Γιάννης Μακρυγιάννης

Στην πολιτική τα πάντα κρίνονται από το αποτέλεσμα, που παράγουν οι πράξεις. Δεν έχει καμία σημασία η πρόθεση, ακόμη  κι αν είναι η αγνότερη. Καμία  σημασία δεν έχει λοιπόν εάν ο  Γιώργος Παπανδρέου ξεκίνησε από  αγνές δημοκρατικές προθέσεις, όπως υποστηρίζουν οι συνεργάτες του, για  να κάνει το δημοψήφισμα επί της  νέας δανειακής σύμβασης. Σημασία  έχει το αποτέλεσμα που παράγει η  επιλογή του. Και ο πολιτικός  ακριβώς αυτή τη δουλειά πρέπει να κάνει: Να γνωρίζει τα αποτελέσματα των  πράξεων και να κάνεις τις επιλογές του με βάση αυτές. Με ψυχραιμία λοιπόν και δύο ημέρες μετά την αιφνιδιαστική ανακοίνωση του πρωθυπουργού για το δημοψήφισμα, μπορούμε αβίαστα να συμπεράνουμε ότι το δημοψήφισμα είναι:

1.    Επικίνδυνο. Γιατί θέτει σε αμφισβήτηση μία συμφωνία με την Ευρωπαϊκή Ένωση, που η ίδια η κυβέρνηση διαφημίζει ως σωτήρια και κατά τεκμήριο στις παρούσες συνθήκες ίσως ήταν η καλύτερη δυνατή. Εμφανίζει την Ελλάδα ως τον… τρελό του διεθνούς  χωριού, που τη μία μέρα συμφωνεί σε μία συνθήκη και την άλλη λέει ότι πρέπει να το… σκεφθεί. Όλη αυτή η συμπεριφορά κλονίζει ακόμη περισσότερο τις ήδη προβληματικές σχέσεις με όλες τις χώρες, την εμφανίζει ανέντιμη έναντι των συνομιλητών της και αυτό είναι ένα πλήγμα πιο βαρύ ίσως απ’ οτιδήποτε άλλο και θα μας βαρύνει μακροπρόθεσμα, αν δεν οδηγεί το συντομότερο στη χρεοκοπία, καθώς είναι τα πάντα στον αέρα, ακόμη και η έκτη δόση της τρόικας. 

2.   Αλλοπρόσαλλο και αντιφατικό: Η κυβέρνηση πρέπει να μας πει πρώτη απ’ όλους αυτή το εξής: Ή η συμφωνία με την ΕΕ είναι καλή, άρα πρέπει να διαφυλαχθεί ως κόρη οφθαλμού, ή είναι κακή και άρα πρέπει να απορριφθεί. Υποθέτω ότι η κυβέρνηση θα υποστηρίξει το ΝΑΙ στο δημοψήφισμα, που ετοιμάζει. Με τις ίδιες τις πράξεις της όμως αυτή την περίοδο, παίζει τη συμφωνία κορώνα γράμματα, τη διακινδυνεύει, όπως φαίνεται σαφώς από τις αντιδράσεις των πάντων διεθνώς και άρα τη ναρκοθετεί. Αντί να στρωθεί στη δουλειά και να εμπνεύσει εμπιστοσύνη ότι μπορεί να ανταποκριθεί στις δεσμεύσεις της, θέτει η ίδια σε αμφιβολία τη συμφωνία.

3.    Παράλογο: Όλοι ξέρουν ότι τέτοιου είδους δημοψηφίσματα δεν περιορίζονται στην ουσία του ερωτήματος, αλλά μέσω αυτών εκφράζονται οι γενικότερες τάσεις και το γενικό κοινωνικό κλίμα. Πιστεύει η κυβέρνηση ότι πράγματι όσοι πάνε στις κάλπες θα ψηφίσουν με απόλυτο κριτήριο το περιεχόμενο της σύμβασης και όχι με το ότι απολύθηκαν ή μειώθηκε ο μισθός τους και πάει λέγοντας;    

4.    Αποσταθεροποιητικό. Γιατί προκαλεί αναταράξεις στο ΠΑΣΟΚ, που έχει επωμιστεί μόνο του το βάρος της σημερινής πορείας, αποθαρρύνει οποιαδήποτε συναινετική φωνή υπάρχει και βάζει τη χώρα σε μία μακρά περίοδο αβεβαιότητας. Εκεί, που όλοι ήλπιζαν ότι τώρα η κυβέρνηση θα στρωθεί σε μία κάποια δουλειά και επιτέλους θα παρουσιάσει αποτελέσματα σε τομείς, που θα έπρεπε εδώ και καιρό να έχει επιδόσεις – πάταξη φοροδιαφυγής και ανάπτυξη – ξαφνικά τα πάντα ανατρέπονται, αναβάλλονται. Πιστεύει κανείς ότι μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα θα μπορεί να εργαστεί ο κρατικός μηχανισμός, ακόμη και η κυβέρνηση;

5.   Υποκριτικό, γιατί αν πιστεύει ο Παπανδρέου ότι υπάρχει θέμα νομιμοποίησης της πολιτικής του – και γι’ αυτό επιστρατεύει ένα δημοψήφισμα – τότε το θέμα αυτό αφορά όλη την κυβερνητική πολιτική της διετίας και όχι απλώς μία πτυχή της, όπως είναι η νέα  δανειακή σύμβαση, όσο σημαντική και καθοριστική κι αν είναι.

6.    Αντιδημοκρατικό, γιατί το αποτέλεσμά του δεν συνδέεται με εκλογές. Πιστεύει άραγε πραγματικά το επιτελείο του πρωθυπουργού ότι θα μπορεί να συνεχίσει η τωρινή κυβέρνηση, στην περίπτωση, που ο ελληνικός λαός ψηφίσει όχι;

7.    Αντιδεοντολογικό. Γιατί δεν μπορεί η κυβέρνηση φωτογραφικά να επιλέγει μία στιγμή από μία συνολική πορεία για να τη θέτει στην κρίση του λαού, όταν η ίδια έχει χαράξει, χωρίς να ρωτήσει κανένα, το δρόμο στον οποίο είμαστε. Είναι σαν να βιάζει κάποιος μία γυναίκα και μετά να της λέει ότι είναι… ελεύθερη να αποφασίσει εάν θα κρατήσει ή όχι το παιδί, που συνέλαβε με το βιασμό! Το ερώτημα το θέτεις στην αρχή, όχι στη μέση μίας πορείας.

8.    Αναποτελεσματικό. Γιατί είναι φανερό ότι ακόμη κι αν ψηφίσει ένα μέρος του ελληνικού λαού ΝΑΙ και υπό προϋποθέσεις μεγάλης αποχής αυτό υπερισχύσει επί του σώματος, που θα προσέλθει στις κάλπες, το πρόβλημα της νομιμοποίησης της κυβερνητικής πολιτικής δεν λυθεί, ούτε οι κοινωνικές αντιδράσεις θα κοπάσουν, τουλάχιστον όχι μεσοπρόθεσμα. Άρα το μόνο, που θα κερδίσει ο Παπανδρέου είναι λίγος ακόμη χρόνος.

9.    Εκφοβιστικό. Γιατί επιστρατεύει και πάλι τις χειρότερες απειλές, γιατί σπέρνει την τρομοκρατία σε μία κοινωνία ή παραλυμένη από την ανησυχία για το μέλλον.

10.    Μη εφικτό. Όλοι πλέον αντιλαμβάνονται ότι το πιθανότερο είναι να μην διεξαχθεί το δημοψήφισμα, γιατί απλά δεν υπάρχει ο πολιτικός χρόνος, που αυτό απαιτεί και κυρίως δεν αντέχει η οικονομία αυτή την παρατεταμένη αβεβαιότητα.