Γ. Χ. Παπαγεωργίου

Η οικονομία, παρά τη διαφημιζόμενη πρόοδο στο δημοσιονομικό πεδίο, βρίσκεται ακόμη μακριά από τις συνθήκες ανάκαμψης.

Η μεγάλη πτώση, όμως, που έχουν σημειώσει οι αξίες στην Ελλάδα, σε συνδυασμό με την υποχώρηση του φόβου για έξοδο από το ευρώ, έχουν κεντρίσει το ενδιαφέρον επενδυτικών κεφαλαίων από το εξωτερικό.

Η κυβέρνηση επιχειρεί να παρουσιάσει το γεγονός ως επιτυχία της πολιτικής της, η αλήθεια όμως είναι ότι το βασικό δέλεαρ για τα διεθνή κεφάλαια είναι οι χαμηλές τιμές για την απόκτηση περιουσιακών στοιχείων, που αυξάνουν τις προοπτικές κερδοφορίας στο μέλλον.

Ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες περαιτέρω συμπίεσης των τιμών θα είναι το ξεκαθάρισμα των τραπεζικών δανείων που θα ξεκινήσει αμέσως μετά τη νέα ανακεφαλαίωση των τραπεζών. Χρεωμένες επιχειρήσεις που δεν αντέχουν θα κλείσουν ή θα αλλάξουν χέρια, ενώ μεγάλη πίεση θα δεχθούν και τα ακίνητα των νοικοκυριών που συνδέονται με κόκκινα δάνεια, στο πλαίσιο της λεγόμενης "απομόχλευσης" -του ξεφουσκώματος δηλαδή των δανείων.

Η διαδικασία θα είναι αδυσώπητη και καταστροφική για πολλές επιχειρήσεις και νοικοκυριά, ιδιαίτερα καθώς θα εξελιχθεί μέσα σε περιβάλλον αποπληθωρισμού, ο οποίος αυξάνει το πραγματικό δανειακό βάρος για όλους.

Για τα διεθνή κεφάλαια, όμως, η συγκυρία προσφέρει σημαντικές ευκαιρίες. Ο τουρισμός, ο τομέας της ενέργειας, η βιομηχανία τροφίμων αλλά και ο αγροτοκτηνοτροφικός τομέας, θεωρούνται υποσχόμενοι κλάδοι και το βέβαιο είναι ότι το επόμενο διάστημα αρκετές επιχειρήσεις θα αλλάξουν ιδιοκτησία σε χαμηλές τιμές. Υπερχρεωμένες ξενοδοχειακές και άλλες παραγωγικές μονάδες περιμένουν τη σειρά τους.

Η τοποθέτηση των διεθνών κεφαλαίων στις ίδιες τις τράπεζες, μέσω των αυξήσεων κεφαλαίου αποτελεί ένα περαιτέρω στρατηγικό πλεονέκτημα στη διαδικασία, πέρα από τις υπεραξίες που πιθανόν θα προκύψουν.

Επιπλέον, μεγάλο επιχειρηματικό ενδιαφέρον παρουσιάζουν και οι αποκρατικοποιήσεις, για τις οποίες διαρκώς πιέζουν μέσω της τρόικας οι δανειστές, οι οποίοι, βεβαίως, εκπροσωπούν τα συμφέροντα των δικών τους χωρών -κρατικά αλλά και ιδιωτικά.

Είναι βέβαιο ότι προετοιμάζονται κάποιες "μεγάλες δουλειές" οι οποίες θα αποφέρουν σημαντικά κέρδη σε όσους συμμετάσχουν.

Ασφαλώς, οι ξένες επενδύσεις είναι κατ΄αρχήν θετικό στοιχείο σε μια οικονομία και το ενδιαφέρον στη συγκεκριμένη συγκυρία μοιάζει δεδομένο.

Το κρίσιμο ζήτημα, όμως, για τη χώρα είναι κατά πόσον οι δουλειές αυτές θα αποτελέσουν τη βάση για να διαχυθεί η ανάπτυξη στο σύνολο της οικονομίας και να απορροφηθούν οι στρατιές των ανέργων, ή αντιθέτως θα δημιουργηθούν ορισμένοι μόνο θύλακες δραστηριότητας και κερδοφορίας, προς όφελος κατά κύριο λόγο ξένων επιχειρηματικών συμφερόντων.

Αυτό που χρειάζεται η χώρα σήμερα είναι ένα στρατηγικό σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης, το οποίο θα δίνει την ευκαιρία στο εγχώριο δυναμικό να ανασυνταχθεί, δημιουργώντας απασχόληση, εισοδήματα και πλούτο.

Με βάση ένα τέτοιο σχέδιο θα μπορούσαν να "δέσουν" οι ξένες επενδύσεις, σε αρμονία με τα στρατηγικά συμφέροντα της ελληνικής οικονομίας.

Τέτοιο σχέδιο, όμως, δεν έχουμε δει μέχρι σήμερα με αποτέλεσμα όλα να εξελίσσονται προς όφελος πρωτίστως των ξένων συμφερόντων.