Γρ. Νικολόπουλος

Διάθεση της κυβέρνησης για μεταρρυθμίσεις δεν υπάρχει, ωστόσο η ασφυκτική πίεση από τις Βρυξέλλες υφίσταται, οπότε μπορούμε να υποθέσουμε ότι θα γίνουν  κάποιες, έστω και δειλές, κινήσεις προς αυτή την κατεύθυνση. Από την άλλη μεριά, καθώς η κυβέρνηση ήδη βιώνει μια παρατεταμένη προεκλογική περίοδο -εκλογές μπορεί να γίνουν ανά πάσα στιγμή με οποιαδήποτε αφορμή ή του χρόνου τον Μάρτιο με εκείνη της αλλαγής Προέδρου της Δημοκρατίας-, δεν αναμένονται μέτρα περιορισμού του Δημοσίου για να μην υπάρξει απώλεια ψήφων. Αντίθετα, η κυβέρνηση θα επιχειρήσει μέτρα χαλάρωσης, όπως μείωση ορισμένων φόρων - έστω και ως προαναγγελία για μελλοντική εφαρμογή. Θα επιχειρήσει επίσης και μερικές προεκλογικές προσλήψεις, όπου υπάρχει ανάγκη, παρά τις αντιδράσεις της τρόικας.

Ωστόσο το ερώτημα είναι τι στάση θα κρατήσουν οι Βρυξέλλες. Αν κρίνουμε με βάση τη μέχρι σήμερα εμπειρία, οι δανειστές μας θα είναι σκληροί και η πίεση που θα ασκήσουν απέναντί μας επίμονη και συνδυασμένη με τις δόσεις των δανείων μας. Αυτό μάλλον δεν θα οδηγήσει πουθενά - και ενδεχομένως δίκαια. Ενώ, λοιπόν, προσωπικά θεωρώ αναγκαίες τις μεταρρυθμίσεις στην Παιδεία, στην Υγεία, στο Ελληνικό Δημόσιο (εξορθολογισμός λειτουργίας του, μείωσή του, αξιολογήσεις δημοσίων υπαλλήλων, πάταξη της γραφειοκρατίας), όπως επίσης το άνοιγμα των αγορών και των επαγγελμάτων, τη σύλληψη της φοροδιαφυγής και την αντιμετώπιση της διαφθοράς, παράλληλα πιστεύω ότι η Ευρώπη που πιέζει για όλα αυτά δεν βλέπει τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση.

Και αυτή είναι ότι οι εταίροι απαιτούν ριζικές αλλαγές με μεγάλο κόστος για αρκετούς Ελληνες, αλλαγή νοοτροπίας και πλήρη αποδοχή του δυτικού ευρωπαϊκού τρόπου ζωής και «σκέπτεσθαι». Αυτού του είδους οι αλλαγές δεν μπορούν να γίνουν ούτε σε πέντε ούτε σε δέκα χρόνια. Η αλλαγή νοοτροπίας προϋποθέτει αλλαγή γενιάς ή ακόμα και γενεών. Αρα απαιτούνται πολλά χρόνια για να γίνει πραγματικότητα.

Μπορούμε πλέον να θεωρήσουμε ότι το εμπροσθοβαρές πρόγραμμα προσαρμογής που εφαρμόζεται έχει ξεπεράσει τα όριά του. Οι Ελληνες δεν μπορούν να πληρώνουν άλλους φόρους (όσοι πληρώνουν), ούτε να ζουν με 500 ευρώ τον μήνα, πόσο μάλλον το 1/3 του ενεργού πληθυσμού να είναι άνεργο. Αυτά δεν είναι δυνατόν να επιτρέπονται σε μια ευρωπαϊκή χώρα ή τουλάχιστον δεν επιτρέπεται να γίνονται στην Ευρώπη της ευημερίας που ήταν η υπόσχεση και ο στόχος για όλους τους λαούς που συμμετείχαν στη δημιουργία της.
 
Μάλιστα, δεν θα είναι παράδοξο το γεγονός αν σε λίγο καιρό -εφόσον συνεχιστεί αυτή η κατάσταση- όλο και περισσότεροι Ελληνες καταλάβουν ότι, αν και δουλεύουν,  είναι αναγκασμένοι να ζουν με 500 ευρώ τον μήνα και οι υπόλοιποι είναι άνεργοι, ίσως τελικά να μην είναι και τόσο χειρότερα τα πράγματα αν επιστρέψουν στη δραχμή, και τότε θα πουν «γαία πυρί μειχθήτω» και το πράγμα δεν θα διορθώνεται με τίποτα. Οπως δεν θα είναι καθόλου παράξενο υπό αυτές τις συνθήκες να στείλουν οι ψηφοφόροι στην κυβέρνηση τη Χρυσή Αυγή ή την Ακρα Αριστερά, να συνομιλήσουν αυτοί με τους Ευρωπαίους, αφού εκείνοι κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν.

Για όλους αυτούς τους λόγους, λοιπόν, πιστεύω ότι η Ευρώπη θα πρέπει να αλλάξει στάση απέναντί μας και να μας δώσει χρόνο για να προσαρμοστούμε, χωρίς φυσικά να εγκαταλείψει τους στόχους των μεταρρυθμίσεων και του πρωτογενούς πλεονάσματος. Θα πρέπει επίσης να δημιουργήσει ένα ισχυρό αναπτυξιακό πακέτο για να ξεκινήσουν να γίνονται επενδύσεις στην Ελλάδα. 

Παράλληλα βέβαια η κυβέρνηση αλλά και η αντιπολίτευση πρέπει να καταλάβουν ότι στην Ενωμένη Ευρώπη δεν μπορούμε πια να μένουμε κολλημένοι σε αντιλήψεις και νοοτροπίες του παρελθόντος, αλλά να προσαρμοστούμε στα διεθνή πρότυπα, υιοθετώντας μεταρρυθμίσεις που μάλλον πολύ καλό θα μας κάνουν παρά κακό. Οπως επίσης ότι όλες αυτές τις μεταρρυθμίσεις πρέπει να τις υιοθετήσουν τα κόμματα και οι κυβερνήσεις ως δικές τους πολιτικές επιλογές και να τις εξηγήσουν στους πολίτες αντί να τις αντιμετωπίζουν ως δυσβάσταχτες πολιτικές, επιβεβλημένες από τους ξένους και να δυσανασχετούν.