Γιάννης Μακρυγιάννης

Για μία κυβέρνηση, που έκανε τόση φασαρία και έδειξε τόσο ευαίσθητη και τόσο εύθικτη με δηλώσεις βουλευτών, ακόμη και «ανθυποστελεχών» της αντιπολίτευσης, για μείζονος, αλλά και για ήσσονος σημασίας θέματα, η αντίδρασή της στην προκλητική άποψη του γενικού γραμματέα του υπουργείου Οικονομικών Γιώργου Μέργου δεν είναι απλά υποτονική, αλλά και ύποπτη.

Είχα συνηθίσει την κυβέρνηση να περνάει από κόσκινο κάθε δήλωση που γινόταν, ακόμη κι από τον κλητήρα της Κουμουνδούρου, να μην πω από τον περιπτερά απέναντι από τα κεντρικά γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ.

Για παράδειγμα η δήλωση του Νάσου Θεοδωρίδη για τα Ίμια έγινε σημαία για την κυβέρνηση, παρότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος είναι ένα εντελώς περιφερειακό στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ με μηδαμινή επιρροή στη διαμόρφωση των θέσεων του κόμματος. Η δήλωση του βουλευτή Θανάση Διαμαντόπουλου ότι είναι αναρχικός ξεσήκωσε θύελλα κυβερνητικών αντιδράσεων, παρότι όλοι αντιλαμβάνονται ότι αυτό ελάχιστη σημασία έχει για την πορεία της χώρας.

Δεν υπάρχει μέρα λοιπόν που να μην επικρίνεται από το κυβερνητικό επιτελείο κι ένας βουλευτής ή στέλεχος της αξιωματικής αντιπολίτευσης γιατί είπε εκείνο, ή γιατί υποστήριξε το άλλο. Ακόμη και οι σκληρές δηλώσεις κατά της κυβερνητικής πολιτικής αντιμετωπίζονται από την κυβέρνηση ως «υποβοηθητικές» της… τρομοκρατίας!!!!

Όταν όμως γίνονται δηλώσεις αν αυτές του κ. Μέργου, περί της ανάγκης να μειωθεί κι άλλο ο κατώτατος μισθός, που ισχύει στη χώρα μας, η κυβέρνηση ποιεί τη νήσσα ή έστω αρκείται σε μία τυπική απόρριψη της άποψης του γενικού γραμματέα της. Αντί να τον εκπαραθυρώσει στη στιγμή, τον κρατά ακόμη στο οικονομικό επιτελείο. Και αυτός ο άνθρωπος συνδιαμορφώνει την οικονομική πολιτική, αποφασίζει για τη ζωή εκατομμυρίων πολιτών, για την πορεία της χώρας. Δεν είναι δηλαδή ένας περιφερειακός παράγοντας με ελάχιστη επιρροή στα πράγματα, αλλά από τους πλέον ισχυρούς στην κυβέρνηση. Κι όμως παραμένει στη θέση του.

Τυχαίο; Δεν νομίζω. Η απροθυμία της κυβέρνησης να τον εκδιώξει κρύβει άλλα πράγματα. Κατ’ αρχήν μία ισχυρή τάση στο κυβερνητικό στρατόπεδο και μία ισχυρή ομάδα συμφερόντων, που στηρίζει την κυβέρνηση έχει την ίδια άποψη αυτή του κ. Μέργου. Και άρα προσπαθεί, με κάθε τρόπο να την επιβάλλει. Όπως έγινε πολλές φορές κατά την τριετία, που εφαρμόζεται το μνημόνιο.

Δεν είναι τυχαίο ότι ο κ. Μέργος εξέφρασε δημοσίως την άποψη αυτή την ώρα που η κυβέρνηση ξεκινά, υποτίθεται, διαπραγμάτευση με την τρόικα για την αλλαγή του σκληρού προγράμματος, που εφαρμόζεται στη χώρα. Εκ των πραγμάτων η προσπάθεια αυτή ναρκοθετείται. «Τι λέτε ρε σαχλαμάρες για ελάφρυνση του προγράμματος, όταν οι ίδιοι οι κυβερνητικοί θεωρούν υψηλό τον βασικό μισθό» θα πουν οι τροϊκανοί σε όποιον τολμήσει να τους ζητήσει τερματισμό της λιτότητας.

Και είναι γεγονός ότι η κυβέρνηση, ειδικά η ΝΔ, δεν φάνηκε ποτέ να πολυπιστεύει στην ανάγκη αλλαγής του μνημονίου. Αφήστε, που κάποιοι θεωρούν ότι πρέπει να γίνει πιο αυστηρό σε θέματα εργασιακών σχέσεων και αμοιβών.

Αλήθεια, ο κ. Βρούτσης δεν ήταν τις προάλλες, που έθετε θέμα περιορισμού στο δικαίωμα της απεργίας;

Για μία κυβέρνηση λοιπόν «μη μου άπτου» σε δηλώσεις των συριζαίων, η παραμονή του κ. Μέργου στη θέση του μόνο τυχαίο γεγονός δεν είναι.

Γιατί ισχύει τούτο: Η κυβέρνηση αντί να κάνει όλο αυτό τον καιρό επαναδιαπραγμάτευση (με την τρόικα), κάνει αντιπολίτευση (στον ΣΥΡΙΖΑ). Δεν την ενδιαφέρει η επαναδιαπραγμάτευση είτε γιατί δεν πιστεύει ότι μπορεί να πείσει την τρόικα, είτε γιατί δεν πιστεύει απλά στην ανάγκη αλλαγής του προγράμματος.

Αντιθέτως ο μόνος τρόπος για να κερδίσει χρόνο είναι να αντιπολιτεύεται τον ΣΥΡΙΖΑ, με κάθε αφορμή και με για κάθε λόγο, υπαρκτό ή ανύπαρκτο. Θεμιτό στην πολιτική, αλλά ούτε το κύριο, ούτε το σοβαρότερο απ’ όσα οφείλει να κάνει μία κυβέρνηση.