Παν. Μπουσμπουρέλης

Η πολυεπίπεδη σύγκρουση ΔΝΤ και ΕΚΤ δείχνει τη σύγχυση των φορέων ενός αποτυχημένου πειράματος που μόνο με αυτό του Φρανκενστάιν μπορεί να συγκριθεί. Ηδη υπάρχουν Αγγλοσάξονες διαχειριστές που γελάνε πάλι με το παραμύθι των Ελλήνων πολιτικών και απλώς λένε ότι αν ακόμα και σήμερα δεν μπορείτε να μετακινήσετε ένα άτομο από το Δημόσιο ή να κάνετε μια αποκρατικοποίηση, για ποια νέα Ελλάδα μιλάτε;

Εν έτει 2013, το Ελληνικό Δημόσιο, χρεοκοπημένο, ξεχειλωμένο και υπέρβαρο, έχοντας πάρει μαζί του στον πάτο μια ολόκληρη κοινωνία, αμύνεται αλώβητο και ανέγγιχτο. Αναδιάρθρωση και κάλυψη αναγκών πότε είδαμε; Ή μήπως έγινε και δεν το καταλάβαμε; Τώρα μάλιστα που η ανεργία είναι κοντά στο 30% μπορεί να γίνουν ξεκαθαρίσματα; Too late. Αποκρατικοποιήσεις; Ναι, αλλά πώς; Ας ασχοληθούμε μήπως και εκμισθώσουμε τον ΟΛΠ στους Κινέζους και πάλι εδώ είμαστε. Και για τα ελλείμματα εδώ θα είμαστε και αύριο. Χωρίς πρωτογενές πλεόνασμα ούτε φέτος, με λίγη ύφεση παραπάνω και του χρόνου και τα κόκκινα δάνεια να απογειώνονται, το κούρεμα των καταθέσεων έρχεται.

Καλοκαίρι του 2013 και η κοινωνία ξέρει τρία πράγματα: το μικρότερο ΑΕΠ της δεκαετίας και τη μεγαλύτερη ανεργία και αρνητική χρηματοδότηση στην αγορά 5% σε σχέση με το πολύ αρνητικό 2012. Ολα αυτά δεν συντηρούν επί μακρόν καμία νέα προσδοκία. Τα επιτόκια των ομολόγων ανεβαίνουν και ο δρόμος προς τις αγορές μακραίνει. Ή η πολιτική ηγεσία αποφασίζει να ξεκινήσει ένα ξεκαθάρισμα στο πελατειακό κράτος που προσβάλλει τη συντριπτική πλειοψηφία των δημοσίων υπαλλήλων και παράλληλα να κάνει ιδιωτικοποιήσεις-τομές, ή το στόρι του Grexit κακώς εγκαταλείφθηκε.

Η υπόθεση του ευρώ κατάντησε για την Ελλάδα ένας εφιάλτης και αν η χώρα δεν θέλει να ακολουθήσει τις προϋποθέσεις επιβίωσης εντός του νομίσματος, υπάρχουν και άλλοι δρόμοι. Καλώς ή κακώς, το ευρώ είναι μια γερμανική υπόθεση και οι άνθρωποι έχουν συγκεκριμένες αντιλήψεις, πολύ μακρινές σε σχέση με μας και ανορθόδοξες ακόμα και για μεγάλα μυαλά της σύγχρονης οικονομίας. Η ταλαιπωρία και η διαρκής ταπείνωση δεν έχουν νόημα και τελικά δεν θα οδηγήσουν σε καμία εθνική διασφάλιση εάν άλλα επί της ουσίας θέλει ο μέσος Ελληνας.

Θέλουμε ανατροπή; Ας την ετοιμάσουμε πολιτικά, οικονομικά και νομικά για να μη διεκδικούν και οι πιστωτές τα πάντα και ας δουλέψουμε σε αυτή την κατεύθυνση. Συστηματικά, εθνικά και συντεταγμένα. Και ο δρόμος αυτός έχει πολύ ρίσκο και πολλή φτώχεια.

Η κλασική ελληνική λογική -λίγο απ’ όλα- δεν γίνεται να συνεχιστεί πια. Τα πιο προηγμένα διαχειριστικά μυαλά στα επενδυτικά κεφάλαια το λένε ότι κι άλλος χρόνος ύφεσης δεν αντέχεται. Οι αγορές έχουν αρχίσει να τηρούν και πάλι στάση αναμονής. Εναν χρόνο πριν από τις ευρωεκλογές και έναν χρόνο μετά τις τελευταίες εθνικές εκλογές το ελληνικό σενάριο ή θα ξανακερδίσει τη λάμψη του ή θα τη χάσει μέσα από ένα θολό τοπίο που αρχίζει να διαφαίνεται.

Οι αδυναμίες είναι πάρα πολλές. Αποδεικνύεται ότι ούτε επενδύσεις είναι εύκολο να έρθουν, καθώς οι δημόσιες επενδύσεις, αντί να παίξουν ρόλο καταλύτη, μηδενίζονται, ούτε τα μέτρα αυτά μπορούν να αλλάξουν μια οικονομία και να τη μετατρέψουν εν μια νυκτί σε εξαγωγική βιομηχανία. Για να διεκδικήσουμε, όμως, αυτά που πρέπει να διορθωθούν, δεν μπορούμε να πάμε αντίθετα απ’ όσα έχουμε υπογράψει και δεσμευτεί εμμένοντας σε δομές κουρασμένες και καθιστώντας την παραμικρή διαρθρωτική αλλαγή πολιτική δοκιμασία.