Γιάννης Μακρυγιάννης

Η ατομική ευθύνη γίνεται έτσι συλλο0γική προσπάθεια. Και μόνο έτσι έχει νόημα η ατομική ευθύνη, αλλιώς πέφτει στο κενό – παρότι φυσικά πρέπει να αναλαμβάνεται έτσι κι αλλιώς.

Ωστόσο, εδώ με τον κορωνοϊό, υπάρχει ένα «θεματάκι»: Αν η ιδέα της ατομικής ευθύνης πάει να αξιοποιηθεί από κάποιους ως μία άλλη εκδοχή του «μαζί τα φάγαμε» από εκείνον τον απίθανο Πάγκαλο, τότε έχουμε να κάνουμε με μία άθλια προσπάθεια να καλυφθούν άλλες ευθύνες. Αν είναι πίσω από τον κοινωνικό αυτοματισμό, που μπορεί να καλλιεργηθεί με βάση την «ατομική ευθύνη», τότε δεν μας τα λέτε καλά.

Κατ’ αρχάς δεν είδα να αντιμετωπίζονται όλοι αυστηρά, όπως τώρα οι πολίτες, κάποιοι άλλοι που πέταξαν την ατομική τους ευθύνη στα σκουπίδια. Δεν είδα να διαγράφεται για παράδειγμα η Έλενα Ράπτη από τη ΝΔ, ούτε να μέμφεται κάποιος αρμόδιος εκείνους τους υπουργούς και τους βουλευτές που υπερασπίζονταν μέχρι τέλους το δικαίωμα των πιστών να τρέχουν στις εκκλησίες και να κοινωνούν μάλιστα.

Ατομική ευθύνη έχει ο κάθε πολίτης. Ως πολίτης. Αλλά ακόμη μεγαλύτερη ευθύνη έχει ο πολιτικός. Διότι ως πολιτικός έχει καθήκον – γι’ αυτό εκλέγεται, γι’ αυτό πληρώνεται από τον δημόσιο κορβανά – όχι απλώς να προστατεύσει την κοινωνία, αλλά έχει και την αρμοδιότητα να παίρνει αποφάσεις για όλους μας.

Αν είναι πίσω από την «ατομική ευθύνη» ενός εκάστου πολίτη να κρυφτούν λάθη εκείνων που διαχειρίζονται την κατάσταση, τότε μιλάμε για υποκρισία και πολιτική απόδραση – για να μην πω κάποια άλλη χειρότερη λέξη.

Η χώρα δεν έχει, λέει, τεστ γι’ αυτό και τα έκοψε.

Οι πολίτες παίρνουν εντολή να μένουν σπίτι, κι ας έχουν σοβαρά συμπτώματα της ασθένειας – ήδη μερικοί φαίνεται να πεθαίνουν εξαιτίας αυτής της εντολής.

Η χώρα δεν έχει σοβαρό σύστημα υγείας. Διαχρονικά. Αλλά και με συγκεκριμένες ευθύνες και εξαιτίας συγκεκριμένων ιδεοληψιών. Δεν έχει ΜΕΘ την πιο δύσκολη ώρα. Εξαιτίας αβελτηρίας των υπευθύνων.

Ακόμα και οι άνθρωποι που εργάζονται στο σύστημα υγείας δεν έχουν καν τα αναγκαία του εξοπλισμού. Με ευθύνες και καθυστερήσεις κάποιων.

Ο κατάλογος από παραδείγματα, που αποδεικνύουν ότι την ώρα που οι συντριπτικά περισσότεροι πολίτες σε αυτή τη χώρα ήταν διαθέσιμοι να αναλάβουν την ατομική τους ευθύνη, εκείνοι που έχουν την ευθύνη για την προστασία της δημόσιας υγείας δεν κινήθηκαν όπως έπρεπε.

Είναι η ώρα της μάχης. Τη δίνουμε όλοι μαζί και ο καθένας χώρια. Αλλά οποιοδήποτε λάθος πρέπει να εντοπίζεται και να διορθώνεται. Να είμαστε αυστηροί με τον γείτονα και τον «παραλία» συνάνθρωπο, αλλά κυρίως και πρωτίστως με τους αρμόδιους – διότι αυτοί είναι που παίρνουν τις καθοριστικές αποφάσεις. Και δεν μπορούν να κρυφτούν πίσω από συγκινησιακά λογύδρια.