Γιώργος Δ. Ανδρέου

 Ποιοι θα χάνουν και ποιοι θα κερδίζουν, με ποια κριτήρια και για πόσο; Θα αποδώσει το σύστημα αυτό της συνεχούς επιβάρυνσης μικρής μόνο μερίδας του κόσμου; Φίλος απ’ τα παλιά, άνθρωπος της αγοράς, έβαλε στο τραπέζι μια απλή ατράνταχτη σκέψη, φωτογραφία της ελληνικής κοινωνίας. Δύο συνταξιούχοι, δύο εργαζόμενοι, δύο μελλοντικοί εργαζόμενοι. Δεν βγαίνει με τίποτα το σύστημα οι δύο να δουλεύουν, με τους όρους του σήμερα, να πρέπει να βγάλουν τις συντάξεις των άλλων δύο, να ζήσουν οι ίδιοι και να προετοιμάζουν τους άλλους δύο για το μέλλον. 

Μοναδική διέξοδος οι δύο να γίνουν πολλοί, δηλαδή νέες δουλειές. Αλλιώς, όπως και να μοιράσεις τα χρήματα που βγάζουν οι δύο, που συνεχώς λιγοστεύουν, τίποτα. Τα αυγά βάφονται μόνο με μπογιά. Αυτή είναι η καρδιά του προβλήματος. Εχει όμως και παρακλάδια. Το 65% των επαγγελματιών, λένε οι ιδεοληπτικοί ερασιτέχνες, θα πληρώνει λιγότερα. Παραλείπουν όμως να πουν ότι θα πληρώνει και γι’ αυτούς το άλλο 35%.

Ποιοι όμως είναι το 65% και ποιοι το 35%. Πώς θα τους ξεχωρίσουν; Προφανώς με το εισόδημα που δηλώνουν στην Εφορία, αφού δεν υπάρχει άλλο κριτήριο. Το μισό όμως και λιγότερο από το 65% είναι επαγγελματίες με πραγματικά χαμηλό εισόδημα και το άλλο μισό και περισσότερο, ασύλληπτοι φοροφυγάδες με δήθεν χαμηλό εισόδημα. (Απελπίστηκαν οι θεσμοί από την αδυναμία περιορισμού της φοροδιαφυγής και απαιτούν μείωση του αφορολόγητου, μέτρο ισοπεδωτικό και άδικο, αφού επιβαρύνει όμοια τους πραγματικά φτωχούς και τους φοροφυγάδες.)

Ετσι οι εντός του 35%, οι ηλίθιοι δηλαδή που δουλεύουν, κερδίζουν, δηλώνουν και πληρώνουν φόρους, φορτώνονται να πληρώσουν και για τους άλλους 65 αδιάκριτα. Να πληρώσουν για τους φτωχούς και τους άνεργους, χαλάλι. Αλλά για τους φοροκλέφτες; Δεν το θέλει ούτε ο θεός ούτε ο διάβολος. 
Δυστυχώς το κράτος μας, αντί να ενισχύει, τιμωρεί τους εργατικούς, τους ικανούς, τους πετυχημένους και κυρίως τους τίμιους, τη μοναδική μας ελπίδα ανάκαμψης. Και δεν ντρεπόμαστε να βαφτίζουμε τις επαίσχυντες αυτές επιλογές κοινωνική δικαιοσύνη. Να λυνόταν τουλάχιστον, έστω με αυτόν τον τρόπο, το πρόβλημα. Δυστυχώς οι προβλέψεις και αυτοί που γνωρίζουν την αγορά άλλα λένε. Το σύστημα των ασφαλιστικών εισφορών και τα μέτρα που έρχονται θα έχουν τραγικές συνέπειες για το 35%, το κομμάτι της κοινωνίας δηλαδή που παραμένει υγιές. 

Από τη μία, το αδηφάγο κράτος θα στραγγίσει προεισπράττοντας τα τελευταία ίχνη της ρευστότητας όσων έχουν ακόμα και, από την άλλη, η αρνητική ψυχολογία θα οδηγήσει όσους μπορούν να συνταξιοδοτηθούν, να εισπράττουν δηλαδή από το σύστημα αντί να δίνουν, πολλούς να προσπαθήσουν να μεταταγούν διά της φοροδιαφυγής στην κατηγορία του τυχερού 65% και άλλους που βλέπουν αδιέξοδο να μειώσουν ή και να διακόψουν τη δραστηριότητά τους απηυδισμένοι. 

Ενα είναι βέβαιο και όσο νωρίτερα το καταλάβουν οι (αν)εγκέφαλοι των ασφαλιστικών και λοιπών μεταρρυθμίσεων, τόσο το καλύτερο. Το 35% δεν θα αποδώσει, δεν θα θέλει, δεν αντέχει και δεν μπορεί, αυτά που περιμένουν να εισπράξουν και το σύστημα θα καταρρεύσει. Και τότε θα καταρρεύσει συνολικά η κοινωνία που ακουμπάει στους ανώνυμους 35%, που εργάζονται, αποδίδουν και προοδεύουν. Που είναι η μοναδική ελπίδα ανάκαμψης και αξίζει να ενισχυθούν, γιατί αυτοί μπορούν να δημιουργήσουν δουλειές και ανάπτυξη. Το 35% που το βρίζουν κι από πάνω οι ανεπρόκοποι.