Γ. Ι. Πατσόπουλος

Η αρχή αυτή διέπει όλες τις ενέργειές του, με αποτέλεσμα να είναι σίγουρος και προβλέψιμος. Μεγάλα προσόντα για τις εποχές του καθήκοντος και των ιδεών, μεγάλα μειονεκτήματα για την εποχή της καταστροφικής ισοπέδωσης σε κάθε αξία. Σκεφτείτε τα χαρακτηριστικά: ο πιστός στην αρχή της συνέπειας σέβεται τον λόγο του και την υπογραφή του, εκτός από περιπτώσεις ανώτερης βίας. Προκειμένου να είναι συνεπής, θυσιάζει το προσωπικό του συμφέρον ή άλλες ανάγκες και προτεραιότητες. Εκτός των άλλων, νομίζει ότι η ιδιότητά του αυτή χαίρει εκτίμησης και αναγνώρισης.

Αντίθετα, ο έχων περιορισμένη ή μηδαμινή δόση από την ιδιότητα αυτή, χωρίς να το λέει βέβαια, είναι έτοιμος κάθε στιγμή να την παραβιάσει ανάλογα με το εκάστοτε συμφέρον του. Υπογράφει συμβάσεις αλλά εκτελεί τους όρους μόνο όταν έχει ίδιον όφελος. Εξοφλεί τις υποχρεώσεις του όσο το δυνατόν αργότερα ή ποτέ! Τα νέα ήθη και οι σύγχρονες συνθήκες δημιουργούν τεράστιο ανταγωνιστικό πλεονέκτημα για τον δεύτερο χαρακτήρα.

«Τις συμβάσεις τις υπογράφουμε και τους νόμους τους θεσπίζουμε για να είμαστε υποχρεωμένοι να τους τηρούμε ακόμα και αν δεν μας συμφέρει. Αν τους τηρούσαμε μόνο όταν και εάν συμπίπτουν με τα οφέλη μας, τότε δεν θα είχαν λόγο ύπαρξης». Αυτό το αυτονόητο είναι μόνο για τους κουτούς. Οι δικοί μας νόμοι είναι για να τους εφαρμόζει πάντα ο άλλος και εμείς μόνο όταν μας βολεύει.

«Ενας είναι ο κανόνας, ότι δεν υπάρχουν κανόνες», είναι το αγαπημένο μότο της νέας αηθικότητας. Χωρίς βέβαια να το διατυμπανίζουν, γιατί τις γνώσεις και τις ιδιότητες αυτές δεν μας συμφέρει να τις έχουν πολλοί. Μας χρειάζεται η πλειονότητα αυτών να είναι οπαδοί της συνέπειας. Τότε μόνο η πονηριά μας αποκτά αξία. Οταν οι περισσότεροι είναι αφελείς.
Φαίνεται ότι και οι σύγχρονες ελληνικές κυβερνήσεις περιφρονούν τους συνεπείς. Γι’ αυτούς δεν ψηφίζουν κανέναν νόμο, δεν συντάσσουν καμία εγκύκλιο, κανένα δοσολόγιο, καμία έκπτωση. Είναι οι σίγουροι, οι απόλυτα προβλέψιμοι, οι μη γνωρίζοντες το συμφέρον τους. Και που τους προσβάλλουμε με τις αποφάσεις και τις εκπτώσεις μας, αυτοί δεν αλλάζουν, έχουν το μικρόβιο, που δεν είναι άλλο από την αρχή της συνέπειας.

Εμείς, η εξουσία, αγαπάμε τους άλλους, τους προβληματικούς, τους ευέλικτους, τους σπάταλους, τους κακοδιαχειριστές, για δύο πολύ προφανείς λόγους:

Πρώτον, γιατί σ’ αυτούς οφείλουμε την ύπαρξή μας και την πολυτελή μας οργάνωση. Αν ήταν όλοι συνεπείς, οι περισσότεροι από εμάς δεν θα υπήρχαμε.

Δεύτερον, γιατί αυτά τα αγαπημένα μας παιδιά είναι σαν κι εμάς. Ητοι, γεμάτοι προβλήματα, σπατάλες, ασυνέπεια, κακοδιαχείριση. Κατανοούμε πολύ καλύτερα τα προβλήματά τους μια και είμαστε ίδιοι. Τα περισσότερα εξάλλου τα δημιούργησε η  χείριστη διακυβέρνησή μας.

Αχ, εξουσία με τις διαχρονικά σαδομαζοχιστικές σου τάσεις! Στηρίζεσαι στα κεφάλαια των νομοταγών, αλλά είσαι μόνιμα ερωτευμένη με τους άλλους. Η διόρθωση της υπερφορολόγησης με την υπερδοσολόγηση. Αλλο αιώνιο κουσούρι; Η «διόρθωση» του λάθους με νεότερο και μεγαλύτερο!

Μόνιμα ο συνεπής πολίτης σε κάθε του υποχρέωση, όπως φόρο, ασφάλιστρα, δάνειο, που αφορά σε υποχρεώσεις προς τον ευρύτερο δημόσιο τομέα, αισθάνεται προδομένος. Εκπτώσεις, περαίωση, νομιμοποιήσεις, κουρέματα, όλα αδιάφορα για το περίεργο και αμετανόητο αυτό είδος!

Κατά τα άλλα, οι πολίτες είναι ίσοι έναντι του νόμου. Η ύβρις στους φορολογούμενους και τις επιχειρήσεις που δεν οφείλουν ή οφείλουν μόνο τις ενήμερες δόσεις τους και τα τρέχοντα θα δικαιολογηθούν με το επαναλαμβανόμενο επιχείρημα της προστασίας του αδυνάμου. Ενα σύγχρονο κράτος δικαίου θα προστάτευε τα θύματα της κρίσης και τους πολίτες που έχουν ανάγκη με πολύ περισσότερες παροχές από τον κρατικό προϋπολογισμό, και χωρίς να αλλάζει συνεχώς τους νόμους συγχέοντας και εξισώνοντας  την αδυναμία με την εκ του πονηρού φοροαποφυγή. Ομως τι να περιμένεις από ένα κράτος που, αντί να επιβραβεύσει, κατάστρεψε τους δικούς του μικροομολογιούχους;

Η κατά 50% έκπτωση του φόρου ανατρέπει αναδρομικά τους φορολογικούς συντελεστές. Απίστευτη ύβρις κατά της συνέπειας! Σαν τον Aνατολίτη μικροπωλητή που διαθέτει το ελαττωματικό του προϊόν σε διαρκώς χαμηλώτερο τιμή, η οποία αλλάζει τόσο συχνά με αποτέλεσμα ο υποψήφιος αγοραστής να περιμένει το επόμενο χαμηλό σημείο και επιβάλλει ο ίδιος το τίμημα. Και είναι σε όλους γνωστό ότι όταν το τίμημα το αποφασίζει ο αγοραστής και όχι ο κατασκευαστής, κάτι συμβαίνει με την ποιότητα του προϊόντος.

Ενας πονηρούλης από τους σύγχρονους οικονομολογούντες συμβουλεύει: «Πώς να δημιουργήσετε ένα κεφάλαιο κίνησης; Αφού δεν σας δανείζουν οι τράπεζες, καθυστερήστε τις πληρωμές φόρων και Ταμείων. Εξάλλου οι επιβαρύνσεις τους πλέον είναι μικρότερες από τον τραπεζικό τόκο και οι δόσεις τους πολύ περισσότερες»!...

Αλλαξαν οι καιροί. Στο πολύ μακρινό παρελθόν η συνέπεια είχε αντισταθμιστικά οφέλη, όπως αναγνώριση, προτίμηση, έπαινο, επιβράβευση. Σήμερα έγινε μίασμα. Αν δεν οφείλεις, είσαι ύποπτος. Ποιος ξέρει τι άλλες βλαβερές συνέπειες έχουν να υποστούν οι σταθερά αμετανόητοι!