Γιάννης Μακρυγιάννης

Να συρθεί εν ολίγοις ο Τσίπρας για να συνεργαστεί με τα παραδοσιακά κόμματα των μνημονίων και του λεγόμενου ευρωπαϊκού (τρομάρα τους) προσανατολισμού.

Η πίεση αυτή είναι η φυσική συνέχεια του συμβιβασμού που επιβλήθηκε από τους δανειστές στην ελληνική κυβέρνηση, μετά από πέντε μήνες διαπραγμάτευση. Η λογική είναι η εξής: Αφού θα εφαρμόσει και η νέα κυβέρνηση ένα είδος μνημονίου – το χειρότερο είδος ως αρχική σύλληψη και αρχιτεκτονική εκτιμούν πολλοί – το λογικό είναι να το εφαρμόσει με αυτούς που θέλουν και ξέρουν από μνημόνια.

Έτσι ο Τσίπρας οφείλει – λένε όσοι τον πιέζουν – να συγκρουστεί με το κόμμα του, που εξακολουθεί να έχει μία κάποια… αλλεργία στα μνημόνια και να πάει με τους… ακομπλεξάριστους, αυτούς δηλαδή που όχι μόνο αποδέχονται όσα λένε οι δανειστές, αλλά διασκεδάζουν κιόλας με την εφαρμογή νεοφιλελεύθερων πολιτικών. Που θεωρούν ότι η χώρα οφείλει να κάνει ακριβώς ό,τι πει ο Σόιμπλε, η… Δρακουλέσκου κι όποιος άλλος φιρφιρίκος της τρόικας τύχει και περάσει από την Αθήνα.

Οι στόχοι αυτής τη πίεσης είναι προφανείς: Να βρεθεί ένα πολιτικό και κυβερνητικό σχήμα, που θα υπερκεράσει και θα περιθωριοποιήσει τις όποιες διαφορετικές φωνές, τις επιφυλάξεις και τις αντιδράσεις στο νέο μνημόνιο. Που θα εξασφαλίσει την όσο το δυνατόν πιστή και ολοκληρωμένη, αυτή τη φορά, εφαρμογή των επιβαλλόμενων από τους δανειστές δεσμεύσεων. Που θα ενισχύει το δόγμα της ΤΙΝΑ (There is no alternative - "Δεν υπάρχει εναλλακτική λύση"). Που θα αποκόψει τον ίδιο τον Τσίπρα από οποιαδήποτε οδό διαφυγής αύριο προς ένα άλλο δρόμο και φυσικά να του περιορίσει τα περιθώρια εφαρμογής ενός «βελτιωμένου» με προοδευτικά στοιχεία μείγματος πολιτικής σήμερα.

Θέλουν να αξιοποιήσουν το πολιτικό κεφάλαιο «Τσίπρας» για να εφαρμόσουν αποτελεσματικότερα τις πιο σκληρές επιταγές της νέας συμφωνίας.

Και φυσικά μετά, εφόσον τον έχουν φθείρει να τον αντιμετωπίσουν ανάλογα – και όλοι ξέρουμε πώς αντιμετωπίζονται οι πρωθυπουργοί σε τέτοιες καταστάσεις.

Κυρίως όμως θέλουν να τον χρησιμοποιήσουν για να εξαγνίσει, αυτός ο ίδιος με τη συναίνεσή του και την παρουσία του σε ένα σχήμα τέτοιας κυβερνητικής συνεργασίας, το ξεπερασμένο και φθαρμένο πολιτικό προσωπικό της ευρωμνημονιακής συνταγής. Αυτό που ηττήθηκε παταγωδώς στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου. Όχι μόνο να βάλει το ΝΑΙ δηλαδή από την πίσω πόρτα, εγκαταλείποντας το ΟΧΙ, αλλά και να δικαιώσει τους ηττημένους εκείνης της μάχης.

Κι αν με τους δανειστές έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα δεν μπορούσε να κάνει τίποτα περισσότερο, σε τούτη την περίπτωση ο Τσίπρας οφείλει να το πάει αλλιώς. Διαφορετικά, η λεγόμενη κυβέρνηση εθνικού σκοπού θα έχει μόνο έναν σκοπό και ένα τέλος: τον γρήγορο πολιτικό θάνατο και του ίδιου και του ΣΥΡΙΖΑ, ίσως και της αριστεράς…