Νίκος Αλιάγας

Καθρέφτης της ψυχής σου είναι ο υδάτινος ορίζοντας που χρυσαφίζει πριν από το σούρουπο. Πέρασε ένας χρόνος,και είσαι πάλι παρέα με τον αμετανόητο απολογισμό σου και τα αλμυρά χάδια του καλοκαιριού. Κάθε λιμάνι και υπόσχεση, κάθε υπόσχεση κι ένα χάδι αναμάρτητο, που σε συνοδεύει σαν τον ίσκιο σου. «Δεν μπορεί να υπάρξει ισότητα χωρίς συμμετρία», λέει στον απόηχο του μελτεμιού η σκέψη του Αριστοτέλη. Η Ελλάδα και οι φυσικές ομορφιές της αντιστέκονται σαν θαύμα, σαν έργο τέχνης που δεν έχει ανάγκη από κομπάρσους και τσιράκια.

Τόση ομορφιά, τόση αρμονία γύρω σου, εάν έχεις μάτια να δεις και δεν θολώνεις στους δαιδάλους της οπτασίας. Ποιος θεός ζωγράφισε τις θάλασσες, τα νησιά, τα βουνά και τις πεδιάδες μας και ξέχασε στην πορεία να δώσει λίγη ευγνωμοσύνη στους τελευταίους νοικάρηδες; Αυτή η απόλυτη συμμετρία της φύσης, την οποία καταστρέφουν κάθε μέρα ανθρωπάκια με πρησμένες μπάκες από δόλο και φθόνο, θα πρέπει να μας ενδυναμώνει όλους καθημερινά. Αγάπα τον τόπο σου για να σ’ αγαπήσει κι αυτός. Και μη φοβάσαι, γιατί η Ελλάδα τελικά δεν τρώει τα παιδιά της.

Οι άνθρωποι τρώγονται μεταξύ τους και μετά τους φταίνε οι άλλοι.Ξεπουλάνε τα περιβόλια του παππού και βγάζουν την κασέλα της γιαγιάς στο σφυρί για μια χούφτα αργύρια και μετά φωνάζουν για συνωμοσίες και εχθρούς. Διάλεξε τους φίλους σου με προσοχή. Γιατί οι εχθροί, ούτως ή άλλως, θα σε διαλέξουν μόνοι τους. Και τον τελευταίο καιρό έχουμε μπόλικους στη βιτρίνα.Δεν μπορεί να είναι ατύχημα της Ιστορίας τούτος εδώ ο τόπος που δημιούργησε τα βασικά θεμέλια του δυτικού σημερινού κόσμου. Πρέπει να επιστρέψουμε στην πρωταρχική μας έμπνευση, στις ρίζες που συνδέονται άμεσα με την ταυτότητά μας, στα αρχικά σήματα σκέψης των Ελλήνων, εκεί όπου η συλλογική υπευθυνότητα είναι εφάμιλλη της σοφίας.

Κάνοντας αρκετούς χατζηαβατισμούς, όμως, καταφέραμε να μας συμπεριφέρονται σαν να είμαστε εμείς οι βάρβαροι, περιτριγυρισμένοι από γκρίζα τείχη που υψώθηκαν μέσα σε λίγες δεκαετίες. Πού βρισκόμαστε; Μέσα στα τείχη ή απέξω; Πού θέλουμε να είμαστε και για ποιους λόγους; Γιατί, κακά τα ψέματα, κι εμείς οι ίδιοι δεν είμαστε πλέον σίγουροι για το τι θέλουμε ακριβώς, για την ταυτότητά μας. Μας δόθηκε ένα δώρο, μια ευλογημένη γη, μια ιστορία μοναδική. Είμαστε απόγονοι αυτών που η φήμη τους ταξιδεύει ακόμα στα μήκη και τα πλάτη των πέντε ηπείρων.

Μας δόθηκαν τα αντικλείδια, αλλά εμείς αλλάξαμε τις κλειδαριές. Μας δόθηκε επίσης η ευκαιρία να γίνουμε παράδειγμα και σημείο αναφοράς ως κληρονόμοι. Είχαμε όμως ποτέ το κατάλληλο σθένος γι’ αυτό; Μήπως θεωρήσαμε ότι έτσι κι αλλιώς τη δουλειά την είχαν κάνει οι προηγούμενοι και πως δεν θα μπορούσαμε ποτέ να τους ξεπεράσουμε; Γιατί στην πορεία γίναμε θύματα μιας καταστροφικής ξενομανίας και φορέσαμε ιμάτια στα οποία σήμερα δεν χωράμε; Οι άλλοι λαοί μάς αγάπησαν γι’αυτό που είμαστε. Για την αυθεντικότητα των ελληνικών αξιών, όχι για τις δυτικές ανεδαφικές φαντασιώσεις μας. Αλλάξαμε, ωστόσο Δυτικοί δεν γίναμε. Τελικά η μόνη που δεν άλλαξε είναι η ομορφιά της χώρας μας. Οσο κι αν προσπαθούν ορισμένοι να την ασχημύνουν, αυτή λάμπει. Εάν όμως εμείς δεν είμαστε αρκετά άξιοι και υπεύθυνοι για να την προστατεύσουμε, ίσως κάποια μέρα να χαίρονται άλλοι τα κάλλη της.