Γρ. Νικολόπουλος

Πολίτες και πολιτικοί, εν χορώ δηλώνουν δυσαρεστημένοι για το Μνημόνιο. Οι πολιτικοί παίζουν το ρόλο τους, ψηφίζουν διαμαρτυρόμενοι. Ψηφίζουν για να μη θεωρηθούν υπαίτιοι για την έξοδο της χώρας από την ΕΕ και ταυτόχρονα διαμαρτύρονται για να διατηρήσουν τη λαική τους απήχηση. Οι πολίτες όμως, έχουν σκεφτεί ο καθένας ξεχωριστά αν πράγματι θίγεται από το Μνημόνιο;

Το μνημόνιο περιέχει όλα τα μέτρα που δεν εφαρμόστηκαν από τα μνημόνια των προηγούμενων κυβερνήσεων και επιπλέον μέτρα για να καλυφθεί η ζημιά που προκάλεσε ο ΣΥΡΙΖΑ, δήθεν διαπραγματευόμενος.

Περιέχει μέτρα που θίγουν τους πάντες, δηλαδή αύξηση των φόρων και μείωση εισοδημάτων, περιέχει όμως και μεταρρυθμίσεις που καταργούν προνόμια πολλών κλάδων, άδικους φόρους (όπως οι φόροι υπέρ τρίτων) και μέτρα που ανεξαρτοποιούν τους θεσμούς του δημοσίου από τους πολιτικούς και ενισχύουν τη Δημοκρατία. 
Τα μέτρα που αδικούν τους πάντες, δηλαδή η αύξηση των φόρων και η μείωση των εισοδημάτων, λαμβάνονται επειδή ο πολιτικός κόσμος αρνείται να περιορίσει τις δαπάνες του δημοσίου και να καταργήσει τα προνόμια των «τυχερών» κλάδων. Η ζημιά που προκαλούν αυτά τα φορολογικά και εισοδηματικά μέτρα είναι μεγάλη και εμποδίζουν την ανάπτυξη της οικονομίας. 

Από την άλλη, οι μεταρρυθμίσεις που περιορίζουν τα προνόμια ορισμένων ευνοημένων κλάδων, δημιουργούν προυποθέσεις ανακούφισης για το σύνολο της κοινωνίας. Αν όλοι όσοι είχαν προνόμια και φοροαπαλλαγές, αναγκαστούν τώρα να πληρώσουν τους φόρους τους, οι φόροι που χρειάζεται να πληρώσουν οι υπόλοιποι θα μειωθούν. 
Αν καταργηθεί η προστασία των κλειστών επαγγελμάτων, οι υπόλοιποι που ήταν μέχρι σήμερα αποκλεισμένοι θα μπορέσουν να βρούν απασχόληση σε αυτά τα επαγγέλματα που ανοίγουν. 
Αν ανοίξουν οι αγορές και καταργηθούν τα μέτρα προστασίας κάποιων  επιχειρήσεων, τότε άλλες επιχειρήσεις θα μπορέσουν να ανοίξουν και να προσφέρουν επενδύσεις και θέσεις εργασίας. 

Αν λοιπόν ο καθένας κάτσει και σκεφτεί ένα - ένα τα μέτρα για να δεί αν τον θίγει το νέο μνημόνιο, δεν είναι σίγουρο οτι θα το βρεί «κατάπτυστο» όπως το χαρακτηρίζουν τώρα πολλοί.

Αν εξαιρέσουμε τη γενική αύξηση των φόρων και τη μείωση των εισοδημάτων που θίγει τους πάντες και επικεντρωθούμε στις μεταρρυθμίσεις που αφορούν κατάργηση προνομίων και φοροαπαλλαγών, μάλλον η κοινωνία είναι υπέρ.

Οι μεταρρυθμίσεις αυτές, που φέρνει το μνημόνιο, θίγουν τα προνόμια των δημοσίων υπαλλήλων (σε πολύ μικρό βαθμό), των δικηγόρων, των συμβολαιογράφων, των φαρμακοποιών, των πρατηριούχων ΟΠΑΠ, των δικαστικών επιμελητών, των φορτηγατζήδων, των αγροτών, των αρτοποιών, των γαλακτοβιομηχάνων, των εφοπλιστών κλπ. Προνόμια που δίνονταν από τις κυβερνήσεις για να κερδίσουν την υποστήριξη αυτών των κλάδων στις εκλογές.

Σκεφτείτε το εξής: Ας πούμε ότι έμπαιναν στην κρίση του λαού αυτά τα συγκεκριμένα μέτρα με απανωτά δημοψηφίσματα, που κάθε δημοψήφισμα θα είχε ένα μόνο ερώτημα, πχ: Θέλετε να καταργηθούν τα προνόμια των φαρμακοποιών; Ή Θέλετε να καταργηθούν τα προνόμια των εφοπλιστών; Ή θέλετε να καταργηθούν τα προνόμια των φορτηγατζήδων; Η απάντηση σε όλα αυτά τα δημοψηφίσματα θα ήταν ένα βροντερό ΝΑΙ. Όχι θα ψήφιζαν μόνο οι φαρμακοποιοί, οι εφοπλιστές και οι φορτηγατζήδες, και αυτοί μόνο στο ερώτημα που αφορά τον κλάδο τους. Στα υπόλοιπα ερωτήματα θα ψήφιζαν Ναι. 

Η κοινωνία θέλει να καταργηθούν τα προνόμια των άλλων. Όμως η κοινωνία αποτελείται από μειοψηφίες, πρόκειται για ένα άθροισμα μειοψηφιών που αντιδρώντας η κάθε μια για δικό τους λόγο σε ένα συγκεκριμένο άρθρο ενός συνολικού νομοθετήματος, το καταργούν και εμποδίζουν την αλλαγή, τις μεταρρυθμίσεις και την πρόοδο.

Κάθε μέτρο του μνημονίου από αυτά που αφορούν κατάργηση προνομίων, είναι θετικό για την κοινωνία. Και είναι και δίκαιο διότι κάθε μέτρο που περιορίζει προνομια και φοροαπαλλαγές ενός κλάδου, είναι οφέλημο για την υπόλοιπη κοινωνία.

Τα άδικα μέτρα είναι αυτά που επιλέγονται από τις ελληνικές κυβερνήσεις ώς «ισοδύναμα» και επιβάλλουν φόρους και μειώσεις εισοδημάτων οριζόντια, σε όλους, προκειμένου να προστατεύσουν τα προνόμια συγκεκριμένων κλάδων και του δημοσίου. Προνόμια που τώρα καταργεί το μνημόνιο.

Το πρόβλημα είναι οτι τα μέτρα είσπραξης των φόρων και μείωσης των εισοδημάτων είναι επώδυνα και άμεσα, ενώ τα οφέλη από τις μεταρρυθμίσεις θα αργήσουν να φανούν και θα υπάρξουν μόνο όταν θα υπάρξουν και χρήματα για να χρηματοδοτήσουν τις νέες επενδύσεις στους κλάδους που ανοίγουν. Και αυτός είναι ο λόγος που πρέπει ο πολιτικός κόσμος να πετύχει παράλληλα με την εφαρμογή του μνημονίου ένα καλό χρηματοδοτικό πακέτο για την ανάπτυξη της οικονομίας και για να αξιοποιηθοούν οι δυνατότητες που προσφέρουν το άνοιγμα των αγορών και των επαγγελμάτων.

Συνολικά λοιπόν, αυτό το μνημόνιο φέρνει πολύ μεγάλες μεταρρυθμίσεις και βάζει μια τάξη στο ελληνικό χάος, προσφέρει προοπτικές μείωσης της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς, μειώνει τη δύναμη των κομμάτων και των πολιτικών, ενισχύει το ρόλο των ανεξάρτητων θεσμών, καταργεί άδικα προνόμια και άδικους φόρους.
Από την άλλη μεριά περιέχει φορολογικά και εισοδηματικά μέτρα που εξαντλούν την κοινωνία και την οικονομία και δεν περιέχει συμφωνίες χρηματοδότησης που θα φέρουν ανάπτυξη (υποτίθεται οτι αυτές θα έλθουν με άλλη συμφωνία σύντομα). 
Αν δεν έλθουν οι συμφωνίες χρηματοδότησης, το μνημόνιο θα αποτύχει όπως λένε οι επικριτές του. Αν έλθουν και αν αξιοποιηθούν σωστά και δεν φαγωθούν από τον πολιτικό κόσμο όπως συμβαίνει μέχρι σήμερα, το μνημόνιο θα αποδώσει.