Νίκος Αλιάγας

Σημάδι των ανήσυχων καιρών που διανύουμε είναι το γεγονός ότι ανθίζουν μέσα από τα πλημμυρισμένα από λασπόνερα χαντάκια κάτι περίεργα… αγριάγκαθα. Ονομάστε τα όπως θέλετε: μάντες, προφήτες, καφετζούδες του Διαδικτύου, Κασσάνδρες του 21ου αιώνα, επαγγελματίες καταστροφολόγους, πνευματικούς συμβούλους, Νοστράδαμους της νέας εποχής, μέντιουμ… Γέμισε ο κόσμος από δαύτους τους εξειδικευμένους απατεώνες που προβλέπουν για το 2012 ένα, αναμενόμενο, τέλος του κόσμου.

Οι πιο πονηροί αποσαφηνίζουν ότι στην ουσία θα ζήσουμε το τέλος αυτού του κόσμου που ξέραμε μέχρι σήμερα. Δεν είναι δύσκολο να προβλέψει κανείς ότι θα αλλάξουν πολλά εντός των προσεχών μηνών, γιατί απλούστατα έχουν ήδη αλλάξει τα πάντα. Σκεφτείτε ότι πέρα από την αναπάντεχη δοκιμασία που τραβάει η άμοιρη Ελλαδίτσα μας τα δύο τελευταία χρόνια, πόσα πράγματα που αφορούν στην καθημερινή μας ζωή έχουν ήδη ριζικά αλλάξει. Το τελευταίο δεκαήμερο, στο πλαίσιο μιας δημοσιογραφικής έρευνας που έκανα για το γαλλικό ραδιόφωνο, βρέθηκα αντιμέτωπος με μια ντουζίνα μέντιουμ. Τα είδαν και τα προέβλεψαν όλα για το μέλλον, ωστόσο τείνω να ομολογήσω ότι δεν «είδαν» τίποτα κοινό.

Ο καθένας τα δικά του: ο ένας είπε ότι θα καταρρεύσει η Ευρώπη, ο άλλος ότι θα βυθιστεί η Γερμανία από σεισμό, ένας τρίτος ότι θα ξυπνήσει ξανά η Αίτνα και θα βουλιάξουμε όλοι μέσα στη λάβα της, κάποιος άλλος ότι ο Σαρκοζί θα κερδίσει τις εκλογές και θα κάνει και δεύτερο παιδί στην Κάρλα Μπρούνι, άλλος πάλι ότι θα έρθει η νίκη της ακροδεξιάς Μαρί Λεπέν, με αποτέλεσμα τα παιδιά στο σχολείο να ξαναβάλουν τις ποδιές, μια άλλη ότι οι Συνταγματάρχες θα επιστρέψουν στην Ελλάδα και πως ο Ομπάμα θα δολοφονηθεί… κ.ο.κ. Με λίγα λόγια, το μακρύ τους και το κοντό τους.

Αυτοί παίζουν με τις φαντασιώσεις και τις φοβίες μας, κερδίζοντας χρήματα και τάζοντας λαγούς και πετραχήλια στους κάθε λογής απεγνωσμένους που θέλουν να μάθουν για το μέλλον, καθώς επίσης και για το απύθμενο μυστήριο του αόρατου, για το πού βρίσκονται δηλαδή οι νεκροί τους. Εκεί ήταν που συνάντησα κι εγώ μια δημοσιογράφο-μέντιουμ, η οποία ισχυρίζεται ότι επικοινωνεί με τα πνεύματα. Στην αρχή δυσκολεύτηκα να πιστέψω ότι είχε διάλογο με τον Ναπολέοντα ή την Ιωάννα της Λορένης, όταν άρχισε όμως να μου λέει για προσωπικά γεγονότα και άτομα που δεν ζουν, και μάλιστα με συγκεκριμένες λεπτομέρειες τις οποίες δεν μπορούσε να ξέρει κανείς εκτός από τους ίδιους και εμένα, προβληματίστηκα έντονα.

Οχι ότι είμαι ματεριαλιστής, βάζοντας το μυαλό μου να ακολουθεί το καρτεσιανό σύστημα και μόνο, αλλά εντάξει, πάντα ακολουθώ τον ορθολογισμό του νου, έχοντας και μια ευαισθησία ως προς τα αόρατα και τα του πνεύματος. Δεν ανήκω σε αυτούς που συγκινούνται και λένε «ε, αυτά υπάρχουν», διότι πολύ απλά αδυνατώ να τα εξηγήσω. Η Πατρισιά Νταρέ ξύπνησε ένα πρωί, εκεί στη δεκαετία του ’90, και άρχισε να ακούει φωνές από το υπερπέραν. Δεν έκανε ωστόσο ποτέ την ικανότητά της επάγγελμα, που σημαίνει ότι δεν πήρε ποτέ χρήματα, όπως λέει, από άτομα που πήγαιναν να τη ρωτήσουν για τους δικούς τους χαμένους ανθρώπους. Υποστηρίζει δε ότι συνδέεται με πνεύματα και νεκρούς και πως ο ρόλος της από μια υπερδύναμη, που αποκαλεί «ιεραρχία», είναι να καθησυχάζει και τους ζωντανούς και τους νεκρούς που δεν βρήκαν την αιώνια ηρεμία, ο μεσάζοντας δηλαδή που ενώνει τα γήινα με τα αόρατα.

Γι’ αυτήν υπάρχουν γύρω μας οντότητες, ψυχές, χαμένες και μη, που προσπαθούν να επικοινωνήσουν μ’ εμάς κατά περιόδους. Δεν θέλουν αναγκαστικά το κακό μας, πολλές φορές μάλιστα δεν γνωρίζουν καν πως έχουν πεθάνει και συνεχίζουν να ζουν πηγαίνοντας, για παράδειγμα, στις δουλειές τους ή στο σπίτι τους, έχοντας την εντύπωση ότι ο άλλος κόσμος, δηλαδή εμείς, είμαστε φαντάσματα! Τώρα την πιστεύεις ή δεν την πιστεύεις; Βρίσκομαι κάπου στη μέση του δρόμου. Δεν μπορώ να απορρίψω αυτό που δεν καταλαβαίνω, αλλά δεν μπορώ επίσης να αποδεχτώ και αυτό που δεν βλέπω… Μεταξύ του Θωμά και αφελούς, εκεί βρίσκεται και το δράμα της σημερινής κοινωνίας. Είμαστε, λοιπόν, κάπου στη μέση, λίγο από αυτό και λίγο από το άλλο, αλλά τίποτα ολοκληρωτικό. Λίγο ύλη για να επιβεβαιώσουμε ότι υπάρχουμε και λίγο άυλο κάθε Κυριακή στην εκκλησία για να μην ξεχάσουμε ότι μια μέρα δεν θα υπάρχουμε. Σίγουρα όλοι μας γνωρίζουμε το ελάχιστο των ικανοτήτων μας, σε διανοητικό, πνευματικό, αλλά και κοινωνικό επίπεδο. Εγώ θα παραμείνω, μέσα σε όλα αυτά που ακούω καθημερινά, σε έναν δικό μας φιλόσοφο που έλεγε «παν μέτρον άριστον». Και δυστυχώς όλα τείνουν προς το να χάσουμε το μέτρο. Γι’ αυτό ψυχραιμία... Απ’ ό,τι φαίνεται, τα χειρότερα έρχονται.