Μηνάς Τσαμόπουλος

Οι πολίστριες ψάχνουν κολυμβητήριο για να προπονηθούν σε μία χώρα που έχει γεμίσει…πισίνες. Μικρές –μεγάλες, με θαλασσινό νερό ή γλυκό, με θέα ή χωρίς θέα. Θα με ρωτήσετε «καλά πλάκα μας κάνεις;». Σάμπως ξέρω και γω;

Άλλο. Ταξίδεψαν οι κολυμβητές και κολυμβήτριες για να συμμετάσχουν στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Υγρού Στίβου που διεξάγεται στη Σκωτία και τις τελευταίες ημέρες, στο φορμάρισμα επάνω, δεν είχαν που να προπονηθούν. Και τους παραχώρησε κολυμβητήριο ο Δήμος Νίκαιας. Τους φιλοξένησε ένας Δήμος-και αξίζει συγχαρητηρίων- τους αθλητές-αθλήτριες που πήγαν για να διακριθούν σε μία μεγάλη διοργάνωση εκπροσωπώντας τη χώρα.

Μου μεταφέρθηκε σκηνικό, από την εποχή που ήταν εν ενεργεία ο ολυμπιονίκης Σπύρος Γιαννιώτης. Έκανε προπόνηση στο «Παπαστράτειο» και από πάνω του είχαν μαζευτεί και τον κοίταζαν οι πολίστριες της Εθνικής που περίμεναν να πάρουν σειρά, υπό πίεση χρόνου, γιατί ακολουθούσε αμέσως μετά η εθνική Ανδρών. Και τους έλεγε ο Γιαννιώτης κορίτσια μη κάθεστε πάνω από κεφάλι μου γιατί με αγχώνεται και δεν μπορώ να συγκεντρωθώ στην προπόνηση!!!

Τα καλοκαίρια έπρεπε να γεμίσει το κολυμβητήριο στον Άγιο Κοσμά, να περιμένουνε πότε θα ζεσταθεί το νερό από τον… ήλιο και μετά να κάνουν προπόνηση! Από την άλλη μόλις πολυζέσταινε ο καιρός οι αθλητές δεν μπορούσαν να κολυμπήσουν γιατί υπήρχε ο κίνδυνος της υποθερμίας! Με λίγα λόγια δεν υπήρχε …θερμοστάτης.

Κάνοντας ρεπορτάζ για τη μεγάλη επιτυχία της Εθνικής Γυναικών στο Beach Handball μου είπαν «να δούμε τι θα κάνει τώρα η Πολιτεία για τα άθλημα μετά τη μεγάλη αυτή διάκριση. Δεν έ χουμε που να προπονηθούμε. Ας ανοίξει στη Μίκρα το γήπεδο με την άμμο που δεν λειτουργεί εδώ και καιρό ώστε να μπορούν να προπονηθούν οι ομάδες.»

Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία ήταν η σκέψη που πέρασε από το μυαλό μου.

Είναι τα τρία πιο πρόσφατα παραδείγματα, αυτά που ανέφερα, σε μία προσπάθεια να σας καθησυχάσω. Μην ανησυχείτε, δεν έχει αλλάξει τίποτα. Όλα παραμένουν ίδια στον ελληνικό αθλητισμό.