Κώστας Τσαούσης

«Η έξοδος από τα Μνημόνια δε σημαίνει και έξοδο από την κρίση». Η ατάκα μου άρεσε και με όλο το θάρρος την … απαλλοτρίωσα. Δεν είναι δική μου λοιπόν αλλά ανήκει στον αντιπρόεδρο του ΣΕΒ κ. Κωνσταντίνο Μπίτσιο από την ομιλία του στην γενική συνέλευση των μελών ενός περιφερειακού συνδέσμου εργοδοτών, του Συνδέσμου Βιομηχανιών Θεσσαλίας & Κεντρικής Ελλάδος.

Πέραν της δανεισμένης ατάκας η παρέμβαση του έμπειρου διπλωμάτη έχει αξία καθώς έρχεται να σχολιάσει και τις τελευταίες εξελίξεις: «Με την προχθεσινή συμφωνία για το χρέος και την έξοδο από το πρόγραμμα τον επόμενο Αύγουστο, θεωρώ χρήσιμη μίαν εκτίμηση για τον απολογισμό της κρίσης και τις προοπτικές της ελληνικής οικονομίας.

Αποκαταστήσαμε τη δημοσιονομική πειθαρχία με σημαντική, όμως, υπερφορολόγηση της πραγματικής οικονομίας.

Ισοσκελίσαμε το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών. Αλλά είναι ένας ισοσκελισμός που επιτεύχθηκε κυρίως στο σκέλος των υπηρεσιών λόγω της τουριστικής ανόδου.
Αντιθέτως, στο εμπορικό ισοζύγιο, οι εισαγωγές προϊόντων υπερβαίνουν κατά 20 δις ευρώ τις εξαγωγές.

Και τέλος, βελτιώσαμε τη θέση μας στους διεθνείς δείκτες ανταγωνιστικότητας. Απέχουμε, όμως, ακόμη σημαντικά, από τους Ευρωπαίους εταίρους μας.

Συνεπώς, τώρα που πάμε προς την έξοδο, η εικόνα είναι ανάμικτη.

Αποφύγαμε μεν τη συντριβή, δεν καταφέραμε ωστόσο να μετασχηματίσουμε όσο θα έπρεπε την οικονομία.

Η διαχρονική έλλειψη πολιτικής βούλησης και οι αντιστάσεις ακύρωσαν σε μεγάλο βαθμό τη μεταρρυθμιστική πορεία.

Είναι ένα καίριο σημείο, γιατί εάν είχαμε εφαρμόσει τις μεταρρυθμίσεις στην οικονομία, οι επιπτώσεις της κρίσης δεν θα ήταν τόσο οδυνηρές, η έξοδος από το πρόγραμμα θα ήταν ταχύτερη και η οικονομία, σήμερα, θα ήταν πιο ανταγωνιστική».

Από την παρέμβαση Μπίτσιου συγκρατώ την εξής ενδιαφέρουσα επισήμανση: «Η διαχρονική έλλειψη πολιτικής βούλησης και οι αντιστάσεις ακύρωσαν σε μεγάλο βαθμό τη μεταρρυθμιστική πορεία». Τι σημαίνει κάτι τέτοιο; Μια διαχρονική αναπηρία των πολιτικών ηγεσιών αλλά και των άλλων ελίτ της κοινωνίας να διαμορφώσουν έγκαιρα και έγκυρα ένα σχέδιο για το μέλλον – ένα σχέδιο που να ενώνει τα διεστώτα και να διαμορφώνει συμπεριφορές που να προτάσσουν το κοινό συμφέρον της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών.

Σήμερα, με βάση τα ψυχρά δεδομένα των υπέρ πλεονασμάτων στο βάθος των δεκαετιών εκείνο που έχει άμεση ανάγκη είναι η καθαρή και τεκμηριωμένη τοποθέτηση των πολιτικών δυνάμεων για την Ελλάδα της επόμενης μέρας. Για τα βασικά χαρακτηριστικά της, για τις προτεραιότητες της και εν τέλει, για την καινούργια ατζέντα της.

Σε αυτή την ατζέντα το πρώτο που χρειάζεται να επισημανθεί και να αναδειχθεί είναι ο διαφορετικός τρόπος συγκρότησης, οργάνωσης, διεύθυνσης και λειτουργίας του κράτους που θα αφήνει πίσω της την απλή διαχείριση των δημοσίων πραγμάτων και θα υιοθετεί πολύ πιο σύνθετες αποτελεσματικές και αποδοτικές τεχνικές - τέτοιες που να προσιδιάζουν σε ένα κράτος που επιθυμεί και επιδιώκει να μετεξελιχθεί σε μια πλατφόρμα παραγωγικής μονάδας που εξυπηρετεί τους πολίτες, μοχλεύει κεφάλαια και κινητοποιεί δυνάμεις. Και όλα αυτά σταθερά στο δρόμο μιας αναπτυξιακής δυναμικής μέσα από ευρύτατες συμπράξεις δημόσιου και ιδιωτικού τομέα στην εκπαίδευση, την υγεία, την ασφάλιση, τον ψηφιακό μετασχηματισμό, τις υποδομές και τα δίκτυα, τον τουρισμό, τη διαχείριση της πολιτισμικής κληρονομιάς αλλά και την παραγωγή του σύγχρονου αστικού πολιτισμού και πολλά άλλα.

Για όλα αυτά και κυρίως για την επόμενη μέρα των παιδιών μας χρειάζεται να βρεθεί στα πράγματα μια ευρεία συμμαχία πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων που δεν θα υπολογίζει την κατάρα του λεγόμενου πολιτικού κόστους, θα ξεδοντιάσει τις κάθε λογής συντεχνίες, θα αγνοήσει τους κομματικούς στρατούς και τους αποτυχημένους πολιτευτές, θα διαλύσει τους μηχανισμούς της διαπλοκής ακόμη και στο πολύ χαμηλό επίπεδο… Μια συμμαχία που θα είναι ο εκφραστής της παραγωγικής και δημιουργικής Ελλάδας!