Γ. Χ. Παπαγεωργίου

Την ώρα που οι πολίτες στην Ελλάδα είναι θολωμένοι από τα προβλήματα και τον φόβο του χειρότερου, η χώρα μας αναδεικνύεται σε παράδεισο ευκαιριών - όχι, όμως για τους Ελληνες. Μπορεί ο μέσος πολίτης να μην ξέρει τι θα του ξημερώσει αύριο, αλλά κάποιοι ετοιμάζονται για τρελές δουλειές: από τα πιθανά πετρελαϊκά κοιτάσματα και τις ιδιωτικοποιήσεις μέχρι τα «κόκκινα δάνεια» των ιδιωτών που πακετάρονται για να πουληθούν κοψοχρονιά σε ξένες εταιρείες, όλα προσφέρονται για μεγάλα και, το κυριότερο, σίγουρα κέρδη.

Η μεγαλύτερη «δουλειά», βέβαια, είναι η ενέργεια, όπως έγινε σαφές με την επίσκεψη του Γάλλου προέδρου Φρανσουά Ολάντ, ο οποίος ανοιχτά δήλωσε ότι ενδιαφέρεται για τους υδρογονάνθρακες - επιβεβαιώνοντας εμμέσως αλλά σαφώς ότι οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις είναι πεπεισμένες για την ύπαρξη αξιόλογων αποθεμάτων.

Προέκυψε δε και ο όρος «ευρωπαϊκά κοιτάσματα», δίνοντας μια νέα διάσταση στην ευρωπαϊκή ενοποίηση: μπορεί τα χρέη να είναι εθνικά και η Ελλάδα να καλείται να τα αποπληρώσει έστω κι αν διαλυθεί η κοινωνία, αλλά τα κοιτάσματα είναι... της ευρωπαϊκής οικογένειας, θα τα μοιραστούμε.

Το επί της ουσίας πτωχευμένο ελληνικό κράτος οδηγείται στην αξιοποίηση πιθανών ενεργειακών αποθεμάτων -τον πλούτο των επόμενων γενεών- από τη χειρότερη διαπραγματευτική θέση. Το παιχνίδι έχει και μεγάλο γεωπολιτικό ρίσκο για τη χώρα μας, η οποία βρίσκεται στη μέση της σύγκρουσης των μεγάλων δυνάμεων για τον έλεγχο των ενεργειακών πηγών στον 21ο αιώνα. Οι πρώτες διπλωματικές αψιμαχίες με την Τουρκία δεν είναι άσχετες.

Ανάλογες είναι οι συνθήκες και στο πεδίο των αποκρατικοποιήσεων, τις οποίες η κυβέρνηση προωθεί με μικρές προσδοκίες για έσοδα και χωρίς να ακολουθεί κάποιο ευρύτερο εθνικό παραγωγικό σχέδιο.
Χρυσές δουλειές δεν ετοιμάζονται μόνο με τον εθνικό κρατικό πλούτο, αλλά και με τον ιδιωτικό. Την ελληνική αγορά διερευνούν τα distress funds («κεφάλαια της καταστροφής ή της δυστυχίας» θα ήταν η ακριβής μετάφραση), τα οποία αγοράζουν κοψοχρονιά δάνεια και περιουσιακά στοιχεία πτωχευμένων επιχειρήσεων και νοικοκυριών με στόχο να εισπράξουν την αξία τους στο ακέραιο. Τα «κόκκινα δάνεια» μπορεί να πουληθούν με «κούρεμα» από τις τράπεζες στις εταιρείες αυτές, οι οποίες στη συνέχεια θα επιδιώξουν να τα εισπράξουν στο ακέραιο ή να διεκδικήσουν με κατασχέσεις τα συνδεδεμένα περιουσιακά στοιχεία.
 
Με τον τρόπο αυτό γίνεται μεν «κούρεμα», αλλά όχι επ’ ωφελεία των δανειοληπτών. Πρόκειται για μια νόμιμη πρακτική, ίσως ακόμα και χρήσιμη υπό κάποιες κανονικές συνθήκες. Οπως η δουλειά που κάνουν τα όρνεα και οι ύαινες όταν καθαρίζουν τα πτώματα στην άγρια φύση.

Σήμερα όμως στην Ελλάδα οι συνθήκες δεν είναι κανονικές, καθώς για εξωτερικούς λόγους -σε κάποιον βαθμό εξαιτίας και ενός «λάθους»- ένα μεγάλο τμήμα νοικοκυριών και επιχειρήσεων οδηγείται με μαθηματική βεβαιότητα σε αδυναμία πληρωμής. Υπό τέτοιες συνθήκες, το «ξεκαθάρισμα» δεν μπορεί να αφεθεί στην ελεύθερη αγορά και τις «ύαινες». Αλλωστε ακόμα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο σε σχετική μελέτη εργασίας επισημαίνει ότι, αν δεν γίνει συντεταγμένη αναδιάρθρωση («κούρεμα») των ιδιωτικών χρεών στην Ελλάδα αλλά και στις άλλες χώρες της περιφέρειας, δεν εξυπηρετούνται ούτε οι δανειστές ούτε οι πιστωτές, αφού θα πνιγεί για πολλά χρόνια η οικονομία και θα εμποδίζεται η ανάπτυξη.

To άρθρο είναι αναδημοσίευση απο το ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ της Κυριακής