Μπάμπης Κούτρας

Αυτές τις ώρες ο πρωθυπουργός και ο υπουργός οικονομικών της χώρας διαπραγματεύονται με τους εκπρόσωπους του παγκόσμιου τραπεζικού συστήματος για το «κούρεμα» του ελληνικού χρέους. Διαπραγματεύονται όχι με βάση τις «εθνικές θέσεις», αλλά στο πλαίσιο που καθόρισε η τρόικα δηλαδή η Άνγκελα Μέρκελ, η Κριστίν Λαγκάρντ του ΔΝΤ και ο Μάριο Ντράγκι της ΕΚΤ, ο οποίος ουσιαστικά ακολουθεί  γραμμή Βερολίνου.

Αν  κρίνουμε από τις δημόσιες τοποθετήσεις του κ. Παπαδήμου, η Ελλάδα  δεν έχει καμία δυσκολία να μετακινηθεί στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων από το «εθελοντικό» στο «υποχρεωτικό» κούρεμα του χρέους. Πρόκειται για μια «αποτελεσματική απειλή» προς τους δανειστές με στόχο να αποδεχθούν την συμφωνία  του περασμένου Οκτωβρίου για PSI 50% που στην πορεία έγινε 70%. Η ευκολία με τον οποία διατυπώνεται αυτή η απειλή αποδεικνύει πως έτσι κι αλλιώς δεν περιμένουμε και πολλά από την διαπραγμάτευση.

Είτε «εθελοντικό», είτε «υποχρεωτικό» λέγεται  το κούρεμα, οι συνέπειες  για την  χώρα μας είναι περίπου ίδιες. Γιατί και στις δύο περιπτώσεις η Ελλάδα έχει ουσιαστικά χρεοκοπήσει. Για τις επόμενες δεκαετίες θα ζούμε με ότι κερδίζουμε, ή θα είμαστε αυστηρά εξαρτημένοι από τα δανεικά των δήθεν εταίρων μας, με ότι αυτό σημαίνει για τη ζωή μας και την εθνική μας υπερηφάνεια.

Αυτό που «παίζεται» σήμερα ελάχιστη σχέση έχει με το αύριο της χώρας και το μέλλον των πολιτών. Η διαπραγμάτευση αφορά αν θα χαρακτηρισθεί «πιστωτικό γεγονός», αν θα πληρωθούν τα CDS, ποιος θα βγει νικητής σ΄αυτό το πρωτοφανές μπράντ  ντε φερ ανάμεσα στην Γερμανία και τους τραπεζίτες, ανάμεσα στην ευρωζώνη και τις αγορές, αν θα υποχρεωθεί σε αναδιάρθρωση των ελληνικών ομολόγων η ΕΚΤ, τι θα γίνει αύριο με την Πορτογαλία και την Ιρλανδία, πως θα εξελιχθεί η ισοτιμία ευρώ-δολαρίου. Με μια κουβέντα  η διαπραγμάτευση αφορά ποιος και πόσο θα πληρώσει την ελληνική χρεοκοπία, αλλά όχι την ίδια την χρεοκοπία.

Η κοινωνία στην Ελλάδα βιώνει μια πρωτοφανή  οικονομική κρίση κι είναι λογικό να βλέπει τα πράγματα από την δική της οπτική γωνία. Η πραγματικότητα είναι όμως ότι βρισκόμαστε μπροστά σε ένα ιστορικό γεγονός  παγκόσμιας σημασίας με τεράστιες επιπτώσεις στο διεθνές οικονομικό και πολιτικό σύστημα. Και αυτό το γεγονός το προκαλέσαμε εμείς. Μπορεί οι ευθύνες να μην βαρύνουν μόνο εμάς , αλλά και εκείνους που πριν δυο χρόνια μας υπέδειξαν και μας επέβαλαν το συγκεκριμένο «φάρμακο» σωτηρίας αλλά η αιτία εξακολουθούμε να είμαστε εμείς.

Ο εξαναγκασμός εκατοντάδων τραπεζών  από ολόκληρο τον κόσμο να  αποδεχθούν απώλεια  68% -70% των  κεφαλαίων που επένδυσαν σε ελληνικά ομόλογα δεν είναι σύνηθες φαινόμενο. Για πρώτη φορά μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο μια ανεπτυγμένη χώρα οδηγείται στην χρεοκοπία αδυνατώντας να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της. Για πρώτη φορά διατέθηκαν τόσα πολλά χρήματα για να «διασωθεί» μια χώρα και μάλιστα χωρίς αποτέλεσμα.

Η χρεοκοπία είναι βαρύτατο αδίκημα και δυστυχώς δεν μπορέσαμε να το αποφύγουμε. Ποιο χαρακτηρισμό θα πάρει είναι δευτερεύον ζήτημα. Οι συνέπειες  είναι προφανείς και δεν χρειάζεται να περιμένουμε την τελική έκβαση των διαπραγματεύσεων για να τις αντιληφθούμε. Δεν είμαστε στο τέλος της περιπέτειας, όπως λανθασμένα πιστεύουν ορισμένοι, αλλά την αρχή μιας νέας ακόμη πιο δύσκολης πορείας στην άβυσσο που είναι άγνωστο μέχρι που φθάνει. Η νέα δανειακή σύμβαση θα αποτελέσει μια πρόγευση των όσων θα ακολουθήσουν.