Γ. Χ. Παπαγεωργίου

Τη διάσταση που υπάρχει στους κόλπους της γερμανικής κυβέρνησης αντανακλούν οι εξελίξεις στη διαπραγμάτευση με την Ελλάδα και τους εταίρους, καθώς γίνεται φανερό ότι η προσπάθεια της ελληνικής κυβέρνησης εστιάζεται στο πώς θα μπορέσει να ξεπεράσει τα εμπόδια που σπέρνει διαρκώς ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε στο επίπεδο του Eurogroup βραχυκυκλώνοντας συνολικά τη διαπραγμάτευση.

Η συνάντηση του Αλέξη Τσίπρα και του Γιάννη Δραγασάκη με τους επικεφαλής των δανειστών, των λεγόμενων «θεσμών» αποτέλεσε ένα θετικό βήμα δεδομένου ότι έφερε τη συζήτηση πάνω από το επίπεδο των τεχνικών κλιμακίων, σε εκείνο των Λαγκάρντ, Ντράγκι, Γιούνκερ, οι οποίοι χαρακτήρισαν την ελληνική πρόταση ως μια «καλή βάση συζήτησης». Στην ίδια γραμμή -αναγκαστικά πλέον- κινήθηκε και το Eurogroup, κάτι που αποτελεί ουσιαστική εξέλιξη, δεδομένου ότι μόλις προ ημερών, το ίδιο συμβούλιο υπουργών είχε αγνοήσει τις ελληνικές προτάσεις.

Είναι βέβαιο ότι οι πιέσεις για λήψη σκληρών μέτρων θα επανέλθουν, καθώς και ότι στο επίπεδο των τεχνικών κλιμακίων θα εκδηλωθούν και πάλι αμφισβητήσεις για την αποδοτικότητα των ελληνικών προτάσεων.

Το «κλειδί» όμως της ελληνικής προσπάθειας είναι ακριβώς να αποκομίσει όσο το δυνατόν περισσότερα στο πολιτικό επίπεδο για να ξεφύγει από τους σκληροπυρηνικούς του eurogroup τους οποίους συντονίζει ο κ. Σόιμπλε, ο οποίος επίσης βάζει μπροστά και τους αδιάλλακτους τεχνοκράτες του ΔΝΤ.

Στην προσπάθειά της να υπερκεράσει το Eurogroup η ελληνική κυβέρνηση φαίνεται πως έχει στήριξη τόσο από την Κομισιόν, όσο και από τις ηγεσίες Γαλλίας και Γερμανίας, γεγονός που αναδεικνύει της διάσταση η οποία καταγράφεται το τελευταίο διάστημα μεταξύ της γερμανίδας καγκελαρίου Άνγκελας Μέρκελ και του υπουργού Οικονομικών της κυβέρνησής της Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.

Όσο κι αν οι διαφορές μεταξύ των δύο πολιτικών ενδεχομένως να παρουσιάζονται οξυμένες από τα γερμανικά μέσα ενημέρωσης και σε κάποιο βαθμό ίσως να αντανακλούν και ένα διαπραγματευτικό παιχνίδι, αλλά το γεγονός είναι ότι ο κύριος Σόιμπλε υποστηρίζει τη σκληρή γραμμή έναντι της Ελλάδας ήδη από το 2012 και έχει γίνει γνωστό ότι από τότε έπαιζε με την ιδέα του Grexit, ασπαζόμενος την εκτίμηση ότι κάτι τέτοιο, παρόλες τις αναταράξεις, θα λειτουργούσε τελικά ενισχυτικά για το ευρώ, καθώς θα το απάλλασε από τους αδύναμους κρίκους.

Αντίθετα, η κυρία Άνγκελα Μέρκελ δεν επιθυμεί να αναλάβει τόσο μεγάλα ρίσκα για την ευρωζώνη «στη δικιά της βάρδια» και επιδιώκει αντιθέτως να συνδέσει το όνομά της με την ευρωπαϊκή ενοποίηση στην οποία θέλει να δώσει ώθηση στη δική της θητεία.

Οι διαφορές αυτές πυροδοτούνται περαιτέρω από τις ισορροπίες και τους ανταγωνισμούς που εξελίσσονται στην εσωτερική γερμανική πολιτική σκηνή και με δεδομένο ότι ο κ. Σόιμπλε θεωρείται εμβληματική φυσιογνωμία για το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα, όπου διαθέτει παλαιά και ισχυρά ερείσματα.

Είναι δεδομένο άλλωστε ότι η κυρία Άνγκελα Μέρκελ θα χρειαστεί τον κ. Σόιμπλε για να περάσει την όποια συμφωνία για την Ελλάδα από τη γερμανική βουλή, όπου το κλίμα για την Ελλάδα δεν είναι και το καλύτερο και για το λόγο αυτό οι όποιες παρεμβάσεις.