Γ. Ι. Πατσόπουλος

Οι πολιτικοί ταγοί με τη σταθερή νοοτροπία λαϊκισμού, πάντα θα βρίσκουν αφορμές που τους δίνουν την ευκαιρία να υπερπροστατεύουν τους εργαζόμενους ψηφοφόρους τους. Παριστάνοντας τους αγωνιστές που φυλάνε Θερμοπύλες, διαλαλούν: κάτω τα χέρια από τον 13ο και τον 14ο μισθό! Μετατρέπουν, με τον κατάλληλο χειρισμό των κανόνων επικοινωνίας, το θέμα αυτό στο σπουδαιότερο από τη δημιουργία του σύγχρονου κράτους: οι δύο αυτοί μισθοί είναι «ιερές αγελάδες», είναι δικαίωμα, είναι ιδιαίτερο χαρακτηριστικό για τα εργασιακά μας ήθη και έθιμα. Λειτουργούν ανεξάρτητα από την επίπτωση που έχουν στα ετήσια εισοδήματα του εργαζομένου. Η διαρκής συνήθεια: εντυπώσεις αντί για ουσία, λόγια αντί για ενέργεια.

Εχει δημιουργηθεί, λοιπόν, ένας μύθος που λειτουργεί σε βάρος της χώρας και ενισχύει τις αρνητικές εντυπώσεις. Ολοι οι Ευρωπαίοι πολίτες μαθαίνουν ότι οι Ελληνες εργαζόμενοι εισπράττουν 14 μισθούς τον χρόνο ενώ οι ίδιοι μόνο 12. Κανείς δεν τονίζει ότι οι περισσότεροι αριθμητικά ελληνικοί μισθοί σε ετήσια βάση δημιουργούν εισόδημα συνήθως πολύ μικρότερο από εκείνο των 12 ευρωπαϊκών. Για παράδειγμα, οι μισθοί των 700 ευρώ Χ 14 = 9.800,00 τον χρόνο είναι υψηλότεροι από τους 12 μισθούς των 1.500,00 που είναι 18.000 ευρώ! Αυτές τις εντυπώσεις δημιουργεί η αριθμητική των δύο μισθών, χωρίς καμία αναφορά στο ετήσιο εισόδημα μεταφρασμένο σε ευρώ. Με αποτέλεσμα οι Ελληνες εργαζόμενοι να θεωρούνται ευνοούμενοι αν και λιγότερο αμειβόμενοι.

Δύσκολα θα μας αφήσουν ο λαϊκισμός και η προπαγάνδα να καταλάβουμε ότι μας συμφέρει η κατάργηση των «δώρων» και των επιδομάτων. Κατάργηση που βέβαια πρέπει να πραγματοποιηθεί με την αναγωγή τους σε ετήσια βάση και την ορθή προσαρμογή των ετήσιων εισοδημάτων του εργαζομένου, ιδιαίτερα όποιου βρίσκεται σε χαμηλά μισθολογικά κλιμάκια. Γνώμονας πρέπει να είναι το ετήσιο εισόδημα του πολίτη και το ύψος του να καλύπτει τις βιοποριστικές ανάγκες του. Σύμφωνα, όμως, με τους εκπροσώπους μας, φαίνεται ότι η μείωση όλων των μισθών είναι προτιμότερη από την κατάργηση ή ενσωμάτωση των ιερών «δώρων»!

 Προσέξτε και θαυμάστε χαρακτηριστικά των δύο μισθών:
Ονομάζονται «δώρο Πάσχα» και «δώρο Χριστουγέννων»: το απόλυτο μάρκετινγκ της Εκκλησίας που είχε προσβάσεις ακόμη και στην εργατική νομοθεσία, λες και δεν τα πληρώνουν οι επιχειρήσεις αλλά κάποια θεϊκή δύναμη.

Συνδέονται με θρησκευτικές εορτές ως και με καλοκαιρινές διακοπές και δημιουργούν την ψευδαίσθηση ότι καταβάλλονται μόνο για την αντιμετώπιση του ανάλογου καταναλωτισμού που προκαλεί το εορταστικό κλίμα.

Αν και δώρα (!!!), η καθυστέρηση της καταβολής τους προκαλεί τον κίνδυνο του Αυτοφώρου στους επιχειρηματίες και είναι πράξη ποινικά και ηθικά κολάσιμη περισσότερο από τη μη καταβολή των μηνιαίων μισθών!

Τα ασφαλιστικά ταμεία εισπράττουν εισφορές αλλά δεν τα υπολογίζουν για τον καθορισμό του ύψους της σύνταξης, ούτε για την καταμέτρηση των ημερών εργασίας όταν χορηγούν βιβλιάριο ασθενείας.

Η διαχείρισή τους και ο υπολογισμός τους, με τη βοήθεια της πολυνομίας, δημιουργούν πρόσθετο διοικητικό κόστος στις επιχειρήσεις, τα ασφαλιστικά ταμεία, το Δημόσιο, τους λογιστές, τους δικηγόρους.

Οταν οι πολιτικοί αποφασίζουν την περικοπή των συντάξεων, αρχίζουν από τα εύκολα: κόβουν τα «δώρα» και τα επιδόματα, αν και για 35 χρόνια πληρώσαμε εισφορές και γι’ αυτά. Αν ήταν ενσωματωμένα στις μηνιαίες συντάξεις, θα το έκαναν πιο δύσκολα.

Ο μόνιμος πονοκέφαλος των επιχειρηματιών και των οικονομικών διαχειριστών: οι ταμειακοί προϋπολογισμοί των μηνών Απριλίου, Αυγούστου και Δεκεμβρίου είναι πιο δύσκολο να ισοσκελιστούν.

Δημιουργούν παραπλανητικές επιπτώσεις για το πραγματικό εργατικό κόστος και άνιση μεταχείριση ανάμεσα στους μισθωτούς και τους εργαζόμενους ελεύθερους επαγγελματίες.

Καλό είναι να αναλογιστούν οι εργαζόμενοι αν είναι για το συμφέρον τους αυτή η επικοινωνιακή υπερπροστασία των πολιτικών, των συνδικαλιστών και κάθε λαϊκίζοντα αγωνιστή που υπερασπίζεται τους δύο μισθούς αντί για το ετήσιο εισόδημα. Η αληθινή προστασία των εργατικών δικαιωμάτων, των θέσεων εργασίας, των κατώτατων μισθών, της ασφάλισης και κάθε σχετικού με τον εργαζόμενο δικαιώματος γίνεται όχι με την εμμονή σε νόμους και αρχές, αλλά με τη δημιουργία κατάλληλων συνθηκών στον τομέα της ιδιωτικής επιχειρηματικότητας. Ας μην ξεχνάμε το βασικό χαρακτηριστικό της εργοδότριας επιχείρησης: πρέπει καταρχήν απλώς να υπάρχει. Οταν θα δημιουργηθούν αρκετές ιδιωτικές επιχειρήσεις που θα απορροφήσουν την πλειονότητα των ανέργων, όταν ο νόμος προσφοράς και ζήτησης θα λειτουργεί υπέρ των εργαζομένων, τότε θα γίνει φανερό ότι οι μισθωτοί δεν χρειάζονται τη λαϊκίστικη υπεράσπιση του κάθε -χωρίς κόστος- προστάτη.

«Ας φρόντιζαν» για τη σωτηρία της χώρας και ας αφήσουν τους δύο μισθούς στις ρυθμίσεις της αγοράς. Η πραγματική οικονομία και ο ανταγωνισμός θα αντικαταστήσουν πολύ γρήγορα την ισορροπία, αν λειτουργήσουν εύρυθμα και αυξήσουν τις θέσεις εργασίας. Ας αφήσουν τους θεατρινισμούς, τα ευχολόγια και τις εμμονές. Αν διατηρηθούν με αυξητική τάση οι θέσεις εργασίας, ο κάθε εργαζόμενος θα μπορεί, χωρίς την προστασία τους, να διεκδικεί τα δικαιώματά του, αυξάνοντας τις ετήσιες αμοιβές του ανεξάρτητα από το αν καταβάλλονται σε 15 ή 12 δόσεις και άσχετα με το πώς ονομάζονται!