Γ. Χ. Παπαγεωργίου

Το μνημόνιο του 2010 κάλυψε τη ζωτική ανάγκη των «εταίρων» να προστατευτούν οι ξένες -κυρίως γαλλικές και γερμανικές- τράπεζες που κατείχαν μεγάλες ποσότητες ελληνικών ομολόγων.

Σήμερα η βασική προτεραιότητα των δανειστών είναι πολιτική, καθώς το ευρωπαϊκό συντηρητικό κατεστημένο θέλει να αποδείξει ότι δεν υπάρχει εναλλακτική στις πολιτικές που ακολουθούνται τα τελευταία χρόνια. Για το Βερολίνο, το οποίο έχει ταυτιστεί με τις πολιτικές της λιτότητας, η υπεράσπιση των τελευταίων είναι ζωτικής σημασίας για να αποδείξει την ηγεμονία του.

Η εμμονή στις πολιτικές λιτότητας δεν είναι μόνο ιδεολογική. Παρότι η γερμανική ηγεσία θεωρητικά ομνύει στην εμβάθυνση της οικονομικής ενοποίησης, γνωρίζει ότι κάτι τέτοιο συνεπάγεται αναπόφευκτα μηχανισμούς μεταβίβασης πόρων από τον πλούσιο Βορρά στον φτωχότερο Νότο και επομένως μεταφορά γερμανικών πλεονασμάτων στην ευρωπαϊκή περιφέρεια, κάτι που θέλει να αποφύγει.

Στην ουσία, η Γερμανία με τις πολιτικές λιτότητας επιδιώκει να διατηρήσει μεν το ευρώ ως κοινό νόμισμα γιατί κερδίζει από αυτό, αλλά και να κρατήσει και τα πλεονάσματά της για να στηρίξει ανάμεσα σε άλλα και το συνταξιοδοτικό της σύστημα εν όψει της επερχόμενης κρίσης του Ασφαλιστικού η οποία θα συνταράξει τη Γηραιά Ηπειρο τις επόμενες δεκαετίες.

Επιπλέον, δεν αποτελεί μυστικό ότι τα ισχυρά ευρωπαϊκά επιχειρηματικά συμφέροντα, κυρίως γερμανικά και γαλλικά, βλέπουν στην πτωχευμένη Ελλάδα μεγάλες ευκαιρίες και επιδιώκουν να αποκτήσουν προνομιακή πρόσβαση, αξιοποιώντας τη διάλυση και τη δυνατότητα επιβολής αποφάσεων που έφερε το μνημόνιο.

Δεν είναι μυστικό ότι τα ισχυρά ευρωπαϊκά επιχειρηματικά συμφέροντα, κυρίως γερμανικά και γαλλικά, βλέπουν στην πτωχευμένη Ελλάδα μεγάλες ευκαιρίες και επιδιώκουν να αποκτήσουν προνομιακή πρόσβαση, αξιοποιώντας τη διάλυση και τη δυνατότητα επιβολής αποφάσεων που έφερε το μνημόνιο

Και βέβαια, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις προωθούν τα συμφέροντα αυτά μέσα από τη διεξαγόμενη διαπραγμάτευση με την Ελλάδα, με δεδομένη τη διαταραχή των ισορροπιών που έφερε η ανάδειξη νέας κυβέρνησης.

Οι ιδιωτικοποιήσεις, η αξιοποίηση της κρατικής περιουσίας, η αναδιάρθρωση του κράτους, το όποιο επενδυτικό σχέδιο της επόμενης μέρας, αλλά και όλες οι λεγόμενες μεταρρυθμίσεις κρύβουν μπίζνες περιζήτητες για τις οποίες ενδιαφέρονται γερμανικά, γαλλικά, ελληνικά και πολλά άλλα συμφέροντα.

Ποιος θα μοιράσει την τράπουλα; Η Αθήνα ή το Βερολίνο;
Μπορεί η παραδοσιακή αριστερή λογική να διακηρύσσει ότι «το χρήμα δεν έχει πατρίδα» και οι νεοφιλελεύθεροι να πιστεύουν ότι δεν υπάρχει διαφορά στο αν κυριαρχεί το ξένο ή το εγχώριο κεφάλαιο από τη στιγμή που «λειτουργούν οι αγορές και ο ανταγωνισμός», αλλά πέρα από τις ιδεοληψίες το γεγονός είναι ότι κάθε σοβαρή χώρα επιδιώκει να έχει ισχυρό εθνικό επιχειρηματικό ιστό.

Είναι βέβαια δύσκολο να υπερασπιστεί κάποιος το εγχώριο επιχειρηματικό κατεστημένο, καθώς κατά ένα μεγάλο μέρος του έχει συνδεθεί με κρατικοδίαιτες και διαπλεκόμενες δουλειές, με υπερκέρδη από ολιγοπωλιακές καταστάσεις, με μίζες και προμήθειες του Δημοσίου ή με κάποιες άλλες από τις παθογένειες της χώρας.

Θα πρέπει λοιπόν όλες οι πλευρές να σοβαρευτούν και να συνταχθούν σε μια προσπάθεια για ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο με το οποίο θα εδραιωθεί ένα νέο παραγωγικό και κοινωνικό μοντέλο στη χώρα, το οποίο θα βασίζεται στις δυνάμεις τόσο της εργασίας όσο και της υγιούς επιχειρηματικότητας.