Γ. Χ. Παπαγεωργίου

Υπήρχε ένα ανέκδοτο για την Αλβανία του Χότζα, όπου ένας ξένος είδε δεκάδες υπαλλήλους να κουνάνε πάνω κάτω τα χέρια τους σαν να έβαφαν έναν τοίχο. «Αυτοί κάνουν ότι δουλεύουν και εμείς κάνουμε ότι τους πληρώνουμε», ήταν η εξήγηση που του έδωσαν.  Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και σήμερα με την Ευρώπη και τα σχέδια διάσωσης του ευρώ και της Ελλάδας: οι ηγέτες της ευρωζώνης κάνουν ότι βρίσκουν λύσεις και εμείς κάνουμε ότι τις εφαρμόζουμε. Και οι δύο πλευρές ξέρουν ότι τα νούμερα που γράφτηκαν στο χαρτί δεν πρόκειται να βγουν. Ακόμα κι αν, οικονομικά, το εγχείρημα ήταν εφικτό (που δεν είναι), η ανεργία και η πτώση του βιοτικού επιπέδου θα δημιουργούσαν τόσο μεγάλες κοινωνικές και πολιτικές εντάσεις που είναι σχεδόν βέβαιο ότι τα πράγματα θα κολλήσουν. Οσο για τα «αναπτυξιακά σχέδια» που ανακοινώθηκαν προχθές, μπορεί να είναι στη σωστή κατεύθυνση, αλλά πρόκειται για παρεμβάσεις που δεν επαρκούν για να αναστρέψουν το κλίμα. Ας ελπίσουμε, πάντως, ότι δεν είναι μια άσκηση «δημοσίων σχέσεων» και ότι αργότερα θα υπάρξουν πιο συγκεκριμένα πράγματα, όπως το αναπτυξιακό ευρωομόλογο.

Στο μεταξύ, όμως, η Ελλάδα μπαίνει όλο και περισσότερο σε καθεστώς πολιτικής και οικονομικής εξάρτησης και ο έλεγχος θα επεκταθεί στο πολιτικό, αλλά και το επιχειρηματικό γίγνεσθαι.

Μεταδίδονται από τις Βρυξέλλες επιφυλάξεις για το πολιτικό σύστημα συνολικά και προβάλλεται η απαίτηση να γίνει η διαχείριση των όποιων κονδυλίων προς την Ελλάδα με νέες δομές στο εξής, γιατί οι παλιές λειτουργούσαν με πελατειακές σχέσεις του πολιτικού συστήματος, διαφθορά και διαπλοκή.  Αν δεν αλλάξουν οι δομές στη χώρα, λένε, τα χρήματα πιθανόν να πάνε και πάλι χαμένα κατά μεγάλο μέρος, όπως πήγαν στο παρελθόν αλλεπάλληλα κοινοτικά πακέτα.

Πίσω από αυτή την «εξιδανικευμένη» και εν πολλοίς θεμελιωμένη κριτική κρύβονται και πιέσεις μεγάλων ευρωπαϊκών, κυρίως γερμανικών, επιχειρηματικών συμφερόντων, τα οποία επιδιώκουν να επωφεληθούν από τις ευκαιρίες που διαβλέπουν στην Ελλάδα λόγω της εσωτερικής υποτίμησης, η οποία συμπιέζει το κόστος της εργασίας αλλά και των περιουσιακών στοιχείων (επιχειρήσεις, ακίνητα, γη, δικαιώματα εκμετάλλευσης φυσικών πόρων κ.λπ.).

Τα συμφέροντα αυτά επιθυμούν να έχουν τον πρώτο λόγο σε όλες τις επενδυτικές και επιχειρηματικές δράσεις που θα αναπτυχθούν χάρη στα όποια κεφάλαια χορηγηθούν, διεκδικώντας ξεκάθαρο πλεονέκτημα έναντι των εγχώριων επιχειρηματικών πόλων, αλλά και «ελεύθερο πεδίο» σε σχέση με το πολιτικό σύστημα. Τα τοπικά «αφεντικά» θα αναγκαστούν να αφήσουν ζωτικό χώρο στις ευρωπαϊκές πολυεθνικές και οι νέοι πολιτικοί πρωταγωνιστές θα πρέπει να έχουν καλή συνομιλία με τα ευρωπαϊκά κέντρα αποφάσεων. Γι’ αυτό και κάποιοι πολιτικοί επιχειρούν να πείσουν ότι είναι κατάλληλοι για τη διαχείριση της επόμενης μέρας και σπεύδουν να προσχωρήσουν σε νέα μοντέλα πολυκομματικών κυβερνήσεων.

Αναδημοσίευση από το Πρώτο Θέμα