Κωστής Πλάντζος

Ακόμα και αυτοί που μας λένε ότι το Μνημόνιο 2 είναι καταστροφή, δεν μας λένε πόσο ανέτοιμους θα μας βρει το αύριο. Ίσως έχουν το δικό τους σχέδιο που μας το κρύβουν, πολλοί από αυτούς τους «ανυπόκριτους» εκφραστές της κοινής γνώμης  που μας λένε «να τελειώνουμε».

Εδώ όμως εγώ θα λέω τη δική μου γνώμη. Όπως τη λέω δεκαετίες τώρα –και δεν με άκουγαν- στους χώρους δουλειάς, ακόμα και σε πρώην αυτοδιαχειριζόμενες και κοινωνικοποιημένες επιχειρήσεις του ’80, με κίνδυνο να φάω καρέκλες. Ότι φώναζαν πιο δυνατά οι άλλοι, που θέλανε διορισμούς και αυξήσεις ημετέρων, δεν σημαίνει πως είχαν δίκιο, έστω και βόλευε τους ίδιους και τις φαμίλιες τους –και αποδείχτηκε δεκαετία με τη δεκαετία, χρόνο με το χρόνο....

Λέω να μη χρεοκοπήσουμε σήμερα. Όχι γιατί φοβάμαι αλλά γιατί δεν είμαστε προετοιμασμένοι να το διαχειριστούμε. Τουλάχιστον ας αρχίσουμε από αύριο να προετοιμαζόμαστε ...και μετά «κατεβαίνουμε από το τρένο».

Σκέφτομαι φωναχτά -και τρέμω πως ακούγομαι σαν Σαμαράς- αλλά η αλήθεια είναι:

-        Ενάμισι χρόνο Μνημόνιο τώρα, η κυβέρνηση δεν μας προετοίμασε για το ενδεχόμενο να αποτύχει στο σχέδιο διάσωσης. Άρα μας εγκλώβισε στη σωτηρία που ήθελε.

-        Πρέπει να κερδίσουμε χρόνο. Αν ζούσε ο Καποδίστριας, θα κέρδιζε συνέχεια χρόνια, δεν θα υπέγραφε ποτέ, θα σκεφτόταν κάτι έξυπνο για να πετάξει το μπαλάκι στην εξέδρα.

-        Όπως και ο Καποδίστριας (και ο Κεμάλ πολύ αργότερα) θα έπρεπε διαρκώς να εκμεταλλευόμαστε τους εσωτερικούς ανταγωνισμούς των ξένων. Τότε ήταν τέσσερις –πέντε (άγγλοι-γάλλοι-ρώσοι κλπ). Τώρα είναι 30 (μαζί με ΗΠΑ-Ρωσία-Κίνα-Άραβες κλπ).

-        Έπρεπε να στήσουμε γέφυρες με Ιταλία-Ισπανία κλπ που έχουν το ίδιο πρόβλημα, κόντρα στη Γερμανία και να μπορέσουμε κάνουμε δίκτυο χρεοκοπημένων για να πετύχουμε ομαλή προσγείωση και μετά ανάκαμψη, από την μούφα ευημερία που ζούσαμε. Αυτοί είναι οι σύμμαχοί μας: οι λαοί μας έχουν ευρωπαϊκή και κοινωνική συνείδηση, στα πανεπιστήμιά τους λατρεύουν την Ελλάδα, έχουμε και «δικούς μας» Αγανακτισμένους, έχουμε και «δική μας» βασίλισσα. Έχουμε ήλιο και θάλασσα, αλλά έχουμε και την τάση να καταναλώνουμε από τους βόρειους. Με αυτούς πρέπει να κάνουμε μπλοκ, για να παζαρέψουμε τα ελλείμματα και τα χρέη μας. Ας συμφωνήσουμε πχ να αγοράζουμε από Ιταλία και Ισπανία αυτοκίνητα, για να πιεστούν και οι Γερμανοί που θα χάσουν πελάτες. Και ας διαπραγματευτούμε καλύτερα για εμάς τους νότιους, την οικονομική και πολιτική ένωση της ΕΕ που έρχεται...

-        Αντ’ αυτών όμως, τσακωνόμαστε μεταξύ μας, «διαπραγματευόμαστε» μεταξύ μας, κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας! Ποιος έσωσε τη χώρα; Ποιος έσωσε τον 13ο μισθό; Ποιος θα μας σώσει καλύτερα αύριο; Ποιος θα μας χρεοκοπήσει καλύτερα; Ποιος έχασε χρόνο; Ποιος ζητά πίστωση χρόνου; Ποιος φταίει λιγότερο ή περισσότερο;

Δυστυχώς όλα αυτά δείχνουν πως δεν υπάρχει σχέδιο. Ο λαός φυσικά τώρα απελπίζεται και τώρα ζητάει χρήματα, όχι σχέδιο. Τον απειλούν πως δεν θα έχει καν φάρμακα, ενώ κανείς δεν φρόντισε να υπάρχουν φάρμακα πχ για 1-2 χρόνια και βλέπουμε.

Γενικώς, δεν είμαστε έτοιμοι να χρεοκοπήσουμε σήμερα. Ούτε ηγέτες έχουμε που θα λύσουν το πρόβλημα. Και αν έχουν σχέδιο, είτε είναι εφήμερο (=κατάληψη της εξουσίας) είτε το κρατούν κρυφό και δεν μας το λένε ανοικτά,  παρά μόνο «ξύνουν» το θυμικό του κουρασμένου και αηδιασμένου λαού (=πχ νέο προλεταριάτο, απαλλοτριώσεις, άδεια ράφια, ξεπούλημα σε ξένους και ντόπιους κεφαλαιοκράτες  κλπ).

Τι λέω όμως εγώ μήνες και χρόνια τώρα όμως; Να κάνουμε «deal». Deal μεταξύ μας και με τους άλλους, τους ξένους. Deal δεν γίνεται με κρυφά σχέδια, αν δεν θέσεις όρους και αν δεν ισχύσουν κανόνες. Deal δεν γίνεται χωρίς γνώση και αν δεν υπάρχει εμπιστοσύνη, πρώτα-πρώτα μεταξύ μας και μετά με τους άλλους. Δημιουργούμε σχέσεις εξάρτησης, για να μην μας τα χάσουμε όλα: αξιοπρέπεια και δουλειές. Αυτό όμως θέλει και μια εσωτερικότητα του καθενός, που δεν την έχουμε ως λαός (ίσως κανένας λαός δεν την έχει, ΟΚ) για να επιλέξει τις αξίες με τις οποίες θα πάει μπροστά. Αν δει μόνο τα λεφτά που χάνει, τότε έχει ήδη χάσει την αξιοπρέπεια και τη ζωή του.

Εν κατακλείδι: δεν είμαστε έτοιμοι να χρεωκοπήσουμε σήμερα. Δεν είμαστε ικανοί, θα έλεγα! Και θα το προτιμούσα να συμβεί σήμερα παρά στο μέλλον (που θα την γλιτώσουνε οι φταίχτες και θα την πληρώσουν οι αγέννητοι). Μπορούμε όμως να διαπραγματευτούμε και να διαχειριστούμε καλύτερα αύριο, την αποτυχία μας ως Κοινωνία, για να διασώσουμε το μέλλον και τη νέα γενιά –όχι πάλι τους εαυτούς μας.

Ο Καποδίστριας που τον μνημόνευσα πιο πριν (γεννήθηκε σαν εχθές το 1776) δεν μπορούσε να κάνει deal με τους δικούς του ανθρώπους. Άλλος τράβαγε από δω, άλλος από εκεί, γενικώς αμόρφωτοι τσακώνονταν «περί πάτρης» αλλά και «περί πάρτης».

Δεν είμαστε–ελπίζω- σε εκείνα τα χάλια, σε ένα έθνος που γεννιώταν μετά από 400 χρόνια σκλαβιάς. Και τότε περίσσευαν  οι ήρωες. Έδειξαν τον δρόμο, κάνανε λάθη, αλλά πολλά θα ήταν αλλοιώς σήμερα αν άφηναν τον Καποδίστρια να κάνει τη δουλειά του. Ας μιλήσει το έργο του σήμερα, ας τον ακούσουμε τι θα έκανε  ο ίδιος αν ζούσε σήμερα. Και ας του δείξουμε επιτέλους εμπιστοσύνη.