Νάνσυ Ζαμπέτογλου

Το κόλπο είναι  πολύ απλό: Ο δικηγόρος βγαίνει  από το γραφείο του ανακριτή κάνοντας πως ξεχνάει την τσάντα του. Εξω  από το γραφείο τον περιμένει  ο πελάτης. «Θέλω να μου φέρεις αμέσως 5000 ευρώ… καταλαβαίνεις…»

λέει με συνωμοσιολογικό ύφος στον αγχωμένο πελάτη αφήνοντας να εννοηθεί ότι τα χρήματα θα πρέπει να τα δώσει στον δικαστή προκειμένου να μην διατάξει την προφυλάκιση του ή ο,τι άλλο ο νόμος προβλέπει και ο πελάτης φοβάται. Ο πελάτης «μασάει». Δεν έχει νομικές γνώσεις ούτε ξέρει ότι δεν πρόκειται να προφυλακιστεί γιατί ας πούμε στην περίπτωση του δεν προβλέπεται. Έτσι με την απειλή της φυλακής τα χρήματα βρίσκονται και ο δικηγόρος τα βάζει στην τσέπη του. Ο ανακριτής δεν έχει ιδέα και αν είναι καινούργιος στη δουλειά αναρωτιέται για ποιο λόγο οι δικηγόροι κάθε φορά που βγαίνουν από το γραφείο του «ξεχνάνε» να πάρουν μαζί τους την τσάντα τους. Οι πιο παλιοί και υποψιασμένοι ξέρουν ότι οι δικηγόροι αφήνουν την τσάντα για να δείξουν στον πελάτη ότι η συζήτηση με τον ανακριτή είναι σε εξέλιξη… Λίγη ώρα αργότερα ο πελάτης ανακουφισμένος που «γλίτωσε τα χειρότερα» φεύγει από την εισαγγελία ικανοποιημένος από τον δικηγόρο του που «είχε άκρες με τους δικαστές» και έτοιμος να διηγηθεί την ιστορία για τον «ανακριτή που τα παίρνει». Ιστορίες σαν κι αυτήν είναι συχνές στα δικαστικά Μέγαρα όλης της χώρας. Ετσι κι αλλιώς είμαστε όλοι καχύποπτοι απέναντι στους δημόσιους λειτουργούς ιδιαίτερα σ αυτούς που έχουν μεγαλύτερη εξουσία. Κάπως έτσι πολλοί από μας διαβάζουμε με κρυφή χαρά τις ανακοινώσεις για τις μειώσεις μισθών των δικαστικών πιστεύοντας προφανώς ότι είναι όλοι μπλεγμένοι σε μικρά ή μεγάλα παραδικαστικά κυκλώματα και ζουν με τα κλεμμένα τους εκατομμύρια σε βάρος ημών των αθώων. Η αλήθεια απέχει πολύ από το να είναι σκάνδαλο. Αν στους 1000 δικαστές οι 10 είναι διεφθαρμένοι και οι παράνομες συναλλαγές τους γίνονται ρεπορταζ στα δελτία ειδήσεων και το διαδίκτυο υπάρχουν άλλοι 990 που παλεύουν να επιβιώσουν αγοράζοντας μόνοι τους τα βιβλία τους και δουλεύοντας στους υπολογιστές του σπιτιού τους μιας και η υπηρεσία συνήθως δεν το προβλέπει- στο πρωτοδικείο Αθηνών για παράδειγμα περίπου 200 πρωτοδίκες είναι στριμωγμένοι σε μια αίθουσα στην οποία υποτίθεται δουλεύουν. Φυσικά η υπηρεσία δεν δικαιολογεί ούτε τη σύνδεση στο ιντερνετ ούτε τους εκτυπωτές ούτε τα μελάνια ούτε τους τόνους χαρτιού που χρειάζονται για να γραφτούν οι πολυσέλιδες αποφάσεις.

Μην έχοντας  τις περισσότερες φορές την δυνατότητα να νοικιάσουν σπίτι στην πόλη οπου υπηρετούν (γιατί στην περίπτωση αυτή και αν έχουν οικογένεια θα πρέπει να συντηρούν δυο σπίτια) ταξιδεύουν με αυτοκίνητα και τρένα τρείς τέσσερις φορές την εβδομάδα για να δικάσουν και να επιστρέψουν στο διάβασμα τους. Οσοι είναι τυχεροί και η μετάθεση τους είναι κοντά στο σπίτι τους πρέπει να έχουν πάντα στο μυαλό τους ότι στο σπίτι θα υπάρχει κι ένα δεύτερο δωμάτιο το οποίο θα λειτουργεί σαν γραφείο, εκτός κι αν δεν είναι πρόβλημα για την ελληνική δικαιοσύνη να διαβάζει ο δικαστής τα δικόγραφα στην κουζίνα την ώρα που μαγειρεύει η γυναίκα του ή στο σαλόνι όταν τα παιδιά του βλέπουν τη Μαδαγασκάρη.

Από χιλιάδες τέτοιους ανθρωπους που μετράνε αν θα αγοράσουν  σάντουιτς με μαγιονέζα στο τρένο  ή θα φτιάξουν από το σπίτι γιατί  τα λεφτά δεν βγαίνουν, η πολιτεία περιμένει να κρίνουν με καθαρό μυαλό τις ζωές άλλων ανθρώπων. Το άρθρο αυτό δεν έχει σκοπό να γίνει μελό. Κανείς δεν είναι σε θέση να λυπάται κανέναν σ αυτές τις συνθήκες ζωής που μας έχουν επιβληθεί. Κανείς δεν είναι σε χειρότερη μοίρα από τον άλλον ούτε λέω ότι ο εργάτης στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη για παράδειγμα έχει λιγότερα δικαιώματα από τον εισαγγελέα.

Οταν όμως ζητάς από κάποιον να είναι ακέραιος και αδέκαστος και να μην σκέφτεται στην έδρα αν έχει πληρώσει τα κοινόχρηστα οφείλεις να του εξασφαλίσεις τουλάχιστον το δικαίωμα μιας αξιοπρεπούς διαβίωσης-όπως προστάζει άλλωστε και το Σύνταγμα. Γιατί όποιος πεινάει θα φάει ειδικά όταν υπάρχουν πολλοί πρόθυμοι να του σερβίρουν το γεύμα του στο πιάτο. Εκτός κι αν στόχος είναι να επιβληθεί η διαφθορά και να γίνουμε πραγματικά Λατινική Αμερική.