Μπάμπης Κούτρας

 Αν  κρίνουμε από τους τακτικούς ελιγμούς των τελευταίων ημερών και την  τηλεοπτική εικόνα των δύο πολιτικών ηγετών κατά την κρίσιμη συνάντηση στο προεδρικό μέγαρο, κανένας από τους δύο δεν αντέχει αυτή τη συνεργασία.
      Ο κ. Παπανδρέου δεν ήθελε να εγκαταλείψει την εξουσία και μάλιστα με τον άδοξο τρόπο που το έπραξε.

Ο κ. Σαμαράς προσπάθησε μέχρι την τελευταία στιγμή να αποφύγει την σύμπραξη με το ΠΑΣΟΚ, η οποία τον υποχρεώνει να αναθεωρήσει πρόωρα την αντιμνημονιακή του στρατηγική με τις ανάλογες δημοσκοπικές και εκλογικές συνέπειες.

      Ωστόσο  οι εκβιασμοί της τρόικας και η αφόρητη εσωτερική πίεση ανάγκασαν Παπανδρέου και Σαμαρά να καταλήξουν σε έναν δύσκολο συμβιβασμό που θα μείνει στην ιστορία. Οι πολλές και σοβαρές εκκρεμότητες που απομένουν, όπως το πρόσωπο του πρωθυπουργού και κυρίως το έργο και η διάρκεια της νέας κυβέρνησης, υποχρεωτικά θα ξεπερασθούν γιατί εδώ που φθάσαμε δεν υπάρχει επιστροφή.

        Ωστόσο υπάρχει σοβαρός κίνδυνος το κλίμα που διαμορφώθηκε τις τελευταίες ημέρες να αφήσει τα σημάδια του στην συγκρότηση και πολύ περισσότερο στην λειτουργία της κυβέρνησης που θα προκύψει. Με κάθε θυσία πρέπει να αποφευχθεί ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Το νέο σχήμα αναλαμβάνει ιστορικές ευθύνες, καθώς τώρα μπαίνουμε στο πιο βαθύ σημείο της κρίσης με περαιτέρω υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου και την δαμόκλειο σπάθη της αποπομπής από την ευρωζώνη να επικρέμεται πάνω από το κεφάλι μας. Άρα πρέπει να στηριχθεί καθαρά και έντιμα για να φέρει σε πέρας την αποστολή της και να μην μετατραπεί απλώς σε άλλοθι των πολιτικών

      Η νέα κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να κινηθεί σαν καμικάζι αφού μπορεί να αποτελέσει εύκολο στόχο υπονόμευσης από τους δυο «εταίρους» και ταυτόχρονα μετωπικής επίθεσης από την Αριστερά και τα μικρά κόμματα της Δεξιάς. Ο νέος πρωθυπουργός επωμίζεται τις ευθύνες της διαπραγμάτευσης για την δανειακή σύμβαση και το «κούρεμα», ενώ πρέπει να αντέξει στις πιέσεις της «διαρκούς εποπτείας» από την τρόικα και να αντιμετωπίσει την οργή της κοινωνίας για τα μέτρα που θα ακολουθήσουν.

      Η οικονομική και κοινωνική κρίση πήρε ήδη πολιτικές διαστάσεις. Η διεθνής εμπειρία καταγράφει ότι όποια χώρα έφθασε σε αντίστοιχη κατάσταση τα κυρίαρχα πολιτικά κόμματα εξαφανίσθηκαν. Μπορούμε εύκολα να προβλέψουμε ότι  η Αριστερά  θα επιχειρήσει να μονοπωλήσει την αντιπολίτευση, θα εντείνει την πίεση της και θα αποκομίσει τα αντίστοιχα εκλογικά  οφέλη. Είναι λογικό αυτό να προκαλεί στους δυο «εταίρους», ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, πρόσθετο άγχος για την επόμενη εκλογική αναμέτρηση.

      Για κανένα όμως λόγο, για καμία πολιτική σκοπιμότητα τα δυο κόμματα εξουσίας δεν πρέπει να υπονομεύσουν την τελευταία προσπάθεια διάσωσης της Ελλάδας. Σε καμία περίπτωση η νέα κυβέρνηση δεν πρέπει να καταλήξει όπως η «οικουμενική» του αείμνηστου Ξενοφώντος Ζολώτα το 1989 -1990. Μια τέτοια εξέλιξη θα είναι καταστροφική  για την  χώρα και τους πολίτες. Το εγχείρημα της «μεγάλης συμμαχίας» έχει μεγάλες δυνατότητες και αν επιτύχει θα επιβιώσουν και οι δύο «εταίροι» του. Αν όχι είναι βέβαιο ότι δεν θα υπάρξει νικητής και ηττημένος. Όλοι θα είναι χαμένοι.