Μηνάς Τσαμόπουλος

Ενώ την πρώτη ημέρα  δεν είχε καθόλου αέρα και δεν  έγιναν ιστιοδρομίες, τη δεύτερη έβγαλε προς το τέλος «καιρό» δηλαδή αέρα  και έγιναν  τέσσερις  και την επομένη άλλες δύο με αλλοπρόσαλλες αλλαγές των ανέμων.

Το να βλέπεις μικρά  παιδία έως 11 ετών να είναι κυβερνήτες του δικού τους σκάφους και  να  προσπαθούν να προβλέψουν τον  καιρό, να επιλέξουν στρατηγική και  στη συνέχεια να χαράσσουν τη δική  τους ρότα  είναι κάτι εντυπωσιακό.

Όμως φαίνεται ότι κάποιοι από αυτούς που συμμετέχουν σε όλη αυτή τη διαδικασία από παράγοντες,  προπονητές, αθλητές έως και τους γονείς,  ξεχνούν ότι σε αυτή την ηλικία η ιστιοπλοία, την οποία τυχαία φέρνω ως παράδειγμα, όπως και κάθε άλλο  άθλημα, είναι πρώτα από όλα παιχνίδι.

Τα παιδιά παίζουν και σε καμία περίπτωση δεν αγωνίζονται για να γίνουν πρωταθλητές. Μέσα από το παιχνίδι αν έρθει το πλασάρισμα στην τριάδα έχει καλώς. Κανείς δεν θα πει όχι σε ένα πηγαίο ταλέντο.

 Όμως να βλέπεις μικρά παιδιά, πνιγμένα στο άγχος, να μην κλείνουν μάτι το προηγούμενο βράδυ γιατί τα έχουν πωρώσει  με την ιδέα της νίκης και μόνο της νίκης αυτό είναι μια μορφή  αλλοίωσης της έννοιας του αθλητισμού.

Τα φαινόμενα αυτά γίνονται  ακόμη πιο έντονα όταν  αφορούν δημοφιλέστερα αγωνίσματα όπως το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ όπου πέφτουν και κατσάδες άγριες από γονείς  προς τα παιδιά την ώρα του αγώνα αλλά και μετά, είτε στο αυτοκίνητο είτε στο σπίτι, με αποτέλεσμα οι πιτσιρικάδες να μην έχουν το μυαλό τους στο παιχνίδι αλλά στο τι θα τους περιμένει στο τέλος. Αν αυτό  είναι αθλητισμός στον οποίο  πρέπει να στρέψουμε τα παιδιά μας τότε πάω… πάσο!

Αν πιέζεις το παιδί  σου γιατί θέλεις να γίνει  πρωταθλητής, να κονομήσει και μαζί του να λύσεις και συ το πρόβλημα της ζωής σου, τότε φίλε και φίλη έχεις πάρει τον στραβό τον δρόμο. Ένα στο εκατομμύριο βγαίνει με αυτή την μέθοδο. Και συνήθως «τόχει» το παιδί.  Μετά η πορεία του έχει να κάνει με την τύχη, την έλλειψη τραυματισμών, τους γνωστούς που έχει ο γονιός  κλπ, κλπ, κλπ.  

Σε αυτές τις τρυφερές ηλικίες μου λένε προπονητές που είναι ΚΑΙ παιδαγωγοί  και όχι «εκπαιδευτές μονομάχων», τα πιτσιρίκια θέλουν ενθάρρυνση πρώτα από όλα. Δεν μπορεί τα χιλιάδες παιδιά που ασχολούνται με τον αθλητισμό στο τέλος να γίνουν ΟΛΑ πρωταθλητές. ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ, νομοτελειακά.

Με τον σωστό τρόπο  μπορεί ο μικρός αθλητής ή η μικρή αθλήτρια να  μάθει με τη βοήθεια του προπονητή να διδάσκεται από τα λάθη  και να επιδιώκει το καλύτερο. Αλλά σε ήπια μορφή. Αν το παιδί είναι ΤΟ ταλέντο αυτό φαίνεται  από την αρχή.

Με την πολύ πίεση κάποια στιγμή θα σπάσουν ψυχολογικά. Είτε τώρα, είτε αργότερα. Πολλά είναι τα παιδιά, που αρχικά διακρίθηκαν, κάποια από αυτά ακόμη και σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο, ενώ ως έφηβοι χάθηκαν.

Όπως μου επεσήμαναν έμπειροι άνθρωποι του αθλητισμού  υπάρχει λόγος που οι Έλληνες σε μικρές ηλικίες ξεχωρίζουν στον αθλητισμό και όσο μεγαλώνουν και γίνονται πιο επαγγελματίες μένουν πίσω σε σύγκριση με τους ξένους.

Διότι στο εξωτερικό έως τα 14-15 αφήνουν τα παιδιά να παίζουν. Τους μαθαίνουν τα βασικά μυστικά του κάθε αθλήματος, τους κάνουν να τα αφομοιώσουν, χωρίς να απαιτούν σώνει και καλά νίκες και χωρίς να τους διαλύουν τον ψυχισμό.

Οι πιτσιρικάδες στο εξωτερικό  γεμίζουν ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ. Μαθαίνουν να διαχειρίζονται το άγχος και τις δυσκολίες ενός αγώνα, σταδιακά. Ένα βήμα, μετά αφομοίωση και ακολουθεί το επόμενο.   Στην εφηβεία επάνω, αρχίζουν να αυξάνουν οι απαιτήσεις. Όμως υπάρχουν ήδη γερές βάσεις.

Εδώ οι περισσότεροι παράγοντες, προπονητές και γονείς, ο καθένας για τους δικούς του λόγους ΑΠΑΙΤΟΥΝ από τα παιδιά νίκες, κούπες και μετάλλια. Ζητούν το αποτέλεσμα και για αυτό τα πιέζουν ή μάλλον τα καταπιέζουν. Και όταν φθάσουν στην εφηβεία τα περισσότερα εγκαταλείπουν ή έχουν ήδη εγκαταλείψει το άθλημα με το οποίο ασχολούνται, με διάφορες προφάσεις.

Το να βλέπεις 10χρονα παιδιά να κλαίνε με λυγμούς και αναφιλητά  γιατί δεν πήραν ένα μετάλλιο σημαίνει ότι έχεις αποτύχει. Ως παράγοντας, ως προπονητής και ως γονέας.