Ματίνα Ηρειώτου

Ξεπερνώντας κάθε όριο τον είχε κρατήσει χωρίς δίκη επί τριάντα μήνες. Δεν ήταν η πρώτη φορά που συνέβαινε κάτι τέτοιο- δυστυχώς δεν θα είναι η τελευταία.

Ο Κυρίτσης, λοιπόν, στο πρόσωπο του Σακκά, υπερασπιζόταν κατ' ουσίαν το κράτος δικαίου και τη συνταγματική τάξη, που επιβάλει την δικαστική κρίση εντός των συγκεκριμένων χρονικών ορίων του δεκαοκταμήνου. Σε διαφορετική περίπτωση, αυτός που έχει προσωρινά στερηθεί την ελευθερία του, την ανακτά. Είχε,συνεπώς, δίκιο να υπερασπίζεται όχι το πρόσωπο, αλλά το ίδιο το Σύνταγμα.

Εχει δίκιο και τώρα ο Κυρίτσης; Οι κρίσεις του για τον Σακκά είναι δίκαιες; Αν στην πρώτη περίπτωση ο κυβερνητικός βουλευτής υπερασπιζόταν τη συνταγματική νομιμότητα και το κράτος δικαίου, τώρα αυτά ακριβώς είναι που καταπατά με τις δημόσιες τοποθετήσεις του. Ο κάθε κατηγορούμενος, ανεξάρτητα από το όνομά του, την ιδεολογική του τοποθέτηση ή τις κατηγορίες που τον βαρύνουν κρίνεται από τον φυσικό του δικαστή, εκείνον που το Σύνταγμα ορίζει. Κανείς δεν έχει δικαίωμα να εκφράζει κρίσεις και μάλιστα τέτοιες που αφορούν την ουσία μιας υπόθεσης. Εν προκειμένω, ο Κυρίτσης ουσιαστικά έχει αποφανθεί για την αθωότητα κατηγορουμένων, όχι σε μια ανώδυνη συζήτηση καφενείου, αλλά με την ιδιότητά του, του βουλευτή. Παραβιάζει την αρχή της διάκρισης των εξουσιών και προκαλεί μια μεγάλη αντίφαση: Ο ίδιος άνθρωπος που υπερασπιζόταν τη συνταγματική τάξη, τώρα την καταπατά. Ή μήπως δεν συμβαίνει τίποτα απ'αυτά και απλώς και τότε, και τώρα, είναι αυτός θύμα (των) εμμονών (του);