Χάρης Παμπούκης

1) Η ιστορικότητα της απόφασης και το βαθύ δημοκρατικό της δίδαγμα είναι ότι οι θεμελιώδεις αρχές του σύγχρονου πατριωτισμού μας, η δημοκρατία (με την ισονομία και ισοπολιτεία), η δικαιοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα συγκροτούν ένα πλαίσιο φυσικού και θετικού δικαίου, το οποίο υπερβαίνει κάθε πρόσκαιρη νομιμότητα και την ίδια τη λαϊκή ετυμηγορία, η οποία δεν είναι δυνατό να αποκαθάρει σχηματισμούς των οποίων η ιδεολογία και η πράξη αντιβαίνουν στις αρχές αυτές.

Εκρινε ότι τα κόμματα λειτουργούν εντός πλαισίου και καμία πολιτική ομάδα, κόμμα ή οργάνωση δεν νομιμοποιείται από την ψήφο να χρησιμοποιεί βία και να καλλιεργεί την απανθρωπιά. Είναι ευρύτατη η Δημοκρατία, αλλά δεν ανέχεται τη λειτουργία εντός του κόλπου της ομάδων που την υπονομεύουν αξιακά. Ας μην ξεχνάμε ότι και ο Χίτλερ με ψήφο αναρριχήθηκε στην εξουσία καταχρώμενος τη Δημοκρατία.

Αυτή η μάχη αξιών που επισφραγίστηκαν από την ιστορική γι’ αυτό απόφαση ο δημοκρατικός πατριωτισμός και η καταδίκη της βίας, του φόβου, του φασισμού και του δόγματος της υποταγής στη δύναμη και όχι στον ορθό λόγο ένωσε και θα ενώνει αυτό τον λαό που παρά τις πάμπολλες κακουχίες και ταπεινώσεις διαθέτει δημοκρατικό φρόνημα.

2) Η άλλη σημαντική, κατά τη γνώμη μου, πτυχή είναι ότι αποτελεί αξιακή διαφήμιση για την Ελλάδα διεθνώς. Εδώ η Ελληνική Δικαιοσύνη έπραξε κάτι που καμία άλλη Δικαιοσύνη από χώρες που έχουν και ίσως πιο έντονα φασιστικά κόμματα δεν τόλμησε να κάνει: να ορθώσει ένα δημοκρατικό αξιακό τείχος απέναντι στην απειλή και πρακτική της ιδεολογίας του φόβου και της βίας που ποτέ δεν μπορούν να αποτελούν όπλα πολιτικής επικράτησης. Η αδύναμη υλικά Ελλάδα επέδειξε δημοκρατικό σθένος που άλλες δημοκρατικές ισχυρές χώρες δεν είχαν το θάρρος να επιδείξουν. Και αυτό είναι διαφήμιση και ηθικό όπλο της χώρας μας στις πάμπολλες μάχες που βρίσκονται προ των πυλών. Και δεν είναι αμελητέο σε αυτές και το ηθικό αποτέλεσμα.

3) Ομως, παράλληλα με τις όψιμες θριαμβολογίες να μην ξεχάσουμε να αναστοχαστούμε πρώτα τι οδήγησε τόσο κόσμο να ψηφίσει ακραία, χωρίς φυσικά οι εκλογείς να είναι φασίστες. Αυτή η συζήτηση δεν έχει γίνει σε βάθος όπως της αρμόζει. Και μετά να μην ξεχάσουμε ότι υπήρξε φλερτ στην πλέον καλοπροαίρετη αλλά ουτοπική και εσφαλμένη αξιακά λογική του εξημερώματος. Υπήρξε ανοχή. Και χρειάστηκε η θυσία του Φύσσα, της σύγχρονης Ιφιγένειας για την προάσπιση της Δημοκρατίας, και το αποκαλυπτικό χαστούκι στη Λιάνα Κανέλλη για να ξεσκεπαστεί το αληθινό πρόσωπο και να αποφασιστούν η αντίδραση και το κόψιμο γέφυρας με αυτή. Είναι από τα θετικά του Αντώνη Σαμαρά και του Νίκου Δένδια και τα πιστώνονται γιατί ήθελε θάρρος (παρά τις εσωτερικές και εξωτερικές παροτρύνσεις) να θέσουν σε κίνηση τη δικαστική διαδικασία. Και δεν πρέπει να ξεχάσουμε ότι υπήρξαν αγωνιστές στη μάχη αυτή. Η τραγική μάνα Μάγδα Φύσσα που με αξιοπρέπεια και δύναμη αντιμετώπισε την κατάσταση, αλλά κυρίως ψάχνοντας στην ψυχή του αδικοχαμένου παιδιού της νοηματοδότησε τον αγώνα. Του πρόσφερε νόημα ή ακριβέστερα αποκάλυψε το νόημα της δολοφονίας του μετατρέποντάς τη σε θυσία. Αλλά και άλλοι όπως η κυρία Κανέλλη, η οποία έκανε αγώνα και βίωσε και τη μοναξιά στη μάχη αυτή.

4) Θεωρώ άστοχο όμως το θέμα που έχει ανακύψει γύρω από την ψήφιση του νέου Ποινικού Κώδικα. Κατ’ αρχάς, γιατί αδικεί τη σημασία του θέματος.

Δευτερευόντως, γιατί κονταίνει την πολιτική αντιπαράθεση και ενοχλεί την πλειοψηφία. Σύντομα, συνεπώς, μερικές διευκρινίσεις: είναι κωμικοτραγικός ο υπαινιγμός ότι είτε η επιτροπή που απαρτιζόταν από εγνωσμένης αξίας και ακεραιότητας νομικούς, είτε κάποιο κόμμα ή υπουργός προέβησαν στην αλλαγή του Ποινικού Κώδικα έχοντας έμμεσα υπόψη την ελάφρυνση των ποινών. Είναι σκέψη πολλαπλώς άστοχη και ρηχή και καλό είναι να μην εκτίθενται αξιόλογοι άνθρωποι δημόσια με αυτό το θέμα.

Είναι γνωστό ότι μια επιτροπή αυτού του κύρους προτείνει γενικά για το μέλλον και αφηρημένα χωρίς προφανώς να έχει κάποια υπόθεση υπόψη της, αλλά μόνο τα σύγχρονα πορίσματα της επιστήμης και τη συγκριτική πρακτική. Επομένως, οι επιπτώσεις σε μια υπόθεση ή και σε περισσότερες δεν αναιρούν την επιστημονική ορθότητα του εκσυγχρονισμού γιατί νομοθετούμε γενικά και για το μέλλον. Η σωστή νομοπαραγωγή δεν είναι, ούτε και πρέπει να γίνει άσκηση πολιτικής σκοπιμότητας με βάση συγκυρία όσο σημαντική και εάν είναι. Και αυτό, θέμα δημοκρατίας.

Ως προς το θέμα της αλλαγής του εκλογικού νόμου αυτό επιβάλλεται να γίνει και σωστά, κατά τη γνώμη μου, μεταφέρθηκε από τη σφαίρα την ποινική στην εκλογική. Και είμαι βέβαιος ότι ο σώφρων νυν υπουργός της Δικαιοσύνης κ. Τσιάρας θα το ρυθμίσει και η Βουλή, ελπίζω, ομόφωνα να το ψηφίσει δείχνοντας ότι πράγματι η απόφαση αυτή του δικαστηρίου ενώνει αξιακά και δημοκρατικά.