Κλεοπάτρα Κοντονίκα

Ντου στην κεντρική τράπεζα, στο νομισματοκοπείο, συλλήψεις, λαϊκά δικαστήρια, εθνικοποιήσεις τραπεζών και δημοσίων οργανισμών, απαλλοτριώσεις περιουσιών και λιώσιμο των τιμαλφών, θα στήριζαν την επιστροφή του περήφανου εθνικού νομίσματος που μετά από μια λαϊκή συνέλευση θα αποφασίζαμε αν θα το λέγαμε δραχμή ή γρόσι. Και όλοι μαζί μετά θα αναφωνούσαμε ότι είμαστε οι πρώτοι στ’ άρματα στα γρόσια και στα γράμματα (αν και για το τελευταίο κρατώ πολλές επιφυλάξεις).

Μετά αρχίσαμε να ξυπνάμε, άλλοι κάθιδροι σαν από εφιάλτη κι άλλοι έτοιμοι να ζωστούν τα φυσεκλίκια του πολέμου κατά της αστικής διεφθαρμένης (και κατ’ επίφαση) δημοκρατίας.  Με τις υγείες μας λοιπόν.

Αυτά τα όμορφα, συνέβαιναν όσο η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών αυτής της χώρας, ξάγρυπνοι παρακολουθούσαν τις συνεδριάσεις της Βουλής, αφού προηγουμένως είχαν περάσει την καθιερωμένη βόλτα τους από το ΑΤΜ της γειτονιάς τους, για να καταλάβουν τι τους ξημερώνει. Και συζητούσαν οι γέροντες στα καφενεία για capital control, για κάρτες Debit και κωδικούς e banking, για bail in, για memorandum, για Grexit κλπ κλπ.

Την ίδια ώρα ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, υπουργός Παραγωγικής Ανασυγκρότησης ονειρευόταν την αναβίωση της Οκτωβριανής Επανάστασης, διευκρίνιζε στο BBC ότι δεν είναι «τρομοκράτης» και ότι η χώρα μπορεί να γυρίσει στη δραχμή για να μην εξαρτάται από τους ευρωπαίους κι ότι αυτό μπορεί να γίνει επειδή κάποιος του είπε ότι κάπου στην Ελλάδα σε διάφορα σημεία υπάρχουν 22 δις ευρώ που τον περιμένουν να τα μοιράσει ως νέος Ρομπέν των βουνών και των λόγγων στους συνταξιούχους και τους δημοσίους υπαλλήλους ! Ο μαθηματικός στο επάγγελμα Παναγιώτης Λαφαζάνης προφανώς εμπιστευόταν τυφλά αυτόν που του μίλησε για τα 22 δις ευρώ. Οπότε δεν έχασε τον χρόνο του να ρίξει μια ματιά στον ισολογισμό της Τράπεζας της Ελλάδος. Αν το έκανε θα έβλεπε ότι η Τράπεζα της Ελλάδος έχει χρυσό αξίας μόλις 4,7 δις ευρώ. Δεν έχει συναλλαγματικά διάθεσιμα και τα 22 δις ευρώ είναι στην πραγματικότητα χρεόγραφα/ηλεκτρονικοί τίτλοι που δεν μοιράζονται και δεν τρώγονται και δεν έχουν φυσική μορφή. Θα έβλεπε ότι από τα 103 δις του ενεργητικού της, τα 56 δις περίπου αφορούν τα δάνεια των τραπεζών και ίσως αν πήγαινε το μάτι του λίγο παραδίπλα θα έβλεπε ότι εκτός από το ενεργητικό, υπάρχει και το παθητικό. Υπάρχουν απαιτήσεις, αλλά υπάρχουν και υποχρεώσεις, τις οποίες προφανώς θα τις διέγραφε η κυβέρνηση του βουνού!

Και άντε, δεν τα σκέφτηκε όλα αυτά, τα σύνθετα. Πέντε μήνες υπουργός Ανασυγκρότησης πήρε άραγε χαμπάρι ότι η ανασυγκρότηση θέλει προϋποθέσεις; Πώς δηλαδή θα λειτουργούσε η ΔΕΗ για να συνεχίσει να παράγει ενέργεια; Πώς θα λειτουργούσαν τα εργοστάσια; Με τι πρώτες ύλες; Τι θα γινόταν με τον τουρισμό; Θα συνέρρεαν μιλιούνια τουριστών να δουν και να ζήσουν από κοντά το νέο θαύμα ανασυγκρότησης και ανάπτυξης σε συνθήκες απομόνωσης και θα μας έφερναν τσουβάλια τα euro και τα dollars μπας και αποκτούσαμε συναλλαγματικά διαθέσιμα;
Για να σοβαρευτούμε μια στάλα, δεν υπάρχει σήμερα κανείς Ελληνας που να μην έχει αντιληφθεί ότι έρχεται Αρμαγεδών. Και ότι ζει μέσα σε ένα αδιέξοδο, με ένα δημόσιο χρέος δυσθεώρητο που δύσκολα μπορεί να εξυπηρετηθεί, όσες θυσίες κι αν υποστεί ο ελληνικός λαός. Αντιλαμβάνεται επίσης κάθε νοήμων άνθρωπος, ότι το νέο πρόγραμμα/μνημόνιο πέραν των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων που επιβάλλει, διαπνέεται και από τιμωρητική διάθεση εκ μέρους των εταίρων. Αντιλαμβάνεται επίσης ότι η θερμή υπερασπιστική ρητορική του Ιταλού πρωθυπουργού υποκρύπτει τη δική του αγωνία για την τύχη της δικής του χώρας.

Αντιλαμβάνεται ακόμα ότι η αντίδραση αρκετών χωρών στην πρόταση Σόιμπλε για προσωρινή αποβολή της Ελλάδας από την ευρωζώνη, άνοιγε την πόρτα και για άλλες αποβολές χωρών που δεν θα μπορούσαν μελλοντικά να πετύχουν τους δημοσιονομικούς τους στόχους. Τέλος, αντιλαμβάνεται ο καθένας ότι η επιμονή των Αμερικανών για αποτροπή του Grexit συνδέεται με τα γεωπολιτικά και την έκρυθμη κατάσταση της ευρύτερης περιοχής.

Όμως δυστυχώς όλα αυτά ο Έλληνας πρωθυπουργός τα υπερτίμησε, όπως ο ίδιος ομολόγησε στην τελευταία συνέντευξή του στη δημόσια τηλεόραση. Πίστεψε ότι οι ευρωπαίοι θα καμφθούν μπροστά στην αποφασιστικότητά μας και έκανε το δημοψήφισμα. Διαψεύστηκε όμως. Κι έτσι φτάσαμε στο 3ο μνημόνιο, στο οποίο μπορεί να φτάναμε έτσι κι αλλιώς, αλλά πιθανότατα θα ήταν πιο ήπιο, ίσως είχαμε πιο «ανθρώπινη» αντιμετώπιση, ίσως είχαμε πετύχει περισσότερα στο θέμα του χρέους, ίσως είχαμε καταφέρει να κρατήσουμε κάποιους συμμάχους. Ίσως η πρώτη κυβέρνηση αριστεράς είχε καλύτερη προοπτική. Ίσως. Αλλά τελικά έλλειπε ο κοινός νους, αναδείχθηκε η παντελής άγνοια πολιτικής και οικονομικής διπλωματίας και η ελάχιστη διορατικότητα για την τήρηση ισορροπιών στο εσωτερικό της χώρας.

 Η αυταρχικότητα της προέδρου της Βουλής και το μπαϊράκι της, οι γραφικότητες των νεομπολσεβίκων, ο αχταρμάς των ιδεών και των ιδεοληψιών, η παραδοξότητα των διαφωνούντων που καταψηφίζουν την κυβέρνησή τους αλλά κρατούν τη βουλευτική τους έδρα για να τη στηρίξουν, ο ανεκδιήγητος Γιάνης Βαρουφάκης που δίνει ακατάπαυστα συνεντεύξεις αλλά έφυγε για week end στην Αίγινα την ώρα που η Βουλή συζητούσε  το κρισιμότερο για τη χώρα θέμα, ακόμα και η αναπληρώτρια υπουργός Οικονομικών Νάντια Βαλαβάνη που δηλώνει ότι η 85χρονη μητέρα της έχει μυαλό ξουράφι και σήκωσε την τελευταία μέρα πριν τα capital Control 200.000 ευρώ από την τράπεζα (για ώρα ανάγκης;), υποτιμούν τόσο πολύ, τόσο βαθειά, περιφρονούν τόσο απροκάλυπτα, τους Έλληνες πολίτες που αγωνιούν για το αύριο, το δικό τους και της χώρας.

Η κυβέρνηση μετά την απώλεια εμπιστοσύνης των ευρωπαίων εταίρων, χάνει και την εμπιστοσύνη των ελλήνων πολιτών που τελούν υπό ομηρεία. Πολλοί αμφισβητούν ότι η κυβέρνηση θα θελήσει ή θα μπορέσει να εφαρμόσει αυτά που υποσχέθηκε και δεσμεύθηκε. Πέραν της απογοήτευσης των ψηφοφόρων του Σύριζα, μια μεγάλη πλειοψηφία βλέπει πως αυτά τα …συμπαθητικά (προεκλογικά) παιδιά της αριστεράς «δεν το ‘χουν», κατά τη συνήθη έκφραση των 15χρονων. Δεν έχουν επαφή με την πραγματικότητα. Δεν γνωρίζουν πώς διαβιούν οι εργαζόμενοι, δεν κατέχουν την τέχνη της πολικής. Δεν ξέρουν πώς λειτουργούν οι αγορές, πώς χτίζονται και πώς κρατιούνται οι δουλειές. Και φυσικά με την αφοπλιστική του ειλικρίνεια ο κ. Μιχελογιαννάκης ομολόγησε πώς δεν ήξεραν ούτε ότι η επιστροφή στη δραχμή ήθελε και μια στοιχειώδη προετοιμασία.  
Μπλέξαμε δυστυχώς. Άσχημα.