Κλεοπάτρα Κοντονίκα

Το αποτέλεσμα των εκλογών του Ιουνίου ανέδειξε ως πρωταρχική ανάγκη για την πλειοψηφία των πολιτών και άρα βασικό κριτήριο της ψήφου των, την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη και το κοινό νόμισμα. Παρά τις δυσκολίες, τις θυσίες, τα προβλήματα, τις δυσλειτουργίες, τους επαχθείς όρους των δανείων που έχει ανάγκη η χώρα και των μέτρων που έχουν εξαθλιώσει μεγάλο μέρος του πληθυσμού, οι εκλογές ανέδειξαν ως προτεραιότητα την παραμονή μας στο ευρώ.

Ασφαλώς δεν είναι βολεμένοι όλοι όσοι ψήφισαν Σαμαρά ή γενικώς τα λεγόμενα μνημονιακά κόμματα. Προφανώς δεν έχουν λυμένα τα προβλήματά τους ούτε έχουν βγάλει όλοι στο εξωτερικό τις καταθέσεις τους. Οι περισσότεροι πίστεψαν ή είχαν ανάγκη να πιστέψουν πως ένα εκλογικό αποτέλεσμα που δεν θα απομάκρυνε τη χώρα από την Ευρώπη, θα μπορούσε να εκτιμηθεί και από την πλευρά των πιστωτών. Σ’ αυτό το πλαίσιο, οι πολιτικές δυνάμεις που επικαλούντο την ευρωπαϊκή προοπτική και είχαν προτάξει ως κυρίαρχη την προσπάθεια της επαναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου (για να είμαστε ειλικρινείς, παρουσίαζαν την επαναδιαπραγμάτευση ως δεδομένη και περίπου συντελεσθείσα) έπεισαν τους πολίτες ότι η επιτυχία μιας τέτοιας προσπάθειας ήταν ήδη στο τσεπάκι μας. Παρουσίασαν δε την επιμήκυνση του προγράμματος ως εξασφαλισμένη από πριν και έτσι καλλιεργήθηκαν προσδοκίες, ότι οι εταίροι θα συμπεριφερθούν ως πραγματικοί εταίροι και όχι ως δυνάστες και πως επιτέλους είχαν ωριμάσει σχετικά οι συνθήκες ώστε να παρά τις αστοχίες, καθυστερήσεις και παλινωδίες που πράγματι υπήρξαν το προηγούμενο διάστημα, τουλάχιστον θα αναγνωρισθεί η προσπάθεια που έχει γίνει και κυρίως η συνεισφορά και οι θυσίες των ελλήνων πολιτών.

Σήμερα, πριν καν περάσει το πρώτο δίμηνο από τις εκλογές, πριν καν επιστρέψει στη Αθήνα η τρόϊκα, η κυβέρνηση αναγνωρίζει δημοσίως ότι η επαναδιαπραγμάτευση δεν είναι δεδομένη, ούτε καν αυτή η «σίγουρη» επιμήκυνση εφαρμογής του προγράμματος. Οι εταίροι, δηλαδή οι Γερμανοί και το ΔΝΤ, ο κ. Σόϊμπλε, η κ. Μέρκελ, η κ. Λαγκάρντ, επανέρχονται με δηλώσεις ανάλογες εκείνων που ως απειλές εκτόξευαν προεκλογικά προφανώς για να ενισχύσουν τα φοβικά σύνδρομα στην ελληνική κοινωνία. Νέα μέτρα που ξανά καλούνται να πληρώσουν οι ίδιοι –πάντα- πολίτες. Φόροι εξουθενωτικοί, περικοπές στα εφάπαξ εν μέρει ορθολογικές αλλά και πλαφόν στις συντάξεις ανεξαρτήτως των εισφορών που έχουν καταβληθεί. Την ίδια στιγμή η οικονομία αργοπεθαίνει. Οι επιχειρήσεις δεν πληρώνουν, η ανεργία αυξάνεται, οι τράπεζες υποφέρουν από την έλλειψη ρευστότητας, δάνεια δεν μπορούν να δοθούν και όσα έχουν δοθεί σε μεγάλο βαθμό δεν εξυπηρετούνται. Η επικείμενη ανακεφαλαιοποίηση του τραπεζικού συστήματος οδηγεί με ακρίβεια στην κρατικοποίησή του, η πώληση της ΑΤΕ και αυτής ακόμη της ιδιωτικής Εμπορικής, θα καθορισθεί κατά την κρίση της τρόϊκας και του ΤΧΣ, ο ρόλος των οποίων γίνεται κυριαρχικός στις εξελίξεις. Και εδώ κρύβεται το μεγάλο στοίχημα. Εάν η κυβέρνηση καταφέρει να σταθεί ισότιμα απέναντι στον κυριαρχικό ρόλο των δανειστών, εάν μπορέσει να πείσει , να πιέσει ακόμη και να εκβιάσει, όπου μπορεί, να χτίσει πιο γερές συμμαχίες, να κερδίσει μια πρώτη μάχη, τότε ίσως υπάρχει ελπίδα. Αλλά για να το πετύχει αυτό, πρέπει κατ’ αρχήν να επιδείξει αποφασιστικότητα στο εσωτερικό.
 
Επειδή έτσι πρέπει, όχι επειδή το ζητεί η τρόϊκα. Να τελειώσει οριστικά με τους κάθε λογής Φωτόπουλους, αρχαιοφύλακες, συντεχνίες και εκβιαστικές συμπεριφορές που αποδείχθηκε ότι επί χρόνια καταδυναστεύουν περισσότερο από την τρόϊκα και τους δανειστές. Το ίδιο μάλιστα οφείλει να πράξει και η αξιωματική αντιπολίτευση η οποία ξανάρχισε το τροπάριο της δραχμής και της ακινησίας, για να μη θιγούν συμφέροντα συντεχνιών και άλλων δυναστών της ελληνικής κοινωνίας. Οφείλει να αντιληφθεί και η κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ ότι έχουν υποχρέωση να βρουν ένα σημείο συνεννόησης. Διότι εάν ο ΣΥΡΙΖΑ εμποδίσει σήμερα την κυβέρνηση να κυβερνήσει, αύριο για τους ίδιους ακριβώς λόγους, δεν θα μπορέσει ούτε εκείνος ως κυβέρνηση, να κυβερνήσει. Και δεν εννοώ πως δεν πρέπει να αντιπολιτεύεται, αλλά να το κάνει με ωριμότητα και υπευθυνότητα, όπως οι καιροί επιτάσσουν. Δεν είναι σοβαρή αντιπολίτευση η διαρκής και μόνιμη άρνηση ακόμη και των οφθαλμοφανώς αναγκαίων μέτρων. Για παράδειγμα η διατήρηση της Αγροτικής ως έχει, μόνον ζημιά προκαλεί στην οικονομία. Όπως και η κυβέρνηση δεν μπορεί να συνεχίσει να προκαλεί όλη την ελληνική κοινωνία για να μην παραπονεθούν οι υπάλληλοι της Βουλής. Και οι μεν και οι δε, ας αποδεχθούν επιτέλους ότι «δεν γίνεται ομελέτα χωρίς να σπάσεις αυγά…»