Κλεοπάτρα Κοντονίκα

Η Μαρίνα και ο Κώστας, είναι ένα τυπικό ζευγάρι νεοελλήνων που δεν εγκατέλειψαν το χωριό τους στις καλές πλούσιες εποχές. Έφτιαξαν το σπίτι τους, έφτιαξαν οικογένεια, μεγάλωσαν τα παιδιά τους, τα σπούδασαν. Η ζωή τους, ούτε εύκολη αλλά ούτε και ιδιαίτερα δύσκολη. Ο Κώστας έφτιαξε σιγά - σιγά μια δική του δουλειά σχετική με τις οικοδομές και το μεροκάματο καλό, έως πολύ καλό. Ευτυχώς με την έναρξη της κρίσης, ο γιός τέλειωνε το Πολυτεχνείο, οπότε τέλειωναν και τα μεγάλα έξοδα, για ενοίκια, διαβίωση μακριά από το πατρικό σπίτι, εισιτήρια, έξοδα. Μετά ήρθε η κρίση και οι δουλειές περιορίστηκαν, σχεδόν σταμάτησαν, όπως στην Αθήνα, έτσι και στην κοντινή επαρχιακή «μεγαλούπολη» και τις γύρω της περιοχές.

Το ζευγάρι έψαξε εναλλακτικές λύσεις. Κατ’ αρχήν οργάνωσε πιο συστηματικά την κάλυψη των διατροφικών αναγκών. Εκτός από τα αμπέλια, φυτεύτηκαν και χωράφια. Όλα τα ζαρζαβατικά και λαχανικά, από κρεμμύδια μέχρι πατάτες καλλιεργήθηκαν. Έφτιαξαν τα δικά τους σπιτικά τυριά, το δικό τους κρασί και τσίπουρο, το δικό τους ξίδι.

Μετά αναζήτησαν άλλου είδους απασχόληση. Ξεκίνησαν  μ’ ένα μικρό μαγαζάκι στην κοντινή  πόλη, με καφέδες, τσιπουράκι, μεζέ που  φτιαχνόταν στο σπίτι και έτοιμες  τυρόπιττες και μπουγάτσες. Τις ημέρες των Χριστουγέννων, που η αγορά είχε κίνηση, όλη η οικογένεια βοηθούσε. Την «εργάσιμη» Κυριακή με τα ανοιχτά μαγαζιά, έπεσε η ιδέα να ψήσουν και σουβλάκια στο δρόμο έξω ακριβώς από το μαγαζί τους, λίγο για την πλάκα και την παρέα, λίγο για την αύξηση του τζίρου. Η ιδέα δούλεψε. Και το επανέλαβαν και την δεύτερη Κυριακή που ήταν ανοιχτά τα μαγαζιά. Και μαζί με το σουβλάκι ταίριαζε και λίγο κρασί. Κάπως έτσι, μισοσοβαρά, μισοαστεία, μια πολύ μικρή οικογενειακή επιχείρηση βρήκε το δρόμο της και συνεχίζει.

Το ερώτημα είναι, αν η οικογένεια ζει από αυτή την επιχείρηση.

Βγαίνουν τα έξοδα του μαγαζιού, του σπιτιού και τα έξοδα των παιδιών, λένε. Αλλά δεν μένει βέβαια τίποτα στην άκρη…

Το παράδειγμα της Μαρίνας και του Κώστα, που είναι υπαρκτό και πραγματικό μπορεί να βρει μιμητές. Κάποιοι ίσως τα καταφέρουν, κάποιοι άλλοι μπορεί να αποτύχουν.

Ποια είναι  η διαφορά; Η μεγάλη διαφορά βρίσκεται  στη φιλοσοφία τους. Το ζευγάρι  της ιστορίας εξηγεί με μια αφοπλιστική  απλότητα: «Εμείς, έτσι είχαμε μάθει. Να περνάμε και να βάζουμε και κάτι στην πάντα. Μαθημένοι είμαστε στα λίγα, κι έτσι δεν θα μας λείψουν τα πολλά».

Η Μαρίνα και ο Κώστας, δεν δανείστηκαν ποτέ για να πάνε διακοπές. Δεν δανείστηκαν για ν’ αγοράσουν αυτοκίνητο. Απ’ αυτά που μάζεψαν τα προηγούμενα χρόνια, σπούδασε το παιδί τους στο Πολυτεχνείο και σπουδάζει τώρα και το μικρότερο. Η ζωή μετρημένη μέχρι εκεί που έφταναν. Δεν ήταν μια ζωή στερημένη, όπως ίσως μερικοί θεωρήσουν. Η κοσμοθεωρία τους δεν είχε ούτε πολυτέλειες, ούτε και μιζέριες. Είναι αυτό που συνηθίσαμε να χαρακτηρίζουμε «απλοί άνθρωποι». Τα γλέντια τους σπιτικά, οι διακοπές σε μια κοντινή θάλασσα σ’ ένα νοικιασμένο δωμάτιο για μερικές μέρες.

Κι όμως ετούτοι  οι «απλοί άνθρωποι» είναι ευτυχισμένοι, είναι χορτασμένοι απ’ τη ζωή τους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν τους αγγίζει η κρίση, δεν ξέρουν τι γίνεται, δεν τους αφορούν τα μεγάλα και τα σύνθετα. Αντιθέτως. Η πολιτική τους ανάλυση, μέσα στην απλοϊκότητα της έκφρασης, είναι πιο ώριμη και πιο μεστή από πολλών άλλων «ειδικότερων». Η Μαρίνα και ο Κώστας μπορεί να μην έχουν πτυχία και περγαμηνές αλλά δεν είναι ούτε έτοιμοι, ούτε εύκολοι να «παραμυθιαστούν». Όχι μόνον ξέρουν τι συμβαίνει, αλλά ούτε καν εκπλήσσονται με όσα ακούν κάθε μέρα στις ειδήσεις. Και έχουν συνειδητοποιήσει απολύτως πως δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από το πολιτικό σύστημα. Έχουν αποφασίσει πως ό,τι κάνουν, θα το κάνουν μόνοι τους. Ό,τι πετύχουν θα το πετύχουν οι ίδιοι. Και αν αποτύχουν δεν θα ζητήσουν λογαριασμό από κανέναν. Γι’ αυτό και τα δίνουν όλα, σε ό,τι κι αν κάνουν. Κι εκείνοι οργίζονται με την κρίση που άλλοι δημιούργησαν, θυμώνουν με τους φόρους και τα χαράτσια, ζορίζονται με τις υποχρεώσεις που τρέχουν, αλλά δεν το βάζουν κάτω. Έχουν μάθει να είναι αγωνιστές.

-Ένα μονάχα  πράγμα μας καίει, λένε. Τι θα  γίνει με τα παιδιά; Γιατί σπούδασαν  τόσα χρόνια, για να ‘ρθουν  να δουλέψουν στον καφενέ;

Και συνεχίζουν με την στωικότητα των «απλών ανθρώπων»:

Εμείς παλέψαμε όλη μας τη ζωή, για να’ χουν τα παιδιά μας –σπουδαγμένα- μια ζωή καλύτερη απ’ τη δική μας. Και κοίτα πώς μας κατάντησαν, αλλά τι να κάνουμε. Δεν θα πεθάνουμε κιόλας. Όπως όλα τα παιδιά του κόσμου, έτσι και τα δικά μας…

 

Όταν ο κ. Σαμαράς, ο κ. Στουρνάρας κι όσοι διαφεντεύουν τις ζωές των απλών ανθρώπων, πουν εμπράκτως «όπως όλα τα παιδιά του κόσμου, έτσι και τα δικά μας…» τότε ίσως θα έχουν αρχίσει να σέβονται όλους αυτούς τους απλούς ανθρώπους, για να μπορέσουν κι αυτοί να ελπίζουν, πως τα παιδιά τους θα έχουν αυτή την καλύτερη ζωή που τους αξίζει.