Γιάννης Αντύπας

 Οι σύγχρονοι Έλληνες παθαίνουμε, αλλά δεν μαθαίνουμε. Δεν μπορώ να εξηγήσω αλλιώς τις επαναλήψεις στο σήριαλ αξιολόγηση, που συνεχίζονται με μεγάλη «επιτυχία». Το έκανε ο Βενιζέλος το 11' και γύρισε με το «χαράτσι» στη ΔΕΗ. Το έκανε ο Σαμαράς το 14' και γύρισε με τον... Τσίπρα. Το κάνει τώρα και ο τελευταίος. 

Πέφτει κι αυτός στην παγίδα των δανειστών. Γιατί, κυρίες και κύριοι, δεν είναι οι δικοί μας πολιτικοί που διαπραγματεύονται. Είναι οι δανειστές που έχουν βάλει τη μουσική που θέλουν και τους χορεύουν στον ρυθμό τους. Και μένουν οι πρωθυπουργοί μας να πανηγυρίζουν για τη σκληρή διαπραγμάτευση. Ο Γιώργος Παπανδρέου γιατί πήρε το μεγαλύτερο δάνειο στην ιστορία, ο Αλέξης Τσίπρας γιατί 17 ώρες συνεδρίασης ήταν αρκετές για να ξεχάσει όσα έλεγε στον δημόσιο βίο από τα 17 του! 

Δυστυχώς, έχει κι άλλο. Ο Καραμανλής είπε το 2009 στον Γιώργο: «Περίμενε, βάλε πλάτη να πάρουμε τα μέτρα». Τίποτα ο Παπανδρέου. Εκλογές ζήτησε για να γίνει πρωθυπουργός. Και έγινε. Τα ίδια και ο Σαμαράς. Από τα Ζάππεια έφθασε στο Μαξίμου μέσω Παπαδήμου και δύο εκλογών το 2012. Πάει και αυτός. Γιατί βιάστηκε και ο Τσίπρας με την σειρά του! Που ήθελε να γίνει πρωθυπουργός. Για να υπογράψει και αυτός ένα μνημόνιο, μπορεί και δύο. 

Συμπέρασμα: Ο Αντώνης δεν έμαθε από το πάθημα του Γιώργου και ο Αλέξης δεν έμαθε από το πάθημα του Αντώνη. Πάμε παρακάτω.

Τελευταίοι και καλύτεροι όλοι εμείς. Οι ψηφοφόροι. Που ψηφίζουμε ότι μας αρέσει και όχι ότι γίνεται. Που μας νοιάζει περισσότερο να χάσουν όλοι, παρά να κερδίσουν κάποιοι. Που θέλουμε βρε παιδί μου να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα. Εντάξει να μην έχουμε εμείς γάλα, αλλά να μην έχει και ο διπλανός. Για να μη ζηλεύουν τα παιδιά. Όχι για άλλο λόγο. 

Ψηφίζουμε «λεφτά υπάρχουν», ακολουθεί μνημόνιο. Ψηφίζουμε «Ζάππεια», ακολουθεί μνημόνιο. Ψηφίζουμε «πρόγραμμα Θεσσαλονίκης», ακολουθεί μνημόνιο. Και επιμένουμε να αναζητούμε μαγικές λύσεις. Να έρθουν οι ξένοι να μας σώσουν. Ή να μας δώσουν όσα μας χρωστούν κατά μία θεωρία. Περίεργα πράγματα κυρίες και κύριοι. Και κουτάβια να ήταν στη θέση μας θα το είχαν μάθει πια το «μάθημα» μετά από τόσες επαναλήψεις. 

Τα κουτάβια μπορεί, οι Έλληνες όχι. Που επιμένουν να διχάζονται και να γίνονται οπαδοί. Αντί να απαιτήσουν από όλους να κατεβάσουν τις «παραστάσεις» τους και να ανεβάσουν όλοι μαζί το έργο της εθνικής μας σωτηρίας. Αλλιώς θα συνεχίσουμε την πορεία στην καταστροφή, βλέποντας στην TV επαναλήψεις διαπραγμάτευσης. Περίπου όπως οι επιβάτες του Τιτανικού άκουγαν την ορχήστρα του πλοίου να παίζει ενώ το παγόβουνο είχε διαπεράσει τα στεγανά του.

Ας φύγουμε από τα γενικά και ας πιάσουμε ένα συγκεκριμένο παράδειγμα. Για το πως θα σπάσουμε τον φαύλο κύκλο. 

Θα ήθελα να καθίσουμε κάτω, να σχηματίσουμε έναν κύκλο και να ενώσουμε τα χέρια, όπως κάποιοι έκαναν όταν ήταν παιδιά. Λοιπόν. Χρωστάω σε όλους σας από 10 έως 100 χιλιάδες ευρώ. Σας ανακοινώνω ότι τα μέτρα που αποφάσισα για τη φορολόγησή σας πέτυχαν και με το παραπάνω και για αυτό θα μοιράσω το ποσό που δεν είχα υπολογίσει. 

Χαίρεστε; Κακώς. Δεν θα το δώσω σε εσάς που σας χρωστάω, αλλά στους παππούδες σας! Κοινωνική πολιτική με τα λεφτά των άλλων. Και όχι στο πλαίσιο της καλώς νοούμενης αναδιανομής, αλλά στο όνομα του λαϊκισμού. Για τη σωτηρία της δικής μου ψυχής, που έκοψα 1,5 δις από τις συντάξεις μόνιμα και θέλω να βγω και από πάνω μοιράζοντας 600 εκ. για μία φορά. 

Αλήθεια, αν ήσασταν μαζί μου στον κύκλο θα με αφήνατε να μοιράσω τα λεφτά σας; Εντάξει, μου συγχωρήσατε τις διακοπές στην Αβάνα, θα με αφήνατε... γατάκια να το παίξω και μάγκας με τα δικά σας λεφτά; 

Θέλουμε να αποδείξουμε ότι έχουμε μάθει απ' ότι έχουμε πάθει; Πρόταση: Να καταργηθεί το επίδομα στους συνταξιούχους και να δοθούν τα λεφτά στα ληξιπρόθεσμα του δημοσίου. Αλλιώς, ας διαλέξουμε ρόλο: κουτάβια ή γατάκια; Στη συγκεκριμένη περίπτωση το ίδιο κάνει: θύματα είμαστε όλοι...