Κώστας Τσαούσης

Το κόμμα της Ενιαίας Δημοκρατικής Αριστεράς (ΕΔΑ) ήταν για κάτι λιγότερο από 20 χρόνια – από τα πρώτα δύσκολα μετεμφυλιακά χρόνια μέχρι το πραξικόπημα των συνταγματαρχών της 21ης Απριλίου 1967- η νόμιμη κοινοβουλευτική έκφραση της παράταξης της Αριστεράς στη χώρα μας. Συνήθως, πλην των ιστορικών, τα «παιδιά» και κυρίως, τα «εγγόνια» της, σε όποιο σημείο ή άκρο του πολιτικού φάσματος και αν ανήκουν, αρνούνται οποιαδήποτε αναφορά στην ιδιαίτερη παράδοση και κληρονομιά της. Κάνουν σαν να την έχουν για τα καλά ξεχάσει – σαν να την έχουν στριμώξει και κλειδώσει στα πίσω δωμάτια της μνήμης…

Μπορεί να πείτε και μας τι μας νοιάζει για την παράδοση της ΕΔΑ; Και όμως μας νοιάζει και μας κόφτει οτιδήποτε εντάσσεται στο πλαίσιο της μεταπολεμικής δημοκρατικής κοινοβουλευτικής ιστορίας του τόπου. Και η ΕΔΑ –έστω η μακρινή, ξεχασμένη ΕΔΑ- είναι μέρος της ιστορίας του κοινοβουλευτισμού, της δημοκρατικής ζωής, του τόπου μας.

Ένα από τα κομμάτια αυτής της παράδοσης της ΕΔΑ έχει να κάνει με την πάγια θέση της για την παραγωγική ανάπτυξη της τότε υπαίθρου μέσα από την εκβιομηχάνιση – με τους όρους της τότε εποχής- του πρωτογενούς τομέα.

Σήμερα δεν μιλάμε με τους ίδιους όρους για «ύπαιθρο χώρα» και «εκβιομηχάνιση» αλλά η προτεραιότητα για την παραγωγική ανάπτυξη συνεχίζει να βρίσκεται στο επίκεντρο! Μια προτεραιότητα που δεν βρίσκεται σήμερα στην ατζέντα της κυβέρνησης Τσίπρα – μεγάλο μέρος των μελών της οποίας προέρχεται από την παράδοση κατά κύριο λόγο της μετεμφυλιακής κομμουνιστικής αριστεράς- παρά τις διακηρύξεις κλπ. Και αυτό γιατί η κυβέρνηση Τσίπρα αδυνατεί να κατανοήσει στη πράξη ότι η επιχειρηματικότητα στην περιφέρεια – ακόμη και η μικρή, τοπική επιχειρηματικότητα – μπορεί να είναι η μόνη διέξοδος προς τα εμπρός. Και αδυνατεί γιατί το ευαγγέλιο της είναι οι φόροι (οι αβάστακτοι φόροι) και η επιμονή της να δίνει προτεραιότητα στη γραφειοκρατία (οι δαιδαλώδεις λαβύρινθοι της γραφειοκρατίας).

Λογικά μια παράταξη της Αριστεράς θα έπρεπε να είναι η πρώτη που θα ερχόταν να στηρίξει την μικρή, τοπική επιχειρηματικότητα που φθάνει από το χωράφι στο …ράφι, περνώντας πολλές φορές μέσα από τα εργαστήρια των πανεπιστημίων και των ερευνητικών κέντρων. Μάλιστα, δίπλα στην επιχειρηματικότητα αυτής της μορφής διακρίνεται και προβάλλεται το ισχυρό στοιχείο της καινοτομίας που λειτουργεί ως αυτόνομο στοιχείο και δημιουργεί πολλαπλή προστιθέμενη αξία στο τελικό προϊόν που καταλήγει στο καλάθι του καταναλωτή.

Σε μια χώρα όπου οι μεγάλες μαζικές καλλιέργειες στο πρωτογενή τομέα αποτελούν ένα όνειρο θερινής νυκτός η υπαρκτή μικρής εμβέλειας επιχειρηματικότητα με ισχυρή τοπική ταυτότητα που διαθέτει ισχυρά παραγωγικά και δημιουργικά στοιχεία μπορεί να είναι και να λειτουργεί ως εναλλακτική διέξοδος για παράδειγμα στις επιταγές των πολυεθνικών της εποχής μας. Και εδώ υπάρχει ένα πεδίο δόξης λαμπρό ακόμα και για την άσκηση δημόσιων πολιτικών με διαφοροποιητικό ιδεολογικό πλαίσιο.

Εν κατακλείδι, η κυβέρνηση Τσίπρα –μακριά από τις καλύτερες παραδόσεις της παράταξης της Αριστεράς στη χώρα μας- ασχολείται με την μικροπολιτική της παραμονής στην εξουσία!