π. Ηλίας Μάκος

Σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης αμφισβητείται η ύπαρξη κορωνοϊού, τη στιγμή, που απειλεί τη ζωή μας.

Αβασάνιστα πολιτικές ομάδες, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό,  «παίζουν» με τη φωτιά.

Διαξιφισμοί αν λαμβάνονται ή δεν λαμβάνονται τα ορθά μέτρα στην ημερήσια διάταξη, την ίδια στιγμή, που ο κοινός εχθρός, θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται με… συστράτευση.

Και το κερασάκι στην τούρτα:  Από άμβωνος, δηλαδή από δημόσιο βήμα, κληρικοί, χωρίς να είναι ειδικοί, χωρίς  να γνωρίζουν τα επιδημιολογικά δεδομένα, απευθύνονται στο λαό και τους λένε ότι ο κορωνοϊός είναι ένα ψέμα, , ότι τα στοιχεία, που εμφανίζονται είναι κατασκευασμένα, ότι είναι αδύνατον να  «κολλήσει» κανείς μέσα στο χώρο της Εκκλησίας.

Ο κορωνοϊός είναι μια πραγματικότητα, που σκοτεινιάζει, είτε το ομολογούμε είτε όχι, σαν σκιά, σαν γκρίζα ζώνη τη ζωή μας, με επιπτώσεις ψυχολογικές, κοινωνικές, οικονομικές, που κοντεύουν να μας διαλύσουν… Γι΄ αυτό είναι κρίσιμο να αντέξουμε και να σταθούμε όρθιοι, σαν άτομα και σαν κοινωνία.

Την ώρα, που άνθρωποι ασθενούν, πεθαίνουν, τα νοσοκομεία γεμίζουν, όχι μόνο στη δική μας χώρα, αλλά και σε άλλες χώρες, είναι ανεύθυνο και επικίνδυνο να κάνουμε υποθέσεις ή να λέμε με ελαφρότητα πράγματα, που δεν ισχύουν, ή δεν μπορούν πειστικά να αποδειχθούν.

Και αυτή τη στιγμή ένα οδόφραγμα για να πούμε όχι στην επέλαση του ιού είναι η τήρηση των προληπτικών μέτρων. Παντού… Και στα σπίτια και στα γραφεία και στους δρόμους και στους ναούς.

Επίσης απαραίτητο είναι να αρνηθούμε τον παραλογισμό, σε όλα τα επίπεδα, που δημιουργεί η περιρρέουσα  ατμόσφαιρα.

Ένας παραλογισμός, που έχει να κάνει όχι μόνο με την αμφισβήτηση της πανδημίας, όχι μόνο με τη διακίνηση σεναρίων και φαντασιώσεων,  αλλά και με τη συμπεριφορά μας στη διάρκειά της.

Μας έλεγε άνθρωπος σε επαρχιακή πόλη, που ασθένησε από τον κορωνοϊό, μάλιστα νοσηλεύτηκε κιόλας, ότι από φίλους και γνωστούς αντιμετωπίστηκε ως «χολεριασμένος» και «στιγματισμένος» και τον απέφευγαν.

Και αναγκάστηκε να τους πει: «Έχω κορωνοϊό, κάψτε με…!!!».

Στέλνει σήμα κινδύνου όλη αυτή η ιστορία με τον κορωνοϊό, για την ψυχική μας και την ηθική μας κατάσταση και κατάπτωση, αλλά δεν λέμε να λάβουμε αυτό το σήμα μέσα μας.

Περνώντας από ένα δρόμο, είδαμε γραμμένο με μικρά γράμματα σε τοιχίο ένα σύνθημα: «Δεν μας φταίει ο Θεός για τον κορωνοϊό».

Δεν ξέρουμε ποιος το έγραψε και γιατί το έγραψε…

Όσο απλουστευτικά και είναι γραμμένο αυτό το σύνθημα, με όποια διάθεση και αν είναι γραμμένο, λέει μια μεγάλη αλήθεια, που αναιρεί απόψεις ακόμη και ιερωμένων, που λένε, ότι «ήρθε ο καιρός να μας τιμωρήσει ο Θεός».

Όχι. Δεν τιμωρεί ο Θεός. Όχι. Δεν εξοντώνει ο Θεός. Αντίθετα εμείς οι ίδιοι με τις πράξεις μας τιμωρούμε και εξοντώνουμε τον εαυτό μας, αλλά και το Θεό!   

Δεν ευθύνεται ο Θεός για τις ασθένειες. Οι αρρώστιες δεν είναι δημιούργημα του Θεού. Εκείνος είναι δημιουργός των καλών και όχι των δυσάρεστων και οδυνηρών.

Η αρρώστια, άρα και ο κορωνοϊός, που μας απασχολεί τόσο έντονα στις ημέρες μας, έχει να κάνει με το δικό μας ξεστράτισμα.

Επομένως δεν είναι ορθό για κάθε κακό, που μας συμβαίνει, να το αποδίδουμε στο Θεό, και με ευκολία να ξεστομίζουμε ότι ο Θεός μας στέλνει το ένα ή μας στέλνει το άλλο…

Η Ορθοδοξία έχει κάποιους κανόνες ζωής, ώστε να μην ενεργούμε αυθαίρετα. Αλλά η εφαρμογή τους, είναι επιλογή μας. Αν θέλουμε τους ακολουθούμε, αν δεν θέλουμε δεν τους ακολουθούμε.

Έχουμε ευθύνη και κυρίως συνέπειες και για το ΝΑΙ και για το ΟΧΙ που θα πούμε στο Θεό.

Όταν παραβιάζουμε κατάφορα το περιβάλλον, όταν είμαστε άπληστοι, όταν δεν οπλίζουμε με εσωτερικές αντιστάσεις τον εσωτερικό μας κόσμο, όταν χάνουμε την ψυχική μας ισορροπία, όταν προχωράμε στα τυφλά, όταν ενεργούμε ως υπεράνθρωποι και όχι ως άνθρωποι, όταν εκτροχιαζόμαστε  από τον εσωτερικό μας κόσμο, όταν περιφρονούμε τον συνάνθρωπο, όταν θολώνει το μυαλό μας,  τότε, με μαθητική ακρίβεια έρχονται τα κακά.

Είναι συνηθισμένο, σε περιπτώσεις, που συμβαίνουν γεγονότα παράδοξα και απίθανα, αντίθετα από κάθε πρόβλεψη εξέλιξης των πραγμάτων, να αναφωνούμε έκπληκτοι: «Μα είναι δυνατόν;». Ναι, είναι, γιατί διώξαμε το Θεό από τη ζωή μας. Τον ξεχάσαμε σε μια άκρη.

Δεν έχουμε συναίσθηση της παρουσίας του Θεού κοντά μας , κάτι, που μας κάνει να μη φοβόμαστε το κακό και έτσι μας καταποντίζει το κακό…

Και τότε καταλαβαίνουμε πόσο ανίσχυροι, αδύναμοι και ευάλωτοι είμαστε χωρίς το Θεό. Μακάρι να το καταλάβουμε και τώρα…