Μαριάννα Τζάννε

Είναι χαρακτηριστικό ότι στους έξι μήνες εφαρμογής του νέου νόμου (Καλαφάτη), οι δηλώσεις που είχαν υποβληθεί αντιστοιχούσαν σε 700 εκ. ευρώ. Εάν κανείς αθροίσει τα νούμερα και υπολογίσει ότι ο αντισυνταγματικός νόμος Παπακωσνταντίνου έβαλε στο μνημονιακό κουμπαρά περισσότερα από 1,1 δις. ευρώ ίσως να λυθεί σε πολλούς η απορία γιατί η κυβέρνηση επιμένει να νομοθετεί για την αυθαίρετη δόμηση, κόντρα στην επιστημονική κατακραυγή, στη νομολογία και τις προτροπές του ΣτΕ. Σε κάθε περίπτωση εκείνο που πρέπει να γίνει αντιληπτό είναι ότι το νόμισμα έχει δύο όψεις πέρα από την λογιστική πρακτική. Θα ήταν ουτοπικό να πιστέψει κανείς ότι χιλιάδες αυθαίρετα σε όλη την ελληνική επικράτεια θα γκρεμιστούν. Όπως θα ήταν ουτοπικό να πιστέψει ότι δεν μπορεί η πολιτεία όλα αυτά τα χρόνια να αξιολογήσει με κοινωνικά και οικονομικά κριτήρια ποια από τα αυθαίρετα δεν αποτελούν εργαλείο πλουτισμού ιδιωτών και εργολάβων ή ποια δεν προκαλούν ανεπανόρθωτη βλάβη στο περιβάλλον και να θέσει ανάλογα με την χρήση, το μέγεθος και το είδος της αυθαιρεσίας τους όρους και τα μέσα που θα νομιμοποιηθούν ή θα καταδεφιστούν. Υπερίσχυσε δυστυχώς η ευκολία της εξίσωσης, με την πολιτεία διαχρονικά να επιλέγει σαρωτικές νομιμοποιήσεις αυθαιρέτων, αποτελώντας συχνά όπλο προεκλογικών πελατειακών σχέσεων και εισπρακτικών μηχανισμών. Οι δύο τελευταίες απόπειρες τακτοποίησης (νόμος Παπακωσταντίνου και Καλαφάτη αντίστοιχα) είχαν ένα επιπλέον ισχυρό κίνητρο που ήταν η εξυπηρέτηση δημοσιονομικών σκοπών. Όμως ούτε αυτό το επιχείρημα στάθηκε στο Συμβούλιο της Επικρατείας όταν κλήθηκε στις αρχές της περασμένης χρονιάς να κρίνει την συνταγματικότητα του προηγούμενου νόμου με τα γνωστά σε όλους αποτελέσματα. Σε λιγότερο από ένα χρόνο το ΣτΕ πολύ σύντομα θα κληθεί να αξιολογήσει και τον νέο νόμο Καλαφάτη, που αποτέλεσε την διάδοχη νομοθετική ρύθμιση με μικρές διαφοροποιήσεις από το «αμαρτωλό» νομοθετικό παρελθόν εκδικάζοντας τις προσφυγές που ήδη έχει στην πλάτη του από ιδιώτες. Τι θα αποφασίσει δεν μπορεί κανείς να προδικάσει. Εκείνο όπως που μπορεί να ισχυριστεί κάποιος με βεβαιότητα είναι ότι αυτός ο φαύλος κύκλος της νομιμοποίησης κάποτε πρέπει να σταματήσει.