Γιάννης Μακρυγιάννης

Μία με τα μυστικά κονδύλια, μία με τις ΜΚΟ απέδειξαν περίτρανα ότι η τέχνη του να τρως το δημόσιο χρήμα, να κοροϊδεύεις την κοινωνία και ταυτόχρονα να το κάνεις αυτό «νόμιμα» και «αξιοπρεπώς» είναι πολύ προχωρημένη στη χώρα μας, οι δε εμπνεύσεις και ιδέες για να γίνεται όλο και πιο «υψηλή» αυτή η τέχνη, ατέλειωτες.

Παλιά ήταν τα λεγόμενα μυστικά κονδύλια. Τα οποία υποτίθεται ότι πήγαιναν σε «άγιους» και «εθνικούς» σκοπούς, που δεν έπρεπε να φανερωθούν στους εχθρούς του έθνους – π.χ. στο Φανάρι, λες και οι Τούρκοι κοιμούνται με τα τσαρούχια. Τα περισσότερα φυσικά πήγαιναν σε άλλους σκοπούς, που είχαν να κάνουν με τις προσωπικές επιδιώξεις του εκάστοτε υπουργού. Αυτό από τη δεκαετία του 1980, φυσικά και τις αρχές της δεκαετίες του 1990 – έχει σημασία να το σημειώσουμε ιδιαίτερα αυτό το τελευταίο.

Αιφνιδίως τα μυστικά κονδύλια αυξήθηκαν σε κάποιες συγκεκριμένες περιόδους. Για παράδειγμα την περίοδο που ήταν η Ντόρα Μπακογιάννη στο ΥΠΕΞ. Υπερδιπλασιάστηκαν όμως ακόμη και επί κυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου μετά το 2009 και εν μέσω κρίσης. Το «καλό» με τα μυστικά κονδύλια είναι μόλις φύγουν από τα χρηματοκιβώτια του ΥΠΕΞ – και είναι γεμάτο το κτήριο με τέτοια!!!- μην τον είδατε τον Παναγή.

Με τις ΜΚΟ είναι αλλιώς η δουλειά γι’ αυτό και μπλέξανε τα πράγματα. Αυτό το… «ΜΚΟ» που έλεγε και ο Γιώργος το 2003 στη Βουλή, είναι μια αμερικανιά ωραία: Καλείς μερικούς φίλους σου, τους λες φτιάξε μια οργάνωση με ένα ωραίο και ευυπόληπτο όνομα και σκοπό, που να συγκινεί το κοινό αίσθημα και να αναγνωρίζεται ως σημαντικό πράγμα από τον κόσμο και γω σας χρηματοδοτώ. Κι όλα αυτά με χαλαρές διαδικασίες, φορολογικές, νομικές και άλλες. Είπαμε, άμα είναι καλός ο σκοπός, μην μείνουμε στη γραφειοκρατία!

Δύο ειδών άνθρωποι πήγαν κατά κύριο λόγο σε αυτή τη δουλειά – οι εξαιρέσεις είναι τόσο λίγες, που δεν χρειάζεται καν να γίνεται λόγος: Φίλοι και στενοί άνθρωποι, ακόμη και συγγενείς των υπουργών ήταν η μια κατηγορία, κομματικοί και άλλοι παράγοντες η άλλη. Μαζί οι δύο κατηγορίες αποτελούσαν τον προσωπικό στρατό του υπουργού για την εκπλήρωση των πολιτικών του φιλοδοξιών, κάτι που σημαίνει ότι… όντως εργάζονταν για ένα «υψηλό» σκοπό – αυτόν της στήριξης του πολιτικού τους προστάτη.

Για παράδειγμα, αν παρατηρήσει κανείς πόσοι στενοί συνεργάτες του Γιώργου Παπανδρέου, ακόμη και υπουργοί, από τους λεγόμενους «κηπουρούς» και άλλα στελέχη του στενού του περιβάλλοντος, αναδείχθηκαν από τις ΜΚΟ, θα καταλάβει κανείς τι ακριβώς οργανώσεις ήταν αυτές και ποιο πραγματικό σκοπό είχαν.

Το πάρτι ήταν ατέλειωτο για χρόνια. Θύμιζε εκείνα του υπέροχου Γκάτσμπυ στην ταινία με τον Λεονάρντο Ντι Κάπριο. Η περίπτωση Τζιβελέκα με τα ελικόπτερα, τις βίλες, τα πανάκριβα αυτοκίνητα είναι ελάχιστα ενδεικτική: Τα πράγματα ήταν απείρως χειρότερα με το «φαγοπότι». Και μόνο, για παράδειγμα, που ο αρχιεπίσκοπος αναγκάστηκε να κλείσει την Αλληλεγγύη, μία ΜΚΟ της εκκλησίας βουτηγμένη στην παρανομία και τη διαφθορά – εκείνη ντε που έστελνε στρινγκ στους πληγέντες από το τσουνάμι - , τα λέει όλα. Ττουλάχιστον 5 εκατομμύρια φάγανε μόνο σε ένα κόλπο οι μάγκες με τα μαύρα και για να μην τρέχει η ιεραρχία στις φυλακές το κλείσανε το μαγαζί, μήπως γλιτώσουν.

Με τούτα και με κείνα πάντως στενεύει πολύ το πεδίο αναφοράς για τη δήλωση του Πάγκαλου «όλοι μαζί τα φάγαμε». Αποδεικνύεται ότι δεν τα φάγαμε όλοι μαζί και πάντως κάποιοι – και φίλοι του Πάγκαλου - «φάγανε» πολλά περισσότερα από άλλους.

Απλά η πιο μεγάλη ΜΚΟ είναι οι… μαλάκες, που δεν περνούσαν καν από τα λημέρια αυτά, αλλά κι αν περνούσαν δεν ακουμπούσαν…