Γιώργος Διονυσόπουλος

Προχωρώντας σε ένα μπαράζ επικοινωνιακών δηλώσεων, χωρίς να έχει προηγηθεί κανένας σχεδιασμός, καμία στρατηγική και με στόχο σχεδόν αποκλειστικά το «χάιδεμα των αυτιών» των ψηφοφόρων του, ο νέος υπουργός Εθνικής Άμυνας, κατάφερε μέσα σε μόλις δύο μήνες να δημιουργηθούν τόσες αναπάντητες τουρκικές προκλήσεις στο Αιγαίο όσες ίσως δεν είχαν πραγματοποιηθεί όλα τα προηγούμενα χρόνια.

Συνεχείς υπερπτήσεις πάνω από ελληνικά κατοικημένα νησιά, έκδοση τουρκικής ΝΟΤΑΜ που δέσμευε όλο σχεδόν το Αιγαίο και η οποία αποσύρθηκε μόνο κατόπιν ελληνικής προσφυγής στους αμερικανούς, πλόες πολεμικών πλοίων, ακόμη και αγκυροβολισμού τους εντός των ελληνικών χωρικών υδάτων μερικά μέτρα μακρύτερα από το Αγαθονήσι, είναι ορισμένες μόνο από τις ξεκάθαρα επιθετικές ενέργειες στις οποίες έχει προβεί η Άγκυρα κατά τους τελευταίους δύο μήνες. Όσο για την ελληνική απάντηση, δηλώσεις επί δηλώσεων της περιπλανώμενης ανά τη χώρα πολιτικής ηγεσίας του ΥΠΕΘΑ, αναφορικά με το πόσο ετοιμοπόλεμοι και ισχυροί είμαστε. Και βεβαίως στρατιωτικές παρελάσεις στην Πλατεία Συντάγματος, συνοδεία κλαρίνων και νταουλιών επειδή «στην επανάσταση του 1821οι κλέφτες με τους αρματωλούς με τέτοια τραγούδια χόρευαν».

    Οι τούρκοι όμως, αντίθετα από εμάς, δεν μένουν σε δηλώσεις και κινήσεις εντυπωσιασμού. Προχωρούν και υλοποιούν ακάθεκτοι την πολιτική των «γκρίζων ζωνών» στο Αιγαίο, η εφαρμογή της οποίας ξεκίνησε με την κρίση των Ιμίων. Τις τελευταίες εβδομάδες και ενώσω εμείς αυτοπαραμυθιαζόμαστε με το πόσο ανάγκη μας έχουν όλοι στην ευρύτερη περιοχή της Ν.Α Μεσογείου (ΗΠΑ, Ε.Ε, Ρωσία), η Τουρκία ετοιμάζεται να ανοίξει ένα ακόμη κεφάλαιο αξιώσεων στις διμερείς σχέσεις της με την Ελλάδα.

Πρόκειται επί της ουσίας για μία εντόνως αυξανόμενη κλιμάκωση των απαιτήσεων της επί της χώρας μας, δεδομένου ότι φτάνει ανοιχτά πλέον να διεκδικεί 16 ελληνικά νησιά, η συντριπτική πλειονότητα των οποίων, σημειωτέων, είναι κατοικημένα. Βεβαίως οι συγκεκριμένες διεκδικήσεις δεν έχουν καταστεί ακόμη επίσημη πολιτική της τουρκικής κυβέρνησης. Ποιος όμως αμφιβάλει ότι το παραπάνω δεδομένο μπορεί σύντομα να αλλάξει; Για την ώρα το «χορό σέρνουν» διάφοροι απόστρατοι αξιωματικοί των τουρκικών Ε.Δ, με σημαντική επιρροή στο πολιτικοστρατιωτικό κατεστημένο της Άγκυρας, τα τουρκικά εθνικιστικά κόμματα και μεμονωμένοι τούρκοι βουλευτές, ένας εκ των οποίων, μόλις πριν από λίγες ημέρες, με ερώτησή του έθεσε το θέμα και στην Τουρκική Εθνοσυνέλευση, ζητώντας μάλιστα άμεση απάντηση από τον Τούρκο πρωθυπουργό Αχμέτ Νταβούτογλου. Μία απάντηση την οποία, υποθέτω, με ιδιαίτερο ενδιαφέρον θα αναμένει και η ελληνική πλευρά…

Οι τούρκοι όμως κάνουν τη δουλειά τους. Το ερώτημα είναι εμείς τι κάνουμε. Και για να μην παρεξηγηθώ δεν αναφέρομαι στη δυνατότητα των Ε.Δ να απαντήσουν έναντι οποιασδήποτε απειλής. Ακόμη και σε αυτή την τραγική οικονομική κατάσταση, η Ελλάδα διαθέτει έναν από τους πιο ετοιμοπόλεμους και με ισχυρό οπλοστάσιο στρατούς του ΝΑΤΟ. Δεν είναι εκεί όμως το ζήτημα. Σχέδιο υπάρχει ή ισχύει το «απόψε αυτοσχεδιάζουμε»; Με όλο το συμπάθειο για το νέο «γκουβέρνο», στον τομέα της αμυντικής μας πολιτικής έχω την εντύπωση πως ισχύει το δεύτερο. Αναζητούμε ερείσματα στη Ρωσία, όταν όμως παρουσιάζεται πρόβλημα στο Αιγαίο τρέχουμε στους αμερικανούς.

Γίνονται συνεχώς «συμβολικές» κινήσεις, χωρίς όμως καμία ουσία και προφανή στόχευση, παρά μόνο για εσωτερική κατανάλωση. Πάει ο ΥΕΘΑ στην Κύπρο και χαρακτηρίζει τους μερικές εκατοντάδες στρατιώτες της ΕΛΔΥΚ ως «μονάδα επίθεσης», παραγνωρίζοντας το γεγονός πως έχουν απέναντί τους 40.000 τούρκους. Το 2015 όμως δεν είναι 1821. Οι εποχές που κατατροπώναμε τον εχθρό με τα «γιουρούσια» έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί. Χρειάζεται πολιτικό σχέδιο, μακροπρόθεσμη στρατηγική και πάνω απ’ όλα αξιοπιστία τόσο σε αυτά που λέμε, όσο κυρίως σε αυτά που κάνουμε. Και δυστυχώς για μία ακόμη φορά στην ιστορία μας, αλλά λέμε και άλλα κάνουμε, σε όλα τα επίπεδα…