Γιάννης Μακρυγιάννης

Η πολιτική αξιολόγηση δεν είναι μία «δίκη προθέσεων», αλλά η εκτίμηση και αποτίμηση των πράξεων.

Ο Αλέξης Τσίπρας ξεκίνησε τον αντιμνημονιακό αγώνα πριν πέντε χρόνια με τις καλύτερες των προθέσεων. Ενσάρκωσε όλο αυτά το διάστημα μετά το 2010 το αίτημα όχι μόνο του Ελληνικού λαού, αλλά και εκατομμυρίων ευρωπαίων πολιτών για ανατροπή των πολιτικών λιτότητας και του σχετικιού κυριαρχικού δόγματος του Βερολίνου, που κρατά καθηλωμένη στην κρίση την Ευρώπη. Αλλά έδωσε την κρίσιμη και τελική (;) μάχη το πρώτο εξάμηνο του 2015, με αποκορύφωμα τα καλοκαίρι, χωρίς το προσδοκώμενο αποτέλεσμα.

Το γιατί δεν τα κατάφερε, το είπε στους ΝΥΤ και στον Πολ Μέισον. Κρατάω τρία αποκαλυτπικά σημεία από τις εξομολογήσεις του:  

- «Νομίζω πως χάσαμε χρόνο. Στο τέλος μας τελείωσαν τα χρήματα και οι δυνάμεις. Αν το ήξερα αυτό, θα είχα πάρει πιο γενναίες αποφάσεις από την αρχή».

- «Καταλάβαμε πως δεν υπήρχε άλλος τρόπος. Οι Ευρωπαίοι εταίροι μας και η Γερμανία ήταν πολύ, πολύ σκληροί».

- «Η Ευρώπη δεν άλλαξε, όπως πίστευα ότι θα γίνει μετά από την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ».

Το μέγα λάθος του Αλέξη Τσίπρα ήταν το εφεύρημα του περίφημου «win – win». Ότι δηλαδή θα μπορούσε να βρεθεί με αυτή τη Γερμανία και αυτό το συσχετισμό πολιτικών και ιδεολογικών δυνάμεων στην Ευρώπη, μία λύση με την οποία θα κερδίζουν όλοι.

Γι’ αυτό και σπατάλησε χρόνο, χρήμα και δυνάμεις, ελπίζοντας στην εκλογίκευση του γερμανικού «τέρατος», που δεν έγινε «πολύ σκληρό», επί των ημερών του, αφού έτσι ήταν από την αρχή της κρίσης. Και φυσικά θα έπρεπε να αντιληφθεί από τα πρώτα Eurogroup του Φεβρουαρίου, αλλά και τις δικές του αδιέξοδες πρώτες συναντήσεις (π.χ. με Ρέντσι και Ολάντ στις αρχές Φεβρουαρίου), ότι η Ευρώπη όχι μόνο δεν άλλαζε προς το καλύτερο από την νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά «θύμωνε» και κυρίως προετοιμαζόταν για τη σύγκρουση.

Οι παραδοχές του Αλέξη Τσίπρα οδηγούν στο συμπέρασμα ότι οι διαπραγματεύσεις έγιναν με αυταπάτες, χωρίς προετοιμασία – τα θέματα που προκύπτουν για το όποιο κόστος είναι επίσης μία χωριστή συζήτηση. Γι’ αυτό και κατέληξαν στο τρίτο μνημόνιο, που «μάζεψε» κι όλα τα «ρέστα» των δύο πρώτων.

Το εύλογο ερώτημα είναι τώρα το εξής: έχει γίνει όντως αντιληπτή αυτή η λαθεμένη στρατηγική και το πόσο σοβαρό μειονέκτημα είναι η έλλειψη προετοιμασίας και συγκεκριμένου σχεδίου, ώστε να είναι δυνατή η εφαρμογή ανατρεπτικών ιδεών στο πρακτικό πεδίο; Ή η κατάκτηση της εξουσίας οδηγεί από μόνη της στην ικανοποίηση και θεωρείται δικαίωση;

Είναι αντιληπτό ότι το κοινωνικό αίτημα της εξόδου από την λιτότητα, της απαλλαγής από την ξένη κηδεμονία, την παραγωγική ανασυγκρότηση και την προοδευτική κατεύθυνση παραμένει και μετά την 12η Ιουλίου; Ή η εξουσία λειτουργεί για την αριστερά ως… Κίρκη;