Μηνάς Τσαμόπουλος

Την ίδια ώρα το ύψος των κονδυλίων που δίνει η κυβέρνηση  σε κάθε ομοσπονδία διαφέρει και οι αποκλίσεις  είναι μεγάλες. Ξεκάθαρα κριτήρια δεν υπάρχουν  όσο αφορά το γιατί  μία Ομοσπονδία  παίρνει  1,5 εκατομμύριο ευρώ και μία άλλη 319.000 ευρώ.

Η επίσημη -αόριστη -απάντηση είναι ότι  το ύψος καθορίζεται ανάλογα με τις επιτυχίες. Αν τα  βάλεις όμως κάτω  με χαρτί και μολύβι βλέπεις να πηγαίνουν μεγάλα ποσά σε αθλήματα που φυτοζωούν αγωνιστικά ενώ σε άλλα που έχουν παγκόσμιες και ευρωπαϊκές διακρίσεις το κονδύλι  να είναι μικρότερο. Συνειδητά δεν  γράφω για  συγκεκριμένα αθλήματα γιατί θα  εστιάσουμε στο δένδρο και θα χάσουμε το δάσος.

Αναφέρομαι  στα κακώς κείμενα και  στον ομιχλώδη τρόπο σκέψης που κυριαρχεί.  «Ό,τι κάτσει»    είναι η κατάσταση.  Το θέμα είναι ότι  το κράτος ΔΕΝ ΕΧΕΙ χρήματα και κόβει από παντού.  Δεν θα μπορούσε να μείνει απέξω το αθλητικό κομμάτι.

Οι Ομοσπονδίες την εποχή των παχιών αγελάδων έπαιρναν εκατομμύρια τα ευρώ από κρατικές επιχορηγήσεις και τα έριχναν στη βιτρίνα και όχι στις υποδομές.  Στο φαίνεσθε και όχι στην ουσία.  Λες και γράφτηκε  για αυτές   η  διδακτική ιστορία με τον τζίτζικα και τον μέρμηγκα.

Γιατί όπως στρώσεις θα κοιμηθείς και γιατί  ο καλός ο καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται. Όλοι κρατικοδίαιτοι και τώρα που πρέπει να κατεβάσουν καμιά ιδέα δεν έχουν έμπνευση. Τώρα, εν μέσω  θαλασσοταραχής,  βρίζουν  «θεούς και δαίμονες»  αντί  να  είχαν  φροντίσει από πριν να είναι καλοσυντηρημένο το  σκάφος και  πανέτοιμο το πλήρωμα να αντιμετωπίσει τις αντιξοότητες.

Όλοι τώρα ρίχνουν  δάκρυα  γιατί λέει πλήττεται ο αθλητισμός. Τώρα τους έπιασε ο πόνος. Τόσα  χρόνια όλοι κοίταζαν τον υψηλό πρωταθλητισμό και εκεί έριχναν τα εκατομμύρια.  Δούνε και λαβείν.

Με τον αθλητισμό δεν ασχολείτο κανείς και αν ασχολήθηκε δεν το έκανε σωστά και ιδού τα αποτελέσματα.  Ζήσαμε εκλογές σε ομοσπονδίες που είχαν θέμα αντιπαράθεσης τα κομματικά και τα μικροσυμφέροντα και προσπαθούσε να βγάλει  ο ένας το μάτι του άλλου, αντί να τους απασχολεί το μέλλον του κάθε αθλήματος και οι προοπτικές σε βάθος χρόνου.

Όπως στρώσεις θα κοιμηθείς λέει ο λαός. Και φυσικά φταίει το κράτος. Όχι γιατί μείωσε τον προϋπολογισμό αλλά γιατί  όλες οι κυβερνήσεις είχαν  κακομάθει  τους πάντες. Τώρα  τα λούζονται και θα τα λουστούν και  αυτές.   Είναι θέμα  πολιτικού πολιτισμού και όχι προσώπων.

Δυστυχώς όσο και να φωνάζουν όσο και να διαμαρτύρονται οι Ομοσπονδίες δεν πρόκειται να βρουν συμπαραστάτες όχι τόσους όσους πίστευαν ότι υπάρχουν. Δεν πείθουν κανέναν. «Είναι αργά για δάκρυα κε Ομοσπονδιάρχα». Και μην αρχίσουμε το παραμύθι φταίνε οι προηγούμενοι. Γιατί σε κάποιες ομοσπονδίες δεν υπάρχουν ούτε καν…προηγούμενοι!


ΥΓ: Ακούω ότι υπάρχουν σκέψεις η κυβέρνηση να καταργήσει τις Ομοσπονδίες.  Δεν είναι άσχημη η  ιδέα. Γιατί θα αναρωτηθεί κάποιος;  «Αφού δεν μπορούν να στηρίξουν οι ίδιες το άθλημα που εκπροσωπούν σε δύσκολους καιρούς, τι να τις κάνουμε; Ποιός ο ρόλος τους;»