Γιάννης Μακρυγιάννης

Πήγε στη μάχη αυτή με τη λογική ότι μπορεί να υπάρξει μία λύση «win-win», ότι δηλαδή μπορεί να βγουν και οι δύο πλευρές κερδισμένες. Πίστευε ότι οι δανειστές δεν θα διακινδύνευαν μία ρήξη με ένα κράτος μέλος, ώστε να μην προκληθεί πρόβλημα στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα και στη σταθερότητα του ευρώ.

Το σκεπτικό της ήταν σωστό: οι εταίροι δεν θα διακινδύνευαν ποτέ το ευρώ. Γι’ αυτό και έσπευσαν οι ίδιοι να κλείσουν από νωρίς (μην σας πω από την προεκλογική περίοδο κιόλας) το grexit. Μόνο, που ξέχασε κάτι: να προετοιμάσει ένα καλό σενάριο ρήξης, στην περίπτωση που οι δανειστές δεν έδειχναν την ίδια καλή διάθεση για έναν έντιμο συμβιβασμό.

Το αποτέλεσμα; Οι εταίροι δεν πίστεψαν ποτέ ότι υπάρχει κίνδυνος ρήξης και έτσι δεν είχαν κανέναν λόγο να υποχωρήσουν στα βασικά – ούτε φυσικά να σεβαστούν το εκλογικό αποτέλεσμα και τη δημοκρατική αλλαγή στη διακυβέρνηση της χώρας.

Η κυβέρνηση θεώρησε ότι το πρόβλημα επιδέχεται πολιτικής λύσης και όχι τεχνοκρατικής. Πολύ σωστά σκέφτηκε. Μόνο, που η πολιτική λύση έχει και την ανάποδη εκδοχή της: Γιατί να δώσουν πολιτική λύση υπέρ μίας πολιτικής δύναμης που δεν την γουστάρουν και δεν θέλουν να την «επιβραβεύσουν», παρά μόνο να την «τιμωρήσουν» για προφανείς λόγους παραδειγματισμού; Δεν είναι υπερβολικά αισιόδοξο ή ακόμα και παράλογο να ζητάς πολιτική λύση από πολιτικούς σου αντιπάλους; Πέραν του ότι τους αναγνωρίζεις τη δύναμη ότι επιβάλλουν αυτοί και μόνο τις λύσεις.

Κινήθηκαν έτσι οι εταίροι σαν ασύδοτοι γκάγκστερ: Αδιαφόρησαν παντελώς για την πολιτική αλλαγή στην Ελλάδα, προσπάθησαν να συνεχίσουν το προηγούμενο καθεστώς επιτήρησης, αρνήθηκαν να εξετάσουν την αλλαγή του προγράμματος, έκοψαν τη χρηματοδότηση και τη ρευστότητα με το έτσι θέλω, αθέτησαν ακόμα και το λόγο τους – ως και οι μαφιόζοι τηρούν το λόγο τους, αλλά όπως φαίνεται οι οικονομικοί δολοφόνοι ποτέ.

Και, εντάξει: ρήξη με την ευρωζώνη, υπό την έννοια της αποχώρησης δεν είχε εντολή η κυβέρνηση να κάνει. Αλλά, σίγουρα άρνηση πληρωμών, μετά την αθέτηση των υποσχέσεων από τους δανειστές θα μπορούσε. Έγκαιρα, ακαριαία, σχεδιασμένα.

Και σε κάθε περίπτωση υπήρχε πάντα η προσφυγή στο λαό και πάλι: Μόλις αντιλήφθηκε ότι οι δανειστές δεν θα έκαναν πίσω από την  εφαρμογή του μνημονίου, να ζητήσει νέα εντολή από τον λαό (είτε με εκλογές, είτε με δημοψήφισμα), για να έχει μεγαλύτερο περιθώριο κινήσεων. Γρήγορα και καθαρά. Αν έπαιρνε την εντολή – που θα την έπαιρνε – θα έπραττε τα δέοντα, εάν όχι, και πάλι θα ήταν μία ξεκάθαρη κατάσταση.

Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι σήμερα να τρέχει για να καταφέρει να πληρώσει μισθούς και συντάξεις. Να παρακαλάει τον Ντράγκι, που έπαιξε το πιο βρώμικο παιχνίδι για ποιο πράγμα; Για να μας επιτρέψει την αύξηση του εσωτερικού δανεισμού!    

Όσοι πίεσαν την κυβέρνηση να κλείσει τη διαπραγμάτευση νωρίς είχαν μόνο ένα πράγμα στο μυαλό τους: Πώς να τη κάνουν να υποχωρήσει, να παραδοθεί και να εφαρμόσει μνημόνια. Η διαπραγμάτευση χρειαζόταν χρόνο και καλώς τον έδωσε αυτό το χρόνο η κυβέρνηση. Καλώς αρνήθηκε να υποκύψει. Υπό την προϋπόθεση όμως ότι στη διαπραγμάτευση θα χρησιμοποιούσε όλα τα μέσα, ακόμη και τη ρήξη. Δεν το έπραξε μέχρι τώρα επαρκώς και αποτελεσματικά. Είτε από κακό υπολογισμό, είτε από απειρία ή και πολιτική αφέλεια και καλή διάθεση. Πιθανόν όμως να μην είναι αργά ούτε καν τώρα.