Παν. Μπουσμπουρέλης

Τα ποσά που διακινούνται το καλοκαίρι είναι τεράστια. Ελα όμως που μια τόσο αθώα μπίζνα όπως αυτή του τουρισμού συνδέεται με ένα τόσο ειδεχθές έγκλημα…

Ενα έγκλημα τόσο διαφορετικό από τα άλλα που ωστόσο θα μπορούσε να συμβεί σε κάθε ελληνική οικογένεια. Το περιστατικό με τον θάνατο του 10χρονου αγοριού δεν περιγράφεται με λόγια. Προκαλεί ανατριχίλα και συγκλονίζει και μόνο στο άκουσμά του.

Οσο όμως η τουριστική μπίζνα θα συνεχίσει να λειτουργεί ως χαμαιτυπείο ο κίνδυνος να ξανασυμβεί κάτι τέτοιο υφίσταται ανά πάσα στιγμή. Αναρωτιέται κανείς ποιες μπορεί να είναι οι δικλίδες ασφαλείας για παιδιά και γονείς τη στιγμή που προσπαθούμε να πουλήσουμε εθνική πολιτική τουρισμού με στρατηγική προοπτική.

Ποια είναι επίσης η εποπτεία που ασκούν οι δημόσιοι φορείς απέναντι στους επιχειρηματίες που βιάζονται να βγάλουν όσο περισσότερα μπορούν τη θερινή περίοδο αιχμής; Πού βρίσκονται το Λιμενικό και το υπουργείο Ναυτιλίας όταν τα ταχύπλοα βγαίνουν ανεξέλεγκτα, με όσα μποφόρ κι αν πνέουν οι άνεμοι -χωρίς μάλιστα δεύτερο οδηγό- και έχουν πάνω στα φουσκωτά που ρυμουλκούν ανήλικα παιδάκια;

Πώς γίνεται κατ’ εξακολούθηση τα ταχύπλοα να οδηγούνται από έναν και μόνο οδηγό, ο οποίος στην προκειμένη περίπτωση αποδείχθηκε ανεπαρκής και μοιραίος; Και πώς τελικά πρέπει να ελέγχεται αν κάποιο από τα παιδιά έχει πέσει στη θάλασσα;

Ολα αυτά σωρεύουν βαρύτατες ευθύνες οι οποίες όχι μόνο θα πρέπει να αποδοθούν νομικά αλλά και να αναζητηθούν θεσμικά. Το ελληνικό κράτος αποδεικνύεται ότι, παρά τα παραμύθια που σερβίρονται καθημερινά, παραμένει ένα σκορποχώρι που με τις σημερινές δομές δεν διασφαλίζει ούτε απλά πράγματα.

Αυτά πρέπει να κοιτάξουν οι αρμόδιοι αντί να επιδιώ­κουν να εκμεταλλευτούν τις επισκέψεις του κάθε Αραβα μεγαλοεπιχειρηματία και να πουλήσουν επενδύσεις. Προς το παρόν, εδώ οδηγούν οι επενδύσεις του άρπαγα Ελληνα μικρομεσαίου που μεταξύ γρηγορόσημου, απόδειξης και καπέλου κοιτά να τσεπώσει όσο μπορεί περισσότερα, εκμεταλλευόμενος αυτά που φυσιολογικά ζητάμε στις διακοπές μας.

Καλό είναι να πάρουμε τα μηνύματα τώρα, γιατί όταν έρθει ο λογαριασμός του φθινοπώρου θα τρέχουμε και δεν θα φτάνουμε. Οταν όμως η χώρα σου σού λέει για μία ακόμη φορά με τον τρόπο της ότι ζεις κατά τύχη, τι μπορείς να περιμένεις;