Γιώργος Δ. Ανδρέου

Ντόρος μεγάλος και αχός βαρύς στο Κοινοβούλιο, στα κανάλια, στο Διαδίκτυο. Novartis. Καταφέραμε να μπλέξουμε στον αμερικανο-γερμανο-ελβετικό επιχειρηματικό πόλεμο την πολιτική ζωή της χώρας μας. Να ’χουμε να συζητάμε. Πολλά και βαρύγδουπα εκατέρωθεν. Το σκάνδαλο του αιώνα, πολιτική σκευωρία, κουκουλοφόρoι, συγκάλυψη, κουκούλωμα.

 Επιχείρηση «Εθνικός Διχασμός» για ξένα συμφέροντα. (Διερωτώμαι, οι επίγονοι της Αριστεράς, η οποία πλήρωσε με το αίμα και δικών της Ελλήνων πολιτών τους κουκουλοφόρους στην Κατοχή, πως ανέχονται την πρακτική αυτή;) Κάποιες ψύχραιμες φωνές, που κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου, χάνονται στον ορυμαγδό. Οσοι μιλάνε για θεσμικές εκτροπές και εκπτώσεις, για υποβάθμιση του νομικού μας πολιτισμού, για παραβίαση βασικών συνταγματικών αρχών και δικαιωμάτων πολιτών και πολιτικών της ακόμα ευρωπαϊκής χώρας μας κατηγορούνται ότι αποβλέπουν σε συγκάλυψη. Και σιωπούν.

Η Ιστορία όμως έχει αποδείξει ότι αν θέλουμε να αποκαλυφθεί ένα θέμα σε όλες του τις διαστάσεις, να βρεθούν και να τιμωρηθούν παραδειγματικά οι ένοχοι, πρέπει να ερευνηθεί σοβαρά, ψύχραιμα, έντιμα και, κυρίως, με ευλαβικό σεβασμό στις διαδικασίες, στα δικαιώματα των πολιτών και τις εγγυήσεις του νομικού μας συστήματος. Των βάσεων του δημοκρατικού πολιτεύματος. Αν στόχος είναι η αλήθεια και η τιμωρία των ενόχων και όχι πρόσκαιρες μικροπολιτικές σκοπιμότητες. Οι πολιτικάντικες μεθοδεύσεις καταλήγουν εντέλει σε συγκάλυψη και απαλλαγή των πραγματικών υπεύθυνων.

Είναι δυστυχώς διαπιστωμένο πως όταν οι προβολείς που εστιάζουν στα πολιτικά οφέλη σβήσουν, επειδή δεν χρειάζονται πλέον, τότε σταματάνε οι έρευνες, το θέμα γίνεται ρουτίνα και κλείνει ανώδυνα. Αν δεν γίνουν όλα όπως επιτάσσει ο νομικός πολιτισμός, θα ζημιωθεί η αλήθεια και τελικά η Δικαιοσύνη και η κοινωνία. Και οι ξεφωνημένοι, βέβαια, που θα μείνουν με τη ρετσινιά. Δυστυχώς η φωνή της λογικής, των ψύχραιμων και νηφάλιων χάνεται στις κραυγές και τον κουρνιαχτό. Κυριαρχούν και σαρώνουν ο λαϊκισμός και η πολιτική σκοπιμότητα, που προσφέρει άκριτα, από άφρονες που δεν έχουν επίγνωση των μακροπρόσθεσμων συνεπειών των πράξεών τους, αίμα και εκδίκηση στην αρένα.

Αίμα «ευγενών και πρωτοκλασάτων», υψηλά ιστάμενων μάλιστα πολιτικών αντιπάλων, που οι πολίτες θεωρούν υπαίτιους των προβλημάτων του. Κυριαρχεί ο λαϊκισμός, στοιχηματίστε αβίαστα υπέρ του, γιατί κολακεύει την εκδικητική μανία των κακοπαθημένων πολιτών και τους στέλνει στα άκρα. Των πολιτών που αρνούνται, μετά από τόσα χρόνια, να αποδεχθούν τη μόνη αλήθεια για την υπερχρέωση της χώρας. Τις ασύλληπτα υψηλές δημόσιες δαπάνες. Και ονειρεύονται, ακόμα, οι εύπιστοι, διορισμούς και παραδείσους υπερ-συντάξεων και μισθών και μάλιστα εκτός Ευρώπης. Πώς να ακουστούν οι υποψιασμένοι, οι νηφάλιοι και οι λογικοί σε αυτή την κοινωνία, που ανέχεται υπουργούς να πρωτοστατούν στην καταρράκωση των θεσμών, στον βωμό πολιτικών σκοπιμοτήτων.

Είναι λόγος άμεσης αποπομπής από υπουργικό θώκο, η γνωστή εν σπουδή αναφορά στο θέμα των κουκουλοφόρων μαρτύρων, που κελάηδησαν για να μην πάνε φυλακή, όπως είπε, του σεσημασμένου αμετροεπούς, εθνικού τσαμπουκά. Κυρίως όμως η αναφορά του υπουργού Δικαιοσύνης, άκουσον άκουσον, στη Βουλή χθες, αλλά και άλλου υπουργού, καθηγητή, πριν από λίγες ημέρες σε συνέντευξη, που όφειλαν και οι δύο να γνωρίζουν ή τουλάχιστον να έχουν ακούσει ότι υπάρχει στην ευρωπαϊκή, ακόμα, χώρα μας το τεκμήριο της αθωότητας. Υψιστο ατομικό δικαίωμα, γιατί αφορά την ασφάλεια του πολίτη έναντι του νόμου και την ίδια Δικαιοσύνη.

Το γνωρίζουν και οι πρωτοετείς της Νομικής ότι η πολιτεία διά της εισαγγελικής αρχής οφείλει να αποδείξει την κατηγορία που αποδίδει στον πολίτη και όχι να αποδείξει ο πολίτης που εγκαλείται την αθωότητά του, όπως είπαν οι εν λόγω. «Οι εγκαλούμενοι πολιτικοί οφείλουν, και το ευχόμαστε, να αποδείξουν την αθωότητά τους», ανέφεραν υποκριτικά. Τεκμήριο ενοχής δηλαδή που μας γυρίζει στην εποχή των βαρβάρων. Ο αρμόδιος υπουργός για τη Δικαιοσύνη και ο δάσκαλος των παιδιών μας.

Που δεν τους πέρασε από το μυαλό, στη νιρβάνα της εξουσίας, ότι κάποια μέρα ίσως έρθουν οι ίδιοι για κάποιες δικές τους επιλογές στη θέση να επικαλούνται την προστασία του ίδιου νομικού πολιτισμού που καταρράκωσαν. Οτι ανοίγουν, με τους κουκουλοφόρους μάρτυρες, κακό δρόμο στον πολιτικό ρεβανσισμό. Δυστυχώς, όμως, όταν κατακάτσει ο κουρνιαχτός και πάψει η οχλοβοή, θα μείνουν το αίμα στην αρένα, η ατίμωση των ξεφωνημένων, ο εθνικός διχασμός και λέξεις όπως οι «κουκουλοφόροι», που μας γυρίζουν σε κατοχικές συμπεριφορές. Νοσηρές καταστάσεις και φαινόμενα, δηλαδή, που δεν προοιωνίζονται τίποτα καλό για τον τόπο.