Γιάννης Μακρυγιάννης

Να συμφωνήσουμε σε μερικές παραδοχές, ώστε να μπορέσουμε να ερμηνεύσουμε το εκλογικό αποτέλεσμα, χωρίς να τρελαθούμε, ή να μας τρελάνουν.

Περίπου το 42% των ψηφοφόρων – αυξημένο κατά 10 ποσοστιαίες μονάδες σε σχέση με την 6η Μαΐου – ψήφισε τα κόμματα, που υπέγραψαν το δεύτερο μνημόνιο και τη δανειακή σύμβαση. Τα ψήφισαν με τη σημαντική υποσημείωση – δέσμευσή τους ότι θα καταβάλουν έντονη προσπάθεια για να αλλάξει προς το καλύτερο το πλαίσιο, που μας έχουν θέσει οι ευρωπαίοι.

Ένα ποσοστό 6% ψήφισε περίπου στην ίδια λογική (επιλέγοντας ΔΗΜΑΡ), η οποία δεν ψήφισε το πλαίσιο της τρόικας, αποδέχεται όμως ότι δεν υπάρχουν περιθώρια ανατροπής του, αλλά ότι απαιτείται προσπάθεια σταδιακής απαγκίστρωσης απ’ αυτό.

Υπάρχει λοιπόν μία ευρεία λαϊκή βάση, στην πραγματικότητα πλειοψηφούσα, με την εξαίρεση τουλάχιστον της Χρυσής Αυγής, που ανέδειξε δυνάμεις με περίπου κοινό προσανατολισμό, έστω κι αν έχουν διαφορές σε επιμέρους θέματα.

Η λαϊκή εντολή είναι καθαρή: Αφού δεν μπορούμε να ανατρέψουμε το μνημόνιο, ώστε να μην θέσουμε τη θέση της χώρας στο ευρώ και την ομαλή δανειοδότηση της χώρας σε κίνδυνο, εφαρμόστε μεν το πλαίσιο αυτό, αλλά προσπαθήστε να βελτιώσετε την κατάσταση και κάντε σκληρή διαπραγμάτευση.

Υπάρχει και ένα σημαντικό τμήμα των ψηφοφόρων, που θέλει πιο δυναμικές κινήσεις: Από σκληρή επαναδιαπραγμάτευση, την οποία θα επιβάλλει η χώρα μας, έστω ακύρωση πολιτικών, που περιλαμβάνει το μνημόνιο ή και καταγγελία του. Ένα τμήμα αυτών εκφράστηκε με τον ΣΥΡΙΖΑ, αναδεικνύοντάς τον δεύτερο κόμμα και ένα άλλο τμήμα με τους Ανεξάρτητους Έλληνες. Η γραμμή αυτή αύξησε τις δυνάμεις της στις 17 Ιουνίου, αλλά περιορίστηκε περίπου στο 35%.

Τα δύο μπλοκ είναι καθαρά και η εντολή ακόμη πιο καθαρή: Διαπραγματευτείτε μπας κι αλλάξει αυτή η πολιτική. Θέλουμε να μείνουμε στο ευρώ, αλλά μη μας πεθάνετε κιόλας.

Υπάρχει η άποψη ότι μία κυβέρνηση με όλους θα ήταν πιο αποτελεσματική στη διαπραγμάτευση. Υπάρχει όμως και ο αντίλογος ότι η κυβερνητική συνεργασία προϋποθέτει συγκλίσεις και συμφωνίες, που δεν υπάρχουν. Δεν είναι ούτε καλό, ούτε κακό, που δεν υπάρχουν. Αυτό είναι το νόημα της πολιτικής. Να εκφράζει τις διαφορετικές απόψεις και τα διαφορετικά κοινωνικά συμφέροντα. Κάθε κοινωνική ομάδα και κάθε πολίτης έχει το δικαίωμα να ορίζει ο ίδιος τα συμφέροντά του – και να μην του τα επιλέγουν οι άλλοι – και με αυτό το κριτήριο να ψηφίζει τις πολιτικές δυνάμεις, που θέλει.

Οι τρεις δυνάμεις (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ) έχουν λαϊκή εντολή και ευρεία  κοινοβουλευτική πλειοψηφία – σχεδόν τα δύο τρίτα της βουλής – να κυβερνήσουν. Χωρίς άλλα προαπαιτούμενα. Εάν θεωρούν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να μπει στην κυβέρνηση, μπορούν να το πουν και να τον καταγγείλουν πολιτικά, αλλά δεν γίνεται να αρνηθούν τη μεταξύ τους συνεργασία, επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ  δεν θέλει. Ο καθένας θα κριθεί από τη στάση και τα έργα του. Μία «τριμερής» κυβέρνηση θα κριθεί από τη συνέπεια των λόγων της και το αποτέλεσμα της πολιτικής της. Η αντιπολίτευση – ναι, χρειάζονται και τέτοιες στη δημοκρατία – θα κριθεί επίσης από τις επιλογές της. Και οι δύο, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, μπορούν και πρέπει να κάνουν το έργο τους. Η τριμερής κυβέρνηση για παράδειγμα μπορεί να αξιοποιήσει την παρουσία ισχυρής αντιπολίτευσης στη χώρα κατά τις διαπραγματεύσεις με την τρόικα και με αυτό τον τρόπο ο ΣΥΡΙΖΑ και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες να είναι πιο χρήσιμοι έξω, παρά μέσα σε μία κυβέρνηση.

Υπάρχει λοιπόν Καθαρή Εντολή από τον ελληνικό λαό. Η Εντολή αυτή αφορά όλους. Άλλους τους έβαλε ο λαός αυτή την ώρα σε θέση οδηγού και άλλους σε θέση ελεγκτή. Τους θέλει όλους στους ρόλους τους. Και θα τους κρίνει όλους. Κυβέρνηση λοιπόν και γρήγορα.