Γρ. Νικολόπουλος

Κανένα εναλλακτικό σενάριο δεν διαθέτει ο πρωθυπουργός πέραν της υπογραφής μιας συμφωνίας με τους Ευρωπαίους εταίρους όσο πιο γρήγορα μπορεί.

Ας δούμε τα δεδομένα: καταρχάς από την επίσκεψη στη Ρωσία αυτό που μένει είναι η ρήση του Ρώσου υπουργού Οικονομικών ότι η Ελλάδα δεν διαθέτει άλλη επιλογή από το να προχωρήσει σε δομικές μεταρρυθμίσεις και να συμφωνήσει τη χρηματοδότησή της από την Ευρωπαϊκή Ενωση. Αρα οι ελπίδες για χρηματοδότηση από πηγές εκτός Ε.Ε. εξανεμίστηκαν.

Οσον αφορά στις δυνατότητες εξόδου από την ΟΝΕ και εκτύπωσης ενδιάμεσου, παράλληλου ή άλλου νομίσματος, δεν υπάρχουν. Οι πολίτες δηλώνουν σε όλες τις έρευνες ότι θέλουν να παραμείνουμε στο ευρώ. Η κυβέρνηση δεν νομιμοποιείται να αποφασίσει διαφορετικά. Είναι αναγκασμένη να υπακούσει την εντολή του λαού. Αρα μένουμε ευρώ και Grexit δεν υπάρχει.

Τι υπάρχει αν δεν συμφωνήσουμε με τους Ευρωπαίους; Η απόλυτη οικονομική ασφυξία. Το νόμισμά μας θα είναι το ευρώ, οι τράπεζες θα κλείσουν διότι δεν θα έχουν λεφτά να δώσουν στους καταθέτες, οι επιχειρήσεις θα καταρρεύσουν, οι εργαζόμενοι θα μένουν απλήρωτοι, θα έχουμε ελλείψεις σε βασικά προϊόντα, τρόφιμα, φάρμακα, καύσιμα, η χώρα θα απομονωθεί διεθνώς χωρίς καμία βοήθεια από πουθενά και χωρίς χρήμα.

Ακόμη κι αν αποφάσιζε η κυβέρνηση να τυπώσει κάποιο είδος νομίσματος για να εξυπηρετηθούν οι εσωτερικές συναλλαγές και μόνο, τεχνικά δεν μπορεί να το κάνει. Δεν έχει ειδικό χαρτί για την εκτύπωση οποιουδήποτε νομίσματος, δεν έχει τη δυνατότητα διανομής και εφαρμογής του στα συστήματα πληρωμών, δεν μπορεί να τυπώσει, ούτε να διανείμει εναλλακτικό χρήμα.

Πέραν λοιπόν του κορυφαίου πολιτικού και οικονομικού ζητήματος που είναι ότι δεν έχει τη λαϊκή εντολή για αλλαγή νομίσματος και έξοδο της χώρας από την Ευρωζώνη, δεν έχει ούτε την πρακτική δυνατότητα.

Τι μπορεί να κάνει;

Ή θα συμφωνήσει με τους Ευρωπαίους ελπίζοντας σε μια πιο ήπια συμφωνία ή θα ξεμείνουμε από λεφτά. Αν ξεμείνουμε, η κοινωνική αναταραχή θα είναι πρωτοφανής και ίσως μη ελεγχόμενη.

Αν επιχειρήσουμε να παρατείνουμε τη διαπραγμάτευση, ενδέχεται η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να διακόψει την παροχή ρευστότητας μέσω ELA. Σε αυτή την περίπτωση πάλι θα ξεμείνουμε από λεφτά, οπότε φτάνουμε ακριβώς στο ίδιο σημείο.

Αν η κυβέρνηση απευθυνθεί στον λαό με δημοψήφισμα ή με εκλογές, πάλι καταλήγουμε στο ίδιο σημείο, διότι όλα αυτά θα γίνουν με κλειστές τράπεζες και τον κόσμο στους δρόμους.

Οι επιλογές λοιπόν που έχει η κυβέρνηση είναι οι εξής Μία: συμφωνία άμεσα με τους Ευρωπαίους ή πτώχευση και γενικευμένη κοινωνική αναταραχή και χάος. Πολιτικά η κυβέρνηση δυσκολεύεται να διαχειριστεί τη συμφωνία, αλλά αδυνατεί και να διαχειριστεί το χάος που θα φέρει η μη υπογραφή της.

Είναι αναγκασμένη λοιπόν να υπογράψει μια συμφωνία είτε παίρνοντας παράταση λίγων μηνών είτε συμφωνώντας εξαρχής σε ένα σοβαρό πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων.

Σε κάθε περίπτωση, πάντως, το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας θα διατηρηθεί επί μακρόν. Κι αυτό διότι σχετίζεται με τον λαϊκισμό των πολιτικών όλων των αποχρώσεων, το μεγάλο πελατειακό κράτος και την έλλειψη παραγωγής και ανταγωνιστικότητας.

Ποιος πολιτικός έχει μιλήσει για μείωση δαπανών του Δημοσίου; Ποιος πολιτικός έχει τολμήσει να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις στη δημόσια διοίκηση ή στο Ασφαλιστικό; Κανείς.

Πώς μπορεί να ορθοποδήσει η ρημαγμένη οικονομία αν το μόνο που κάνει το πολιτικό μας σύστημα είναι να προστατεύει τους «ημετέρους» όλων των κομμάτων και να στραγγίζει με φόρους το σύνολο της οικονομίας;

Πώς μπορεί να απορροφηθεί ποτέ η ανεργία όταν το Δημόσιο δεν έχει λεφτά για να προσλάβει κόσμο και όταν δεν δημιουργούνται νέες δουλειές στον ιδιωτικό τομέα; Και πώς μπορεί κάποιος επιχειρηματίας να επενδύσει σε μια χώρα που βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού, όπου το φορολογικό καθεστώς αλλάζει κάθε χρόνο προς το χειρότερο, όπου το Δημόσιο δεν πληρώνει τις οφειλές του και όπου το κράτος και η γραφειοκρατία είναι κακοί συνέταιροι σε οποιαδήποτε δραστηριότητα;

Καμία ελπίδα ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας δεν υπάρχει -ούτε στο ορατό, ούτε στο απώτερο μέλλον- αν δεν προχωρήσουν γενναίες μεταρρυθμίσεις που θα τονώσουν την ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα.

Καμία προοπτική ανάπτυξης δεν υπάρχει χωρίς μεγάλες ιδιωτικές επενδύσεις. Και δυστυχώς, αυτές το κράτος τις διώκει και το τραπεζικό σύστημα δεν μπορεί να τις χρηματοδοτήσει.

Η μοναδική ελπίδα απεμπλοκής από αυτό το αδιέξοδο είναι η πρόοδος των μεταρρυθμίσεων και η χρηματοδότηση από την Ευρωπαϊκή Ενωση. Ολα τα άλλα σενάρια είναι καταστροφικά και πρέπει πάση θυσία να τα αποφύγουμε.