Γρ. Νικολόπουλος

Είναι ιδιαίτερα δυσάρεστο ότι, ενώ οι πολιτικοί μας δεν σταματούν να μας εκπλήσσουν καθημερινά με την αθλιότητά τους, δεν υπάρχει ακόμα καμία προοπτική πολιτικής αλλαγής. Δεν έχουν δρομολογηθεί εξελίξεις μέσα στα κόμματα, Πασόκοι και Νεοδημοκράτες βουλευτές παραμένουν «μαντρωμένοι», νέα κόμματα δεν έχουν δημιουργηθεί, ο ακαδημαϊκός κόσμος δεν παίρνει πρωτοβουλίες, ο επιχειρηματικός απουσιάζει παντελώς από την πολιτική σκακιέρα, άλλες ομάδες πολιτών δεν έχουν δημιουργηθεί για να πάρουν κάποιες πολιτικές πρωτοβουλίες. Οπως πάει το πράγμα, η κυβέρνηση Παπαδήμου θα καταρρεύσει χάνοντας την εμπιστοσύνη της Βουλής ή ο ίδιος ο πρωθυπουργός θα αναγκαστεί να παραιτηθεί μην αντέχοντας να παριστάνει τον πρωθυπουργό όταν δεν μπορεί να ασκήσει την πολιτική που θεωρεί αναγκαία.

Μετά την κατάρρευση αυτής της κυβέρνησης θα έρθει φυσικά το απόλυτο χάος, διότι θα ξεκινήσει μια προεκλογική περίοδος χωρίς νικητή - ακόμη κι αν υπάρξει αυτοδυναμία. Το εκλογικό σύστημα είναι τέτοιο που μπορεί να βγει αυτοδυναμία ακόμη και αν απέχουν από τις εκλογές οι μισοί ψηφοφόροι. Κατά πάσα πιθανότητα λοιπόν θα έχουμε ή μια αυτοδύναμη κυβέρνηση Σαμαρά που δεν θα εκφράζει παρά μια μικρή πλειοψηφία της μειοψηφίας των ψηφοφόρων και η οποία θα φύγει ασφαλώς κακήν κακώς ύστερα από λίγους μήνες, ή μια κυβέρνηση συνεργασίας μεταξύ κομμάτων που δεν συνεργάζονται (όπως αποδεικνύεται στην κυβέρνηση Παπαδήμου) και μεταξύ πολιτικών που «μισιούνται» μεταξύ τους. Σε κάθε περίπτωση το πολιτικό προσωπικό, δηλαδή το σύνολο των βουλευτών, έχει αποδείξει την ανικανότητά του και πολλοί εξ αυτών έχουν αποδειχθεί ιδιαίτερα εγωιστές και κακοήθεις μέχρι σημείου εθνικής προδοσίας.

Τι κάνουμε λοιπόν σε αυτή την περίπτωση; Λογικά θα έπρεπε ήδη να είχαν ήδη γεννηθεί νέα σχήματα. Είτε με τη διάλυση των δύο μεγάλων κομμάτων και το «ανακάτεμα της τράπουλας», είτε από εξωκομματικούς. Λογικά -και εφόσον δεν έχει γίνει επανάσταση ώστε να αναδειχθούν λαϊκοί ηγέτες- κάποιοι από την «ελίτ» της χώρας, κάποιοι ακαδημαϊκοί, κάποιοι καθηγητές, κάποιοι επιστήμονες, κάποιοι επιχειρηματίες, θα έπρεπε να έχουν ήδη ετοιμάσει μια νέα ιδεολογική πλατφόρμα. Θα έπρεπε ήδη να έχουν βρει λύσεις για το μέλλον, θα έπρεπε ήδη να έχουν γνωστοποιήσει στους ψηφοφόρους -με άρθρα τους και με παρεμβάσεις στην τηλεόραση- τις νέες απόψεις και τις λύσεις για ένα καλύτερο μέλλον. Ισως μάλιστα θα έπρεπε ήδη να έρχονται σε επαφή με τους πολίτες με συνεχείς δημόσιες εμφανίσεις, συζητήσεις κ.λπ. Τίποτε από αυτά δεν έχει γίνει. Πολλοί θεωρούν ότι υπάρχουν αυτές οι φωνές αλλά τις «πνίγει» το σύστημα, η διαπλοκή Τύπου και πολιτικής. Μέγα λάθος.

 Δυστυχώς δεν εμφανίζεται ουδείς. Ισως να φταίει ότι αυτοί που θα έπρεπε να εμφανιστούν, δηλαδή ακαδημαϊκοί, καθηγητές, επιστήμονες και επιχειρηματίες, είναι και οι ίδιοι παράγωγο αυτού του πολιτικού συστήματος. Διότι για να γίνεις τελικά ακαδημαϊκός, καθηγητής ή μεγάλος επιχειρηματίας, προϋπόθεση είναι να είσαι ή ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ ή ΚΚΕ ή ΣΥΡΙΖΑ. Ή τουλάχιστον να σχετίζεσαι στενά με αυτά τα κόμματα. Επι δεκαετίες αυτό ίσχυε. Η αναξιοκρατία λοιπόν έχει φέρει στις θέσεις-κλειδιά, στα φυτώρια αυτά της πολιτικής, μόνο όσους έχουν επαφή με κάποιο κόμμα. Ισως γι’ αυτόν τον λόγο δεν βλέπουμε τίποτα νέο σήμερα. Υπερβολικό; Ναι, αλλά όχι απίθανο. Από την άλλη, υπάρχει και η διαδεδομένη άποψη «πού να μπλέξεις». Η αλήθεια είναι ότι οι αξιόλογοι άνθρωποι δεν ανακατεύονται με την πολιτική. Στην Ελλάδα, όσο λιγότεροι σε ξέρουν τόσο το καλύτερο, εκτός αν είσαι πολιτικός, ηθοποιός ή τηλεπερσόνα. Αν δεν είσαι λοιπόν κάτι από τα τρία, δεν ανακατεύεσαι με την πολιτική και μένεις θεατής ενός έργου στο οποίο βεβαίως μεταξύ των θυμάτων περιλαμβάνεσαι κι εσύ.

Δυστυχώς η κατάσταση οδεύει σε φοβερό αδιέξοδο. Και η μόνη ελπίδα που υπάρχει για να παραμείνουμε στην Ενωμένη Ευρώπη -η κυβέρνηση Παπαδήμου- βρίσκεται σε κίνδυνο. Ισως τελικά η σωστότερη επιλογή του πρωθυπουργού είναι να προχωρήσει μόνος σε ανασχηματισμό και σε σύγκρουση με τα μεγάλα κόμματα αφού ούτως ή άλλως δεν τον στηρίζουν. Και ασφαλώς θα πρέπει να καταγγείλει το ποιος φταίει για την υπονόμευσή του και να τολμήσει στις επόμενες εκλογές να είναι υποψήφιος με δικό του κόμμα και άλλους αξιόλογους ανθρώπους, μπας και αλλάξει κάτι.