Κωστής Πλάντζος

Μα δεν πιάνει ο «πόνος» και δεν πονήρεψε κανέναν άραγε, από τόσους και τόσους "υποψιασμένους" ή αυτόκλητους υπερασπιστές του δημοσίου συμφέροντος που ξεσπάθωσαν κατά της κυρίας Σαββαΐδου για το πρόστιμο των 78 εκατ. ευρώ –που λες και θα τα εισέπραττε το κράτος ενώ δεν μπορεί να εισπράξει τα υπόλοιπα 70 δισ. που του χρωστάνε οι 6.500 όλοι και όλοι μεγαλοφειλέτες- ποιος και γιατί εδώ και τρεις ολόκληρους μήνες  απαγόρευσε να γίνονται κατασχέσεις και πλειστηριασμοί σε βάρος μεγαλοφειλετών του δημοσίου;
 
Η απόφαση αυτή ελήφθη στις 14 Ιουλίου, με την ΠΝΠ που υπέγραψαν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο πρωθυπουργός και ολόκληρο το υπουργικό συμβούλιο. Εκδόθηκε για τα capital controls και έλεγε (άρθρο 1, παράγραφος 4) ότι «για όσο χρονικό διάστημα διαρκεί η τραπεζική αργία αναστέλλεται η διενέργεια κάθε πράξης αναγκαστικής εκτέλεσης, ιδίως η διενέργεια πλειστηριασμών, κατασχέσεων, αποβολών (εξώσεων) και προσωπικών κρατήσεων». Χωρίς καμία εξαίρεση, ούτε καν για τους μεγαλοφειλέτες, όσα και αν χρωστάνε ή όσα και αν έχουν στην τράπεζα.
 
Αν δεν είχε συμβεί αυτό, εδώ και 100 μέρες οι εφορίες θα μπορούσαν να είχαν εισπράξει πολλά εκατομμύρια ευρώ από μεγαλοφειλέτες. Υπάρχουν ΔΟΥ που έχουν «μαγκώσει» οφειλέτες που χρωστούν εκατομμύρια ο καθένας, αλλά έχουν στην τράπεζα και 500.000 και 800.000 ευρώ –ή και πάνω από 1 εκατομμύριο. Έτοιμα «ζεστά» λεφτά, που το δημόσιο τα χρειάζεται και τα έχει ανάγκη, όσο δεν έρχονται οι δόσεις των δανείων. Μία εξαίρεση για αυτούς δεν μπορούσε να γίνει;
 
Λένε σαν δικαιολογία στο υπουργείο Οικονομικών ότι  το «πάγωμα» των μέτρων αναγκαστικής εκτέλεσης λόγω των capital controls ήταν καθολικό και δεν θα μπορούσε να προβλεφθεί προνομιακή εξαίρεση υπέρ του δημοσίου. Από πότε τέτοια ευαισθησία για τους μεγαλοφειλέτες και «μεγαλοκαρχαρίες»;  Γιατί να μην μπορεί να κατάσχει πχ 200.000 ή 500.000 ευρώ, ή όσα θα εύρισκε τέλος πάντων στους «παγωμένους» τραπεζικούς λογαριασμούς  τους το δημόσιο;   
 
Εδώ τόσα δικαστήρια έγιναν όλα αυτά τα χρόνια και η Δικαιοσύνη έκρινε νόμιμα δεκάδες μνημονιακά (ή και αντισυνταγματικά μέτρα) όπως έκτακτες εισφορές, μειώσεις μισθών και συντάξεων, ΕΕΤΗΔΕ, απολύσεις κλπ κατά της λαϊκής τάξης, επειδή πρυτάνευσε το «υπέρτερο» συμφέρον του δημοσίου που μπαίνει πάντα πάνω από όλα. Τώρα γιατί το ξέχασαν;
 
Αλλά και όταν ακόμη είχαν παγώσει ξανά στα τέλη του 2014 οι κατασχέσεις, ενόψει των πρώτων ρυθμίσεων για τις 100 δόσεις, η εφορία συνέχιζε να κυνηγά όσους χρωστούσαν εκατομμύρια.
 

Γιατί λοιπόν κανείς δεν σκέφτηκε να δώσει στο δημόσιο το δικαίωμα να εισπράξει κάτι από τους μεγαλοκαρχαρίες; Και έστω ότι «ξέχασαν» μια φορά το συμφέρον και τις ανάγκες του δημοσίου, όταν «πάγωσαν» τις κατασχέσεις έως τις 30 Σεπτεμβρίου. Το ξέχασαν όμως κατ’ επανάληψιν, όταν ξανά έδιναν παράταση στην απαγόρευση κατασχέσεων έως το τέλος Οκτωβρίου;
 
Τελικά υπάρχει ευαισθησία για όλα αυτά τα θέματα ή την ανακάλυψαν μόνον στην περίπτωση της κυρίας Σαββαΐδου;