Γ. Ι. Πατσόπουλος

Αν βέβαια είχαν ποτέ κάποιο επίπεδο. Δεν καταλαβαίνουν, αν και έξυπνα παιδιά («τα παιδία παίζει»), ότι με τον τρόπο αυτό καταστρέφουν σταδιακά και σταθερά το είδος τους, το οποίο καθιστούν προς εξαφάνιση; Αυτό βέβαια είναι δύσκολο έως αδύνατο. Ας είναι καλά ο σύγχρονος δυτικός πολιτισμός. Το θέτουν όμως εκ τους ασφαλούς «υπό γενική περιφρόνηση».

Ποια προσόντα πρέπει να έχει ένας άνθρωπος για να γίνει πολιτικός; Οχι βέβαια μόρφωση, πείρα, εργατικότητα. Αρκεί μόνο το ταλέντο της επικοινωνίας και των σχέσεων με τους ψηφοφόρους. Οι περισσότεροι δεν έχουν εργαστεί ποτέ, εκτός αν θεωρείται εργασία η περιττή απασχόληση με τα μέσα μαζικής επικοινωνίας. Ποιους επιλέγουν τα κόμματα για υποψηφίους; πρόσωπα με μοναδικό ή, έστω, σπουδαιότερο προσόν την αναγνωρισιμότητα. Χωρίς ουσία, χωρίς ικανότητες, πλην της «επικοινωνίας», και συνήθως από τα γνωστά επαγγέλματα που δημιουργούν κάποια δημοσιότητα, έστω και αρνητική: δικηγόροι, δημοσιογράφοι, καλλιτέχνες, συνδικαλιστές, τηλεοπτικοί αστέρες, γενικά όσοι χειρίζονται με άνεση τον προφορικό λόγο «χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ». Αποφεύγουν υποψηφίους με χαμηλούς τόνους και μεγάλες ικανότητες. Το κριτήριό τους είναι ένα και μόνο: καμία ουσιαστική ικανότητα και πολύ υψηλοί τόνοι, η γλώσσα να πηγαίνει τρέχοντας χωρίς να περνάει από τον εγκέφαλο!

Αρκεί να είναι γνωστοί και συχνά να απασχολούν την κοινή γνώμη ακόμη και με τις αποτυχίες τους που οι ίδιοι όμως παρουσιάζουν ως επιτυχίες. Αναμενόμενο, αφού η πλειονότητα των ψηφοφόρων σταυρώνει γνωστά ονόματα αντί να αφιερώσει λίγο χρόνο στην κρίσιμη αυτή επιλογή της. Ετσι καταντήσαμε διαχρονικά να μας κυβερνούν οι χειρότεροι και να διαμαρτυρόμαστε γι’ αυτό! Δεν έχουν ούτε καν τη στοιχειώδη ευγένεια. Το μόνο που απέμεινε είναι το υποκριτικό «κυρία και κύριος», που λέγεται μάλιστα με τόνους που υποκρύπτουν βρισιά.

Είναι για να αναρωτιέται κανείς πώς είναι δυνατόν, με τόσες ατελείωτες ώρες που αφιερώνουν στα θέματα επικοινωνίας, να τους περισσεύσει χρόνος για να μελετήσουν νομοσχέδια, να προβούν σε χειρισμούς εθνικών θεμάτων, να ασχοληθούν με οικονομική διαχείριση. Κυριαρχεί όμως η μεγάλη τους ικανότητα: να γίνονται δωρεάν ηθοποιοί για χιουμοριστικές εκπομπές και κάθε μορφής τηλεοπτικά υποπροϊόντα. Υποψήφιοι για Οσκαρ!

Τα τελευταία χρόνια είναι σύνηθες το φαινόμενο πολιτικοί να αποτυγχάνουν γιατί έκαναν λάθος στο παιχνίδι των εντυπώσεων παρά γιατί έκαναν σοβαρά λάθη ή παραλείψεις ουσίας. Και κατ’ αντιστοιχία άλλοι να επιτυγχάνουν λόγω καλής επικοινωνιακής προβολής, χωρίς κανένα επίτευγμα ή προσπάθεια. Το «λειτούργημα» της «φούσκας».
Ετσι είναι φυσικό αλλά και τραγικό για τον τόπο το ότι δεν διδάσκονται από τα λάθη τους, δεν τα διορθώνουν, δεν καταλαβαίνουν ότι η πολιτική τους μπορεί να είναι λανθασμένη και να έχει αρνητικές επιπτώσεις στην οικονομία και στα συμφέροντα της χώρας. Επιμένουν στις αποτυχίες τους και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η επικοινωνιακή επιβολή της πολιτικής τους παρά η ουσία.

Σύγχρονο φαινόμενο αυτοεξευτελισμού αποτελεί και η υπερβολική αναφορά στις δικαστικές διαδικασίες για το παραμικρό. Καημένη τρίτη εξουσία, καταργούν σταδιακά τη δημοκρατία, της οποίας θεσμικά πρέπει να είσαι ο φύλακας άγγελος, με την υποβάθμισή σου! Η «ανεξάρτητη» Δικαιοσύνη χρησιμοποιείται ανάλογα με τις ανάγκες, τουλάχιστον επικοινωνιακά, από τους πονηρούληδες και κοντόφθαλμους πολιτικούς ναρκοθετώντας το μέλλον.

Σταδιακά και διαχρονικά καταργούνται αρχές και κάθε σταθερή αξία: η αρχή της συνέπειας, της ειλικρίνειας, της πίστης, της σοβαρότητας, του γενικού συμφέροντος, της ουσιαστικής εργατικότητας, της αφοσίωσης στο καθήκον. Τι είναι αυτο, ρωτάνε! Εδώ κυριαρχεί η αρχή της επικοινωνίας και της αναγνωρισιμότητας. Η αρχή του επανεκλέγεσθαι, αφού με αυτά τα κριτήρια διαλέγει ο λαός!

Φυσική συνέπεια είναι ότι σταδιακά τελειοποίησαν το νέο τους όπλο: την επικοινωνιακή ύβρη. Μέσω της δήθεν δημοσιογραφίας της δήθεν είδησης. Ολα όσα κάνουν οι άλλοι είναι σκάνδαλα: παντού και πάντα, ένθεν και εκείθεν. Κάθε συναλλαγή, κάθε επιχειρηματική πράξη, κάθε πληρωμή, κάθε είσπραξη, κάθε αποταμίευση. Οι καημένοι, αντιγράφουν τον εαυτό τους, ερμηνεύοντας τους άλλους με βάση το τι θα ήταν οι ίδιοι. Μοναδικό τους κριτήριο είναι: αυτά που αρέσουν στον λαό! Κάθε είδους βρισιά. Δεν χρειάζονται αποδείξεις και διαδικασίες, οι εντυπώσεις μένουν. Υβρις: βασική δημιουργός θεαματικότητας, ακροαματικότητας και κάθε μορφής δημοσιότητας μέσω της επανάληψης και της απάντησης με άλλη ύβρη. Οσο πιο βαριά τόσο καλύτερα. Δεν υπάρχει τουλάχιστον κάποια στοιχειώδης αισθητική.

Η απροθυμία των πολιτικών να απομακρυνθούν από τη γνωστή και άνετη πεπατημένη του λαϊκισμού και της «επικοινωνίας» και να υποβληθούν στη δοκιμασία που απαιτεί η προσαρμογή σε νέες καταστάσεις τούς οδηγεί σε έναν παράλογο ομαδικό αυτοεξευτελισμό. Είναι όμως καιρός να σταματήσουν τις επικρίσεις, τα σχόλια, τις κριτικές και την προπόνηση στις ύβρεις. Με οδηγό τη σύγχρονη πραγματικότητα και τα συμφέροντα της χώρας να αναλάβουν, έστω αυτοί που είναι, τις ευθύνες τους απέναντι τόσο στους πολίτες όσο και στην ίδια τους την ύπαρξη.
Η δημοκρατία, όσο και αν την εξευτελίζουν, έχει δυνατό οργανισμό και σύντομα θα τους ξεράσει για να δημιουργήσει αυτοκάθαρση. Ιδιαίτερα οι νέες γενεές θα τους τοποθετήσουν στο πολύ χαμηλό επίπεδο που τους αξίζει και οι ίδιοι επέλεξαν. Η πλειονότητα των νέων δεν θα ασχολείται καθόλου με το «υπό γενική περιφρόνηση» είδος.