Γιάννης Μακρυγιάννης

Στις επόμενες εκλογές το ΠΑΣΟΚ κινδυνεύει να βρεθεί ανάμεσα στα δυο στενά: Από τη μία ο "μνημονιολάτρης" Σαμαράς και από την άλλη ο "μνημονιομάχος" Αλέξης. Και στη μέση ο Βενιζέλος να λέει «μη βαράτε ρε παιδιά».

Παρότι ο Βαγγέλης υπήρξε σταθερός στη γραμμή του, ειλικρινής όταν έλεγε ότι ήθελε συνεργασία μετά τις εκλογές – όχι όπως ο Σαμαράς, που μας έπρηξε με τη φαντασίωση της αυτοδυναμίας – και έθεσε την ατζέντα της μετεκλογικής συζήτησης, όταν η ΝΔ πετούσε τη διερευνητική εντολή από τα χέρια της σαν να είναι αναμμένο κάρβουνο, αντιμετωπίζει τώρα τον κίνδυνο να χάσει το ρόλο του στην κεντροαριστερά και στην σοδιαλδημοκρατική παράταξη.

Ο Βενιζέλος άργησε. Δεν τόλμησε ρήξεις. Υπερεκτίμησε το προσωπικό του πολιτικό κεφάλαιο στη δεδομένη στιγμή, παρότι με την εννιάμηνη παρουσία του στις κυβερνήσεις Παπανδρέου και Παπαδήμου φορτώθηκε μεγάλο κόστος.

Και οι υπόλοιποι στο κόμμα του δεν τον διευκόλυναν. Τα βαρίδια του παπανδρεϊσμού παρέμειναν αμετακίνητα και πάει λέγοντας.

Η διάλυση του παλιού μπορεί να ήταν επιβεβλημένη. Έγινε όμως σε αμφιλεγόμενη χρονική στιγμή. Και ακόμη δεν φαίνεται να συνοδεύεται από ολοκληρωμένο σχέδιο ανασυγκρότησης και γέννησης του νέου.

Προφανώς μία παράταξη στα κεντροαριστερά του πολιτικού σκηνικού είναι και χρήσιμη και επιβεβλημένη. Ούτε η ριζοσπαστική αριστερά είναι επαρκή, ούτε η κεντροδεξιά, με όλες τις παθογένειες, που τη χαρακτηρίζει μπορεί να υπακαταστήσουν αυτή την ανάγκη.

Γι’ αυτό και η εκπόνηση μίας νέας στρατηγικής από τον Βενιζέλο είναι επιβεβλημένη. Μια στρατηγική, που δεν θα περιορίζεται όμως στον μονομέτωπο κατά του ΣΥΡΙΖΑ. Διότι έτσι κινδυνεύει να κάνει κυρίαρχο του πολιτικού παιχνιδιού στο αστικό πολιτικό τόξο τον Σαμαρά. Κι αυτό θα είναι εξίσου καταστροφικό για το ΠΑΣΟΚ, με την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ…