Γιάννης Αντύπας

Η χούντα μας έμαθε ότι δεν φταίει για όλα η δημοκρατία. Υποτίθεται ότι η χούντα ήρθε να θεραπεύσει τις πολιτικές έρριδες ενώ η ίδια ήταν το αυγό του φιδιού (όπου φίδι μπορεί κανείς να βάλει τον διχασμό). Γιατί φασισμός χωρίς διχασμό δεν υπάρχει. Με τη δύναμη των όπλων έθεσε εκτός πλαισίου τον κομματικό ανταγωνισμό, αλλά κανένα πρόβλημα δεν λύθηκε. Και αν κάποιος επιμένει να μιλά για τα έργα της ΜΟΜΑ, ας δει τα έργα των πακέτων Ντελόρ κοκ.

Η χούντα μας έμαθε ότι με τη δημοκρατία περνάμε καλύτερα. 

Η χούντα προσπάθησε να διχάσει τους Έλληνες, αλλά τελικά τους έφερε πιο κοντά. Γιατί η χούντα μας έμαθε ότι δεν υπάρχει εσωτερικός εχθρός. Μόνο ο κακός μας εαυτός.

Η χούντα μας έμαθε ότι δεν υπάρχει κομμουνιστικός κίνδυνος. Αντίθετα, έδωσε την ευκαιρία στον Ανδρέα Παπανδρέου να αναδειχθεί μέσα από το ΠΑΚ. Απέδειξε ότι ο διχασμός που υπέβοσκε στη χώρα από την αποχώρηση των Γερμανών και τον εμφύλιο πόλεμο ήταν κυρίως στα μυαλά εκείνων που εξυπηρετούσε. Οι Έλληνες ήταν αλλού. Άλλοι στις φάμπρικες της Γερμανίας, άλλοι στις στοές του Βελγίου και άλλοι άφηναν τα χωριά τους για τις πόλεις.

Η χούντα μας έμαθε ότι ανήκομεν εις τη Δύση. Τα καμώματα των συνταγματαρχών οδήγησαν οριστικά και αμετάκλητα την Ελλάδα στην αγκαλιά της Ευρώπης. Το τελευταίο μάθημα, όμως, δεν το έχουν διαβάσει όλοι. Ούτε και τα προηγούμενα είναι η αλήθεια. Γιατί 50 χρόνια μετά την 21η Απριλίου του 1967 κάποιοι επιμένουν να καλλιεργούν εμφυλιοπολεμικό κλίμα και το χειρότερο να θέτουν θέμα προσανατολισμού της Ελλάδας. Παρά το «όχι» που έγινε «ναι» στο δημοψήφισμα του 2015. 

Το κακό με τα μαθήματα της ιστορίας που χάνει κανείς είναι ότι δεν μένει απλά στην ίδια τάξη. Οπισθοχωρεί στο μαύρο παρελθόν. Όπως συμβαίνει στο δημοφιλές φιδάκι. Μόνο που στην πραγματική ζωή δεν επιστρέφεις στην αφετηρία. Πέφτεις στον πάτο. Εκεί όπου επιβιώνουν τα αυγά του φιδιού. Του διχασμού και του φασισμού.