Γ. Χ. Παπαγεωργίου

Στο ότι δηλαδή η Ελλάδα θα πρέπει να βγει από το μνημόνιο με μια «σφραγίδα» επιτυχίας, την οποία οι δανειστές χρειάζονται για δικούς τους πολιτικούς αλλά και πρακτικούς λόγους.

Η Ευρωζώνη θέλει να δείξει ότι η διαχείριση της κρίσης ήταν επιτυχής και ότι, παρά τα σκαμπανεβάσματα, και η Ελλάδα την ξεπέρασε από τη στιγμή που η κυβέρνηση «συνεμορφώθη προς τα υποδείξεις» και εγκατάλειψε τις ιδέες για ανατροπή των μνημονίων και κούρεμα χρέους. 
Η Ελλάδα θα πρέπει επίσης να αποκτήσει πρόσβαση στις αγορές έτσι ώστε να μπορεί να δανείζεται πουλώντας ομόλογα σε ιδιώτες και να αποπληρώνει τους επίσημους πιστωτές (κράτη-μέλη, ESM, ΔΝΤ).

Με απλά λόγια, η Ευρωζώνη θέλει να ξεφορτωθεί το ελληνικό χρέος που πήρε επάνω της στα χρόνια της κρίσης για να στηρίξει τις τράπεζες και το ευρώ. Αυτό θα γίνει εάν τράπεζες, ασφαλιστικά ταμεία, εταιρείες διαχείρισης διαθεσίμων και άλλοι ιδιώτες επενδυτές από όλο τον κόσμο ξαναφορτωθούν με ελληνικό χρέος αγοράζοντας νέα ελληνικά ομόλογα.

Για να μπορούν όμως να πουληθούν ελληνικά ομόλογα ως ασφαλής επένδυση, θα πρέπει η Ελλάδα να αποκτήσει πάλι την εικόνα μιας σταθεροποιημένης οικονομίας η οποία δεν κινδυνεύει από νέα κρίση χρέους, και αυτός είναι ο λόγος που συζητούνται νέα μέτρα ελάφρυνσης του χρέους, καθώς και ρυθμίσεις για την τόνωση της ανάπτυξης (ρήτρα ανάπτυξης κ.λπ.).

Ουδείς σήμερα στην Ευρωζώνη έχει κίνητρο ή πολιτική δυνατότητα να παρουσιάσει νέο πακέτο στήριξης της Ελλάδας, γι’ αυτό και το όποιο καθεστώς για την επόμενη ημέρα θα προβληθεί ως επιτυχία και απελευθέρωση της χώρας από την κηδεμονία των δανειστών. Θα συνεχίσει όμως  να υπάρχει εποπτεία, η οποία δεν θα ονομάζεται «μνημόνιο» και θα παρέχει βαθμούς ελευθερίας στην εκάστοτε κυβέρνηση, ωστόσο θα την εμποδίζει να ξετινάζει τον Προϋπολογισμό με παροχές και προσλήψεις.

Στο ΔΝΤ, το οποίο αμφιταλαντεύεται για το εάν θα πρέπει να παραμείνει στο ελληνικό πρόγραμμα ή να αποχωρήσει, φαίνεται  ότι κερδίζει έδαφος η άποψη ότι πρέπει να συνεχιστεί η ανάμειξή του στην Ευρωζώνη, διότι διαφορετικά κινδυνεύει να πέσει και πάλι στην ανυπαρξία, εκεί δηλαδή όπου βρισκόταν πριν από την εκδήλωση της κρίσης και την πρόσκληση των Ευρωπαίων να εμπλακεί στα πακέτα διάσωσης.

Εάν το ΔΝΤ παραμείνει, θα πιέζει για μεγαλύτερη ελάφρυνση χρέους, κάτι που εξυπηρετεί τη χώρα μας, αλλά θα επιμείνει και στις περικοπές των συντάξεων και τα άλλα μέτρα που ελήφθησαν κατ’ απαίτησή του. 

Είναι δεδομένο ότι οι εξελίξεις καθορίζονται κατά βάση από τις επιδιώξεις των δανειστών, αλλά είναι επίσης γεγονός ότι οι συγκεκριμένοι συσχετισμοί ευνοούν και την Ελλάδα, παρέχοντας περιθώρια ελιγμών τα οποία δεν έχουν υπάρξει τα τελευταία χρόνια. 

Η Ευρωζώνη θέλει να κάνει τη δουλειά της, αλλά είναι μια ευκαιρία να κάνουμε κι εμείς τη δική μας, ενώ η κυβέρνηση θα πρέπει να δώσει μεγαλύτερη έμφαση στην ουσία της επόμενης ημέρας απ’ ό,τι στους επικοινωνιακούς συμβολισμούς.