Γρ. Νικολόπουλος

Ο μεν ΣΥΡΙΖΑ, που έφερε και υπέγραψε το τρίτο μνημόνιο, λέει ότι έχει περιθώρια διαπραγμάτευσης και κλείνει το μάτι σε διάφορους, ότι τελικά τους κοροϊδεύουμε και πάλι τους κουτόφραγκους και θα αποφύγουμε τα μέτρα. Η Νέα Δημοκρατία κάνει περίπου τα ίδια και λέει απλώς ότι θα εφαρμόσει ό,τι υπέγραψε ο ΣΥΡΙΖΑ (για να του ρίξει την πολιτική ευθύνη) αλλά τέλος πάντων στα υπόλοιπα υπάρχουν περιθώρια διαπραγμάτευσης, δηλαδή αποφυγής των μέτρων. 

Τρίχες κατσαρές. Και οι δύο λένε ψέματα. Τα πράγματα είναι τρομερά απλά: ή εφαρμόζουμε πλήρως το μνημόνιο και φέρνουμε τα αποτελέσματα που προβλέπει ή φεύγουμε από την ΟΝΕ και πηγαίνουμε στη δραχμή και βλέπουμε τι κάνουμε από εκεί και πέρα. 

Η Ευρώπη είναι βέβαιο πλέον ότι δεν μας εμπιστεύεται - και δικαίως διότι τους κοροϊδεύουμε- κι εμείς δεν θέλουμε στ’ αλήθεια να γίνουμε ευρωπαϊκή χώρα, θέλουμε να είμαστε και μέσα στην Ευρώπη αλλά και έξω από αυτή, δηλαδή να έχουμε τα καλά της (χρηματοδοτήσεις και ελεύθερη μετακίνηση) και να μην έχουμε τα κακά της, δηλαδή υποχρεώσεις. 

Η ακραία έκφραση αυτής της λογικής είναι η Ζωή, ο Λαφαζάνης και άλλοι λιγότερο φασαριόζοι που μιλάνε για μονομερή διαγραφή του χρέους. Αυτό αποκλείεται να γίνει, διότι αν γίνει θα χάσουμε τη μισή χώρα και θα παρακαλάμε να μη χάσουμε την άλλη μισή. 

Αυτό όμως που μπορεί να γίνει, και οι πιθανότητες είναι ότι μάλλον τελικά δεν θα το αποφύγουμε, είναι να φύγουμε από το ευρώ (προσωρινά, δηλαδή για μια δεκαετία τουλάχιστον) μέχρι να στρώσουμε, σε συμφωνία με τους Ευρωπαίους, χωρίς να φύγουμε από την Ευρωπαϊκή Ενωση. Φεύγοντας από το ευρώ, θα έχουμε μια στοιχειώδη γι’ αυτούς αλλά σημαντική για εμάς οικονομική υποστήριξη ώστε να μη γίνουμε τελείως μπανανία και θα νιώθουμε φτωχότεροι μεν αλλά μάγκες, που είναι ίσως τελικά και το ζητούμενο από την πλειοψηφία.

Με λίγα λόγια, θα γίνει ό,τι λέει ο Σόιμπλε, που είναι αυτός που σίγουρα ξέρει τι λέει και γιατί το λέει.

Οπως όλα έχουν δείξει μέχρι σήμερα -και λέγοντας όλα εννοώ τόσο τις διαθέσεις των ψηφοφόρων όσο και τις δυνατότητες και τις προθέσεις των πολιτικών μας- το να γίνουμε κανονική ευρωπαϊκή χώρα μάλλον αποκλείεται. Και αυτό διότι δεν κάθισαν οι πολιτικοί ηγέτες και τα κόμματα σε ένα τραπέζι να πουν: «Ας αποφασίσουμε επιτέλους να ξεμπερδέψουμε με αυτό το πράγμα, ας συμφωνήσουμε να μοιραστούμε την ευθύνη για να βγούμε από αυτή την κατάσταση και να πάμε τη χώρα σε ένα νέο κεφάλαιο». Δυστυχώς αυτό ούτε το έκαναν, ούτε φαίνονται διατεθειμένοι να το κάνουν, ενώ δεν προσφέρουν στον ψηφοφόρο ούτε κάποια άλλη επιλογή πέραν των ψευτοδιλημμάτων: αριστερός - δεξιός και μνημονιακός - αντιμνημονιακός. Πάνω σε αυτά τα δύο ψευτοδιλήμματα ποντάρουν, με αυτά όμως δεν πηγαίνουμε πουθενά. 

Τα πράγματα μοιάζουν πια πολύ απλά: ο λαός πρέπει να αποφασίσει τι θέλει να γίνει και πού θέλει να πάει η χώρα, δηλαδή αν θέλει να είναι στον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης ή αν θέλει να πατάει τουλάχιστον με το ένα, αν όχι με το ενάμισι πόδι στη Μέση Ανατολή.
Και όλα δείχνουν ότι ο λαός σε αυτές τις εκλογές δεν θα αποφασίσει ότι θέλει να γίνει η Ελλάδα πραγματική ευρωπαϊκή χώρα. Εξάλλου κανείς από τους υποψηφίους δεν του προσφέρει αυτή την επιλογή. Ο λαός είναι διχασμένος, όπως ήταν πάντα: οι μισοί είναι αριστεροί, οι άλλοι μισοί δεξιοί (εκ καταγωγής). Κανείς δεν θέλει να πληρώσει τίποτα, κανείς δεν θέλει να παράγει τίποτα και όλοι περιμένουν από τους πολιτικούς, τους οποίους όλοι βρίζουν, να τους βρουν δουλειά και να τους ταΐσουν, αυτούς και τα παιδιά τους, λες και τα λεφτά φυτρώνουν στα δέντρα.

Η πολιτική κατάσταση θυμίζει το ελληνικό ποδόσφαιρο: μέτριες ή και κακές ομάδες που δεν καταφέρνουν τίποτα στις διεθνείς διοργανώσεις, αλλά διαθέτουν εδώ φανατικούς οπαδούς και χαίρουν μεγάλης εκτίμησης. 

Οι μισοί Ελληνες είναι Παναθηναϊκοί και οι άλλοι μισοί Ολυμπιακοί. Η ΑΕΚ και ο ΠΑΟΚ υπάρχουν ως αποχρώσεις, το ίδιο και οι άλλες μικρές ομάδες. Το πρωτάθλημα είναι «παράγκα», εξαρτάται από το ποιος πρόεδρος είναι πιο μάγκας, και ο αγώνας αυτός δεν τελειώνει ποτέ. Οι φίλαθλοι βρίζουν τον εκάστοτε πρόεδρο αν δεν πάρει το πρωτάθλημα, όλοι είναι προπονητές εξέδρας, όλοι έχουν άποψη για τον άχρηστο συνήθως προπονητή της ομάδας τους και η κερκίδα καθορίζει ή νομίζει ότι καθορίζει το ποδοσφαιρικό γίγνεσθαι. Με την ίδια ακριβώς λογική, η κερκίδα καθορίζει και το πολιτικό γίγνεσθαι και σε αυτήν ακριβώς τη λογική ποντάρουν οι πολιτικοί μονομάχοι, οι οποίοι γνωρίζουν ότι όποιος κοροϊδέψει περισσότερο τους ψηφοφόρους θα κερδίσει. Με λίγα λόγια, αύριο το μόνο που θα διαπιστώσουμε είναι ποιος τελικά κατάφερε να κοροϊδέψει περισσότερο τους ψηφοφόρους, οι οποίοι, πρέπει να επισημάνω, δεν είχαν ποτέ ούτε ειλικρινή ενημέρωση, ούτε εναλλακτική επιλογή.