Παν. Μπουσμπουρέλης

Αυτό όμως είναι ευθύνη της πολιτικής της γερμανικής πλευράς, η οποία δεν πρέπει να εκλαμβάνεται ως αυθεντία.
 
Μπορεί η Ανγκελα Μέρκελ να παρουσιάζεται ως η ισχυρά κυρία της Ευρώπης, η κλειδοκράτωρ και θεματοφύλακας της ομαλότητας, δεν είναι όμως Θάτσερ και η γερμανική καρτεσιανή λογική δεν είναι βέβαιο ότι θα επιβεβαιωθεί.
 
Από την πλευρά του ο πρωθυπουργός, αφού έφτασε εδώ που έφτασε, έχει την ευκαιρία να πάει την Ελλάδα ένα βήμα πιο πέρα από το μικτό-«τραβεστί» σύστημα που βίωσε η χώρα. Η Ελλάδα πρέπει να παίξει το χαρτί των Γερμανών στον βαθμό που θα τους εξασφαλίσει ότι δεν θα ξαναβάλουν λεφτά στην Ελλάδα, γιατί αυτό είναι που ουσιαστικά θέλουν. Και να γυρίσει οριστικά στην αυτοχρηματοδότηση από τις αγορές.
 
Είναι λάθος να λέμε ότι η Μέρκελ και οι αγορές είναι το ίδιο πράγμα. Μπορεί να εφάπτονται, μπορεί να τέμνονται σε τομείς, όμως αυτό που θέλουν και οι δύο πλευρές δεν είναι το ίδιο. Το ζήτημα είναι πώς η χώρα θα βγει από το τέλμα οριστικά με σχέδιο και επενδύσεις.
 
Μια ελπιδοφόρα κίνηση ήταν η έλευση του CEO της EdF την εβδομάδα που πέρασε, ο οποίος για πρώτη φορά εξέφρασε το ουσιώδες ενδιαφέρον του για την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ, μιας ΔΕΗ που από μόνη της δεν μπορεί να πάει μακριά. Τι καλύτερο λοιπόν από μια συγκροτημένη πρόταση από μια κρατικογενή γαλλική εταιρεία, τη μεγαλύτερη ηλεκτροπαραγωγό της Ευρώπης, να εκδηλώσει το ενδιαφέρον της;
 
Ειδικά όμως στην αγορά ενέργειας όπου κυριαρχούν η ημιμάθεια και η πολιτική εκμετάλλευση, κάποια στιγμή θα πρέπει να ειπωθούν τα πράγματα με τ’ όνομά τους, ώστε να μην περνούν εν όψει της επόμενης φάσης της απελευθέρωσης με τη μείωση και υποκατάσταση των ΑΔΙ διάφορες απλοποιημένες ερμηνείες κατά των σύγχρονων μονάδων σαν να πρέπει να μείνει η παραγωγή μόνο στην εποχή του λιγνίτη!
 

Αυτά και άλλα ζητήματα, όπως η οριστική αντιμετώπιση του προβλήματος του ΟΑΕΕ, πρέπει να λύσει μια κυβέρνηση που θέλει η οικονομία να κάνει βήματα. Η υπόθεση του δημοσιονομικού δεν λύνει την εξίσωση αποπληρωμής του χρέους όσα haircuts και να γίνουν. Αντίθετα, ο κίνδυνος αποπληθωρισμού θα σημάνει για τη χώρα μια χαμένη δεκαετία, όπως συνέβη και σε άλλες οικονομίες με μεγάλο δημόσιο χρέος (όρα Ιαπωνία).
 
Η επόμενη φάση θα είναι πιο σύνθετη, γιατί μετά τον τυφλοσούρτη του μνημονίου θα πρέπει να γίνουν επενδύσεις για την ανάκαμψη της χώρας. Πώς; Αυτό είναι που πρέπει να απασχολήσει τώρα τους πολιτικούς, οι οποίοι έχουν τόσο χαμηλή αποδοχή από τη βάση της οικονομίας.
 
Οι απαιτήσεις της αγοράς είναι μεγάλες. Ούτε οι μικρομεσαίοι θέλουν να πάνε φυλακή, ούτε οι εργαζόμενοι να είναι άνεργοι και να μην πληρώνονται, ενώ όσοι είναι συνεπείς επιθυμούν να επανέλθουν σε ρυθμούς ανθρώπινους. Αυτό απαιτεί συνέχεια και αποφασιστικότερη πολιτική. Απεξάρτηση από την επικίνδυνη τρόικα και τολμηρές κινήσεις που θα ξαναφέρουν στην οικονομία τη δυναμική που έδειξε κατά το παρελθόν.
 
Η ιερή αγελάδα του Δημοσίου τη γλίτωσε παρά την καταιγίδα του μνημονίου, που σάρωσε ολοκληρωτικά όλες τις κοινωνικές τάξεις. Ο ιδιωτικός τομέας όμως δεν μπορεί να σύρεται εσαεί σε θυσίες χωρίς ελπίδα με φραστικές διατυπώσεις και να διαπομπεύεται ως ο ένοχος φοροφυγάς. Εκτός κι αν πρόκειται το μέλλον να βασιστεί σε μεροκάματα νέων επιστημόνων των 560 ευρώ τον μήνα. Αυτή η οικονομία δεν πρόκειται να κρατήσει για πολύ.
 
Και στο κάτω-κάτω, αφού η τρόικα κόπτεται για τις ιδιωτικοποιήσεις, γιατί δεν κλείνει τον ΟΑΕΕ που τρώει τα λεφτά των αυτοαπασχολούμενων, οι οποίοι με 100-120 ευρώ θα είχαν πολύ περισσότερα τουλάχιστον από τις ιδιωτικές ασφαλιστικές;